2 Księga Królewska

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji.
Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.

Stary Testament

Biblia Hebrajska (część wspólna dla judaizmu i chrześcijaństwa)

Kanon katolicki, prawosławny, etiopski i syryjski

Kanon prawosławny

Dodatek do kanonu prawosławnego

4 Machabejska

Kanon rosyjski i etiopski

4 Ezdrasza

Kanon etiopski

Kanon syryjski

Gustave Doré Eliasz wstępuje ku niebu 2 Krl 2:11

Druga Księga Królewska [2 Krl], Druga Księga Królów, w Septuagincie Czwarta Księga Królewska jest kontynuacją sprawozdania z Księgi 1 Królów, opisuje dalszy ciąg burzliwych dziejów królestwa Izraela i Judy, opisuje panowanie 29 monarchów - 12 władców północnego królestwa Izraela oraz 17 panujących w południowym królestwie Judy. Ukazuje też działalność proroków Eliasza, Elizeusza, i Izajasza. Przedstawia choć nie zawsze w porządku chronologicznym, wydarzenia poprzedzające zniszczenie Samarii i Jerozolimy.

Księga 2 Królów pierwotnie stanowiła razem z 1 Królów jeden zwój i w języku hebrajskim nosiła nazwę Melachim (Królowie). Tłumacze Septuaginty nazwali ją Basileíon (Królestwa) i dla wygody pierwsi podzielili ją na dwa zwoje. Później księgi te nazwano 3 oraz 4 Królów i po dziś dzień można je znaleźć pod takimi tytułami w niektórych katolickich przekładach. Najczęściej jednak znane są jako 1 i 2 Królów (lub Królewska).

[edytuj] Treść

Wersety od 1:1 do 8:29

Król Izraela Achazjasz uległ w swoim domu wypadkowi i zachorował. Od proroka Eliasza dowiedział się, że umrze, i tak też się stało . potem na tron wstępuje jego brat Jehoram. W tym samym czasie władzę w Judzie sprawuje Jehoszafat. Eliasz zostaje zabrany w wichrze, a jego miejsce jako proroka zajmuje Elizeusz, który mu usługiwał. W czasie służby trwającej około 60 lat Elizeusz dokonuje wielu cudów.

Kiedy król moabski buntuje się przeciwko Izraelowi, Jehoram, Jehoszafat i król Edomu wyruszają razem do bitwy. Przez wzgląd na wierność Jehoszafata Bóg daje im zwycięstwo. Później król Syrii zamierza znienacka uderzyć na Izrael. Jednak Elizeusz udaremnia ten plan. Rozsierdzony władca syryjski wysyła wojsko, aby schwytać proroka. Elizeusz dokonuje dwóch cudów i odprawia Syryjczyków w pokoju. Po pewnym czasie syryjski król Ben-Hadad oblega Samarię, wskutek czego w mieście zaczyna dotkliwie brakować pożywienia. Elizeusz zapowiada jednak koniec głodu.

Po jakimś czasie Elizeusz udaje się do Damaszku. Chory król Ben-Hadad posyła do niego Chazaela z pytaniem, czy wyzdrowieje. Elizeusz zapowiada, że król umrze, a tron po nim obejmie Chazael. Następnego dnia Chazael morduje swego pana, i przejmuje władzę. W Judzie królem zostaje syn Jehoszafata Jehoram, a potem z kolei jego syn Achazjasz.

Wersety od 9:1 do 25:30

Jehu zostaje namaszczony na króla na Izraelem. Natychmiast zaczyna wybijać domowników Achaba. Zręcznie usuwa z Izraela kult Baala. Kiedy matka Achazjasza, Atalia, dowiaduje się o śmierci swego syna z rąk Jehu, zabija całe potomstwo królewskie Judy oraz zagarnia tron. Tylko synek Achazjasza, Jehoasz, zostaje ocalony i po sześciu latach spędzonych w ukryciu namaszczony na króla Judy. Pouczany przez kapłana Jehojadę czyni to, co dobre w oczach Bożych.

Wszyscy królowie, którzy po Jehu rządzą w Izraelu, postępują niegodziwie. Elizeusz umiera śmiercią naturalną za panowania wnuka Jehu. Czwartym królem Judy po Jehoaszu zostaje Achaz, który postępuje wbrew Bogu. Jego syn Ezechiasz przeciwnie okazuje się królem, który lgnie do Boga. Kiedy Ezechiasz sprawuje władzę w Judzie, a Hoszea w Izraelu, asyryjski król Salmanasar zdobywa Samarię i uprowadza Izraelitów na wygnanie do Asyrii. Potem na teren Izraela zostają sprowadzeni cudzoziemcy i pojawia się religia Samarytan.

Z siedmiu królów panujących w Judzie po Ezechiaszu tylko Jozjasz stara się oczyścić kraj z fałszywego kultu. Ostatecznie w 607 r. p.n.e. Babilończycy zdobywają Jerozolimę i uprowadzają resztę Izraelitów na wygnanie.

[edytuj] Autor

Autor księgi czy też kompilacji materiałów składających się na księgę nie jest określony.

Autorem mógł być Jeremiasz co sugeruje to podobieństwo języka, budowy i stylu.^{[potrzebne źródło]} Wiele słów i wyrażeń hebrajskich występuje tylko w księgach Królów i Jeremiasza, a nie ma ich w pozostałej części Biblii. Księgi te w znacznej mierze się uzupełniają, jedna bowiem informuje o szczegółach, które pominięto w drugiej. Poza tym zawiera sprawozdania równoległe, na przykład 2 Królów 24:18 do 25:30 i Jeremiasza 39:1-10; 40:7 do 41:10; 52:1-34. Także tradycja żydowska potwierdza, iż pisarzem ksiąg 1. i 2. Królów był Jeremiasz. Kompilację obu tych ksiąg rozpoczął w Jerozolimie, a pracę nad drugą zakończył prawdopodobnie w Egipcie około roku 580 p.n.e., gdyż pod koniec swojego sprawozdania wspomina o wydarzeniach, które się rozegrały właśnie w tym roku (2 Krl 25:27). 2 księga Królów obejmuje okres, który rozpoczyna się za panowania Achazjasza w Izraelu, kończy zaś w 37 roku panowania króla Jechojachina na wygnaniu.

[edytuj] Autentyczność Księgi 2 Królów

Archeologia potwierdza prawdziwość Księgi 2 Królów. Na przykład na steli Meszy przedstawiona jest z punktu widzenia tego moabskiego władcy wojna między Moabem a Izraelem (2 Krl 3:4,5). Również na czarnym obelisku króla asyryjskiego Salmanasara III, eksponowanym obecnie w Muzeum Brytyjskim w Londynie, występuje imię izraelskiego króla Jehu. Istnieją także inskrypcje asyryjskiego króla Tiglata-Pilesera III (Pula), wspominające o wielu królach Izraela i Judy, między innymi o Menachemie, Achazie i Pekachu (2 Krl 15:19,20; 16:5-8).

Ważnym dowodem autentyczności tej księgi jest niezwykła szczerość, z jaką opisano w niej wykonanie wyroków Bożych na Jego ludzie. Niektóre wydarzenia opisane w Księdze 2 Królów są objaśnione w innych miejscach Pisma Świętego. Na przykład w Ewangelii według Łukasza 4:24-27 Jezus mówi o Eliaszu i wdowie z Cerafet (Sarepty), a potem o Elizeuszu i Namanie, aby pokazać, dlaczego w swych rodzinnych stronach nie został uznany za proroka.