Juliusz Kleeberg

Z Wikipedii

Juliusz Kleeberg (ur. 30 marca 1890 w Trembowli, zm. 3 lipca 1970 w Sydney, w Australii) - rotmistrz kawalerii Cesarskiej i Królewskiej Armii, generał brygady Wojska Polskiego.

Spis treści 1 Rodzina 2 Służba w C.K. Armii i Legionach Polskich 3 Służba w Wojsku Polskim 4 Awanse: 5 Ordery i odznaczenia: 6 Zobacz: 7 Bibliografia: 8 Przypisy

[edytuj] Rodzina

Był synem Emila, oficera Cesarskiej i Królewskiej Armii, i Józefy Kuschée oraz młodszym bratem Franciszka, generała dywizji WP. Żonaty z Haliną Przejmo-Olszyńską. Miał syna Andrzeja (ur. 1910).

[edytuj] Służba w C.K. Armii i Legionach Polskich

Od 18 marca 1910 pełnił zawodową służbę wojskową w kawalerii C.K. Armii. W okresie od listopada 1915 do września 1917 służył w Legionach Polskich, w: 2 Pułku Ułanów, Komendzie Legionów, Sztabie III Brygady Legionów. Od września 1917 do listopada 1918 był instruktorem wyszkolenia i dowódcą szwadronu na kursie szkoleniowym Polskiej Siły Zbrojnej.

[edytuj] Służba w Wojsku Polskim

W listopadzie 1918 przyjęty do Wojska Polskiego i mianowany attaché wojskowym przy Poselstwie Polskim w Kijowie. W lutym następnego roku został szefem sztabu 1 Dywizji Piechoty Legionów. ^[1] W czerwcu 1919 został szefem Sztabu Inspektoratu Jazdy i wykładowcą taktyki kawalerii w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego w Warszawie. W marcu 1920 wysłany został do Paryża, z przydziałem do Polskiej Misji Zakupów na stanowisko szefa sekcji. Od października 1920 do lutego 1922 był słuchaczem francuskiej Wyższej Szkoły Wojennej (École Supérieure de Guerre) w Paryżu. Razem z nim studiowali miedzy innymi późniejsi generałowie WP: Władysław Bortnowski i Józef Jaklicz. Luty 1922 - listopad 1923 dyrektor nauk w Centralnej Szkole Kawalerii. Listopad 1923 - styczeń 1928 attach'e w Paryżu. Styczeń 1928 - marzec 1930 dowódca 5 Pułku Strzelców Konnych. Od 25 marca 1930 dowodził 6 Samodzielną Brygadą Kawalerii w Stanisławowie, która z dniem 1 kwietnia 1937 przemianowana została na Podolską Brygadę Kawalerii. W sierpniu 1939 mianowany został zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie.

Po kampanii wrześniowej przedostał się do Francji. Listopad 1939 czerwiec 1940 attach'e wojskowy i komendant placu Paryż. Po upadku Francji , do kwietnia 1943 konspiracyjny dowódca Wojska Polskiego w tym kraju. Od stycznia do grudnia 1944 piastował stanowisko przedstawiciela Rządu Stanisława Mikołajczyka do Spraw Opieki Nad Uchodźcami we Włoszech, a potem był szefem Wojskowej Delegacji Rzeczypospolitej przy Sztabie Wojsk Sprzymierzonych. Od grudnia 1944 w dyspozycji ministra Obrony Narodowej. Po demobilizacji osiadł w Australii, gdzie zginął w wypadku samochodowym.

[edytuj] Awanse:

• rotmistrz 26 listopada 1916
• major z października 1918
• podpułkownik zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919
• pułkownik ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924
• generał brygady 19 marca 1937

[edytuj] Ordery i odznaczenia:

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi

[edytuj] Zobacz:

• Polscy absolwenci francuskich wyższych szkół wojskowych

[edytuj] Bibliografia:

• T. Kryska Karski S. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, wyd.: Editions Spotkania, Warszawa 1991, s. 110.
• H. P. Kosk, Generalicja polska, t. 1 wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 1998.
• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 1.
• Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6, s. 167.
• Piotr Stawecki, Attaché wojskowi Drugiej Rzeczypospolitej, Przegląd Historyczno-Wojskowy Nr 2 (202) z 2004 r., s. 107-138.
• Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 r.), Sztab Główny WP, Warszawa 1931, s. 16.

Przypisy