Księga Micheasza

Z Wikipedii

Stary Testament

Biblia Hebrajska (część wspólna dla judaizmu i chrześcijaństwa)

Kanon katolicki, prawosławny, etiopski i syryjski

Kanon prawosławny

Dodatek do kanonu prawosławnego

4 Machabejska

Kanon rosyjski i etiopski

4 Ezdrasza

Kanon etiopski

Kanon syryjski

Księga Micheasza jest jedną z ksiąg prorockich Starego Testamentu.

[edytuj] Autor

W samej księdze Micheasza bardzo mało powiedziano o jej pisarzu, Micheasz to zmieniona forma imienia Michael (co znaczy Któż jest jak Bóg) lub Michajasz (Któż jest jak Jahwe). Prorok ten działał za panowania Jotama, Achaza i Ezechiasza (777-717 p.n.e.), żył więc współcześnie z prorokami Izajaszem i Ozeaszem. Nie wiadomo, jak długo pełnil swoją służbę, ale trwała ona najwyżej 60 lat. Proroctwa o zagładzie Samarii musiał ogłosić jeszcze przed zburzeniem tego miasta w roku 740 p.n.e., a całą księgę ukończył zapewne przed upływem rządów Ezechiasza, czyli przed rokiem 717 p.n.e.. Prorok Micheasz pochodził ze wsi Moreszet, leżącej w regionie Szefeli. O jego znajomości życia świadczą przykłady, jakich używał do uwypuklenia istotnych szczegółów swoich wypowiedzi.

[edytuj] Treść księgi Micheasza

Księgę te możemy podzielić na trzy części:

W pierwszej (wersety 1:1 do 2:13) prorok zapowiada ukaranie Samarii i Judy przez Boga za bałwochwalstwo i potępia ludzi obmyślających zło. Pod koniec kieruje uwagę mimo niewłaściwych postępków Izraelitów na miłosierdzie Boże.
Druga część (3:1 do 5:15) to surowa krytyka przywódców Izraela, którzy uciskają swoich rodaków. W niej także potępia fałszywych proroków, którzy nie zapewniają rzetelnego przewodnictwa, wskutek czego lud Boży się błąka. Piętnuje władców obciążonych winą krwi.

Później prorok zmienia temat, mianowicie opisuje koniec dni, w którym zostanie przywrócone wielbienie Boga na Jego górze. Wspomina o czasach gdy nie będą już ćwiczyć do wojny, lecz każdy usiądzie pod swoją winoroślą i niczego nie będzie się obawiać. Zanim to się stanie Micheasz zapowiada Syjonowi wygnanie do Babilonu.

W tej części także czytamy o władcy Izraela - którego wyda Betlejem Efrata - i który okaże się wielki aż po krańce ziemi. Mowa tu oczywiście o Jezusie Chrystusie, który urodzi się w tym mieście. Pod koniec tej części prorok wspomina o Asyryjskim najeźdźcy, który niedługo zostanie zmuszony do odwrotu, a kraj jego będzie spustoszony.

Część trzecia omawia w formie dialogu z Bogiem niezwykły proces, który Bóg ma z Izraelem. Stwórca przypomina im czego dla nich dokonał i oczekuje zgodnie z ich zawartym przymierzem by czynili zadość sprawiedliwości, miłowali życzliwość i chodzili z Bogiem. Gdyż oni za miast tego podążają za niegodziwością oraz bałwochwalstwem. Prorok ubolewa nad upadkiem moralnym swych rodaków, ale nie traci otuchy. Zapowiada karę jaką wymierzy im Bóg, ale również zapowiada wyzwolenie.

[edytuj] Autentyczność księgi Micheasza

Wykopaliska archeologiczne poświadczają, że proroctwa Micheasza się spełniły. Kroniki asyryjskie wspominają o zburzeniu Samarii przez Asyryjczyków. Przepowiedzianą przez Micheasza inwazję na Judę, do której doszło za panowania Ezechiasza, obszernie zrelacjonował Sancherib (Sennacheryb). Na ścianie swojego pałacu w Niniwie umieścił wielką, czteroczęściową płaskorzeźbę przedstawiającą zdobycie Lachisz. Na graniastosłupie nazwanym od jego imienia wymienia zdobycie 46 miast i uprowadzeniu 200 150 osób wraz z królem Ezechiaszem. Na autentyczność tej księgi wskazuje także fakt przepowiedzenia miejsca narodzin Mesjasza (5:2). Niektóre wersety mają też bezpośrednie odpowiedniki w Chrześcijańskich Pismach Greckich.