Księga Daniela

Z Wikipedii

Stary Testament

Biblia Hebrajska (część wspólna dla judaizmu i chrześcijaństwa)

Kanon katolicki, prawosławny, etiopski i syryjski

Kanon prawosławny

Dodatek do kanonu prawosławnego

4 Machabejska

Kanon rosyjski i etiopski

4 Ezdrasza

Kanon etiopski

Kanon syryjski

Księga Daniela [Dn lub Dan] - księga zaliczana do pism prorockich Starego Testamentu (w Biblii hebrajskiej do Pism, Ketuwim). Przybliżony okres wydarzeń w Księdze Daniela to: 601 - 536 p.n.e.

Uczta Baltazara, Rembrandt, 1636-8

Księga Daniela ma charakter proroctwa i i historii zawierającej elementy dydaktyczne o wysokim urzędniku babilońskim a później perskim pochodzenia hebrajskiego - Danielu (דָּנִיֵּאל), który zachowuje swoją religię mimo wrogości kolejnych władców - Nabuchodonozora (Nabukadneccara) oraz Dariusza, zyskując ich przychylność dzięki trafnemu tłumaczeniu snów władcy z pomocą Boga Jahwe. Księga ta zawiera wizję przybywającego "na obłokach nieba" Syna Człowieczego (Dn 7,9-14), na którą powołuje się Jezus w swoich zapowiedziach paruzji (zob. Mk 13,26; Mk 14,62). Księga ta opisuje proroczo także pojawianie się kolejnych mocarstw światowych (zob. Dn 2,29-45).

Księga powstała w VI wieku p.n.e. Księga Daniela w Septuagincie LXX zawiera liczne wstawki określane w katolicyzmie jako deuterokanoniczne, zaś w protestantyzmie odrzucone i zaliczone do apokryfów.

The New Encyclopaedia Britannica datuje jej powstanie na okres pomiędzy 167 a 164 r. p.n.e., gdyż zawiera ona proroctwa dotyczące Antiocha IV Epifanesa. Krytykę Księgi Daniela rozpoczął w III wieku n.e. Porfiriusz, kontynuowali ją od XVIII wieku zwolennicy krytyki wyższej.

Spis treści

1 Czas pojawienia się Mesjasza
- 1.1 Za czasów Cesarstwa Rzymskiego
- 1.2 W roku 33 lub 40 n.e.
2 Linki zewnętrzne

[edytuj] Czas pojawienia się Mesjasza

Księga ta zawiera jedyne w Starym Testamencie proroctwa określające dokładny czas pojawienia się oraz śmierci Mesjasza.

[edytuj] Za czasów Cesarstwa Rzymskiego

W rozdziale 2. opisano wizję posągu, którego kolejne części odpowiadają kilku starożytnym imperiom począwszy od Babilonu a skończywszy na Rzymie. W wyjaśnieniu proroctwa wyraźnie zaznaczono, że Królestwo Boże wraz z osobą Mesjasza nadejdzie za czasów rzymskich.

Podobnie też 7. rozdział księgi Daniela mówi o czterech bestiach uosabiających wielkie starożytne imperia: Babilon, Medo-Persję, Grecję Aleksandra Wielkiego oraz Rzym. Werset 13 wskazuje na pojawienie się Mesjasza za czasów ostatniej bestii, czyli Cesarstwa Rzymskiego.

[edytuj] W roku 33 lub 40 n.e.

Inna przepowiednia, tzw. Proroctwo 70 tygodni Daniela, wskazuje na rok zabicia Mesjasza:

"Ustalono siedemdziesiąt tygodni nad twoim narodem i twoim świętym miastem, by położyć kres nieprawości, grzech obłożyć pieczęcią i odpokutować występek, a wprowadzić wieczną sprawiedliwość, przypieczętować widzenie i proroka i namaścić to, co najświętsze. Ty zaś wiedz i rozumiej: Od chwili, kiedy wypowiedziano słowo, że nastąpi powrót i zostanie odbudowana Jerozolima, do Władcy-Pomazańca - siedem tygodni i sześćdziesiąt dwa tygodnie; zostaną odbudowane dziedziniec i wał, w czasach jednak pełnych ucisku. A po sześćdziesięciu dwóch tygodniach Pomazaniec zostanie zgładzony i nie będzie dla niego... Miasto zaś i świątynia zginie wraz z wodzem, który nadejdzie. Koniec jego nastąpi wśród powodzi, i do końca wojny potrwają zamierzone spustoszenia."

- Daniela 9:24-26

Najczęściej przytaczaną i, wydawałoby się, najbardziej oczywistą interpretacją jest traktowanie jednego tygodnia jako siedmioletniego okresu oddzielającego poszczególne lata sabatowe w starożytnym Izraelu (Kapłańska 25). Stary Testament przedstawia jednocześnie dwa różne kalendarze:

360-dniowy kalendarz z historii potopu (Genesis 7-8);
354-dniowy kalendarz księżycowy z powtórzeniem ostatniego miesiąca średnio raz na trzy lata (kalendarz ten był dostosowywany do roku zwrotnikowego w oparciu o zbiory jęczmienia w miesiącu Nisan).

Według powyższych kalendarzy 7 tygodni na pełną odbudowę miasta i 62 pozostałe tygodnie, czyli łącznie 69 proroczych tygodni, jakie miały upłynąć od wypowiedzenia słowa o odbudowie Jeruzalem do śmierci Mesjasza objęłyby 476 lub 483 lata po przeliczeniu na kalendarz juliański.

Persowie wydali zezwolenie na odbudowę warownego miasta Jeruzalem w roku 444 p.n.e. - otrzymał je Nehemiasz od króla Artakserksesa I w 20. roku jego panowania (Nehemiasza 1-2). W zależności od zastosowanego kalendarza Mesjasz miał zostać zabity w roku 33 lub 40 n.e. (w chronologii rok 0. nie istnieje).

Rabini żydowscy zdecydowanie odrzucają przedstawioną interpretację obu powyższych proroctw, gdyż wskazują one jednoznacznie na Jezusa Nazareńskiego jako Mesjasza (większość biblistów chrześcijańskich uważa, że Jezusa ukrzyżowano właśnie w 33 roku za czasów Imperium Rzymskiego).