Karabin maszynowy SJ-57

Z Wikipedii

SJ-57
Dane podstawowe
Państwo	Polska
Rodzaj	ręczny karabin maszynowy
Historia
Prototypy	1957
Dane techniczne
Kaliber	7,62 mm
Nabój	7,62 x 39 mm wz. 43
Magazynek	30 nab.
Wymiary
Długość	965 mm
Długość lufy	440 mm
Masa
broni	5,02 kg (bez amunicji)

SJ-57 - polski ręczny karabin maszynowy skonstruowany w latach 50. XX wieku.

W połowie lat pięćdziesiątych na Politechnice Warszawskiej stworzono zespół konstrukcyjny kierowany przez doc. inż. Bronisława Jurka. Pierwszą konstrukcją powstałą w tym zespole był pistolet maszynowy SJ-56. Jego konstrukcja była oparta na przedwojennym nkm-ie FK wz. 38 model A (także skonstruowanym przez Bronisława Jurka). SJ-56 nie był produkowany seryjnie (prawdopodobnie był konstrukcją modelową, mającą służyć do testów automatyki broni działającej na zasadzie krótkiego odrzutu lufy), ale wyniki prób wykorzystano podczas konstruowania karabinu maszynowego kalibru 7,62 x 43 mm wz. 43.

Zachowane (niekompletne) rysunki konstrukcyjne tej broni noszą datę 5 października 1957 roku. W dokumentacji technicznej SJ-57 jest określany jako lekki karabin maszynowy, ale był to typowy ręczny karabin maszynowy. W celu zapewnienia jednolitego zasilania broni na poziomie drużyny piechoty SJ-57 był zasilany z typowych magazynków do karabinu AK. Na przełomie 1957 i 1958 roku wykonano prototyp karabinu maszynowego SJ-57.

Prace nad SJ-57 zakończono po uruchomieniu w 1958 roku licencyjnej produkcji radzieckiego rkm-u RPD. SJ-57 nie był produkowany seryjnie.

[edytuj] Opis konstrukcji

Ręczny karabin maszynowy SJ-57 był zespołową bronią samoczynno-samopowtarzalną. Zasada działania oparta o wykorzystanie krótkiego odrzutu lufy. Zamek ryglowany za pomocą rygla poruszającego się w płaszczyźnie pionowej. Mechanizm spustowy z przełącznikiem rodzaju ognia. Zasilanie z wymiennych magazynków dwurzędowych przyłączanych od spodu broni. Przyrządy celownicze składały się z muszki i regulowanego celownika krzywiznowego o nastawach 100 - 800 metrów.