Granatnik PT-100

Z Wikipedii

PT-100 - polska kopia niemieckiego bezodrzutowego granatnika przeciwpancernego Panzerfaust o kalibrze 150 mm.

[edytuj] Historia konstrukcji

Polskie prace nad granatnikiem przeciwpancernym (zgodnie z ówczesną terminologią pancerzowniczą) rozpoczęły się prawdopodobnie w 1948 lub 1949. Uczestniczyły w nich ZZWM Huta "Ludwików" w Kielcach oraz Zakłady Metalowe w Skarżysku-Kamiennej. W planie prac naukowych Departamentu Uzbrojenia LWP na rok 1949 pozycja nr 26 to :"Opracowanie warunków technicznych na pancerzownice - wykonawca ZZWM Huta "Ludwików", przewidywany koszt 1 mln złotych, termin wykonania 15.12.1949". Warunki techniczne zostały zatwierdzone 13.02.1950, a 10 grudnia 1950 przekazano 50 granatników wyprodukowanych w Skarżysku-Kamiennej i 500 wyprodukowanych w Kielcach. Możliwe, że granatniki wyprodukowane w tych zakładach różniły się od siebie, ponieważ brak jest materiałów o dalszych dostawach granatników produkowanych przez Zakłady Metalowe w Kielcach.

Nowy granatnik przeciwpancerny został przyjęty do uzbrojenia Ludowego Wojska Polskiego decyzją ministra obrony narodowej z dnia 6 marca 1951. Planowana produkcja miała wynieść:

• w 1951 roku - 73 650 (43 650 bojowych i 30 000 ćwiczebnych) egzemplarzy
• w 1952 roku - 61 525 (31 325 bojowych i 30 000 ćwiczebnych) egzemplarzy.

Broń została wyprodukowana i dostarczona do magazynów uzbrojenia. Opracowano i wydano także instrukcję wojskową dotyczącą tego wzoru broni. Po kryzysie koreańskim, pomimo że granatnik PT-100 nadal posiadał sporą wartość, podjęto decyzję o wycofaniu go z uzbrojenia i zniszczeniu wyprodukowanych egzemplarzy (decyzja została prawdopodobnie wymuszona przez władze ZSRR). Decyzję o zniszczeniu zmagazynowanych egzemplarzy wykonano tak dokładnie, że nie ocalał żaden egzemplarz instrukcji do tej broni. Niekompletny egzemplarz granatnika PT-100 znajduje się w Muzeum im. Orła Białego w Skarżysku-Kamiennej.

Broń jest podobna do Panzerfausta 60. Podstawową różnicą jest celownik skalowany na odległości 50, 100 i 150 m (w oryginalnym Panzerfauście 30, 60 i 80 m), co pozwala przypuszczać, że polska konstrukcja miała silniejszy ładunek miotający, pozwalający uzyskać większy zasięg. Broń wyposażona jest w naklejoną kalkomanię z instrukcją w języku polskim (została ona umieszczona identycznie jak w oryginale niemieckim).

[edytuj] Bibliografia

1. Zbigniew Gwóźdź, Granatniki bezodrzutowe, Komandos 11/99. ISSN 0867-8669