Księga Nahuma
Z Wikipedii
Stary Testament |
Biblia Hebrajska (część wspólna dla judaizmu i chrześcijaństwa)
|
Kanon katolicki, prawosławny, etiopski i syryjski |
Kanon prawosławny |
Dodatek do kanonu prawosławnego |
Kanon rosyjski i etiopski |
Kanon etiopski |
Kanon syryjski |
Księga proroka Nahuma – jedna z ksiąg Pisma Świętego znajdująca się wśród ksiąg prorockich Starego Testamentu. W kanonie hebrajskim stanowiła część Księgi Dwunastu Proroków Mniejszych.
Jest to poemat wyrażający radość ze zmierzchu i upadku Niniwy, stolicy okrutnej i potężnej Asyrii.
[edytuj] Czas i miejsce
Księga ta została spisana prawdopodobnie niedługo po upadku miasta, podbitego przez Babilończyków i Medów w 612 r. przed Chrystusem. Jest to jedna z kilku ksiąg prorockich, w której nie ma wezwania do skruchy. Podkreśla, iż Bóg jest Panem narodów i historii świata, oraz że narodowa potęga i duma nie są ostatecznymi przyczynami tego, co dzieje się w świecie polityki i wojen.
Źródło: Biblia.net.pl
[edytuj] Linki zewnętrzne
Księga Izajasza (Iz) - Księga Jeremiasza(Jer) - Lamentacje Jeremiasza (Lm) - Księga Ezechiela (Ez) - Księga Daniela (Dn) - Księga Ozeasza (Oz) - Księga Joela (Jl) -Księga Amosa (Am) - Księga Abdiasza (Ab) - Księga Jonasza (Jon) - Księga Micheasza (Mi) - Księga Nahuma (Na) - Księga Habakuka (Ha) - Księga Sofoniasza (So) - Księga Aggeusza (Ag) - Księga Zachariasza (Za) - Księga Malachiasza (Ml)
Księga Barucha (Ba) wraz z Listem Jeremiasza