Porcjusz Festus
Z Wikipedii
Porcjusz Festus (zm. 62) - rzymski ekwita i prokurator Judei od 60 do 62. Pochodził z rzymskiego rodu Porcjuszów.
Spis treści |
[edytuj] Życiorys
Został wyznaczony przez cesarza Nerona na stanowisko rzymskiego gubernatora Judei po Antoniuszu Feliksie. Objął urzędowanie na wiosnę 60. Festus musiał stanąć w obliczu konfliktu w Cezarei, który zaczął się za kadencji jego poprzednika, a dotyczył kwestii praw obywatelskich między syryjskimi Grekami a Żydami. Obie strony żądały miasta dla siebie, Żydzi dlatego że założycielem miasta był Herod Wielki, a Syryjczycy opierali się na fakcie, że stanowili większość mieszkańców. Feliks ostatecznie odesłał sprawę do Rzymu, do decyzji Nerona. W wyniku tego wybuchł spór, który stał się jedną z głównych przyczyn powstania Żydów przeciwko Rzymianom w 66.
W czasie gdy Festus przybył do Judei, kraj ten był trapiony przez plagę rozbójników, którzy całe wsie puszczali z dymem i plądrowali. Przystąpił więc on do wyplenienia jej i sporo rozbójników ujął, niemało też ich stracił. Najwięcej zaś rozpanoszyli się sykariusze, którzy potrafili w dni świąteczne zabijać kogo chcieli i wpadać z bronią do wsi swoich wrogów rabując je i podpalając. Pewien nie znany z imienia oszust omamił ludność, obiecując ocalenie i wybawienie od nieszczęść, jeśli udadzą się z nim na pustynię. Festus posłał oddział jazdy i piechoty przeciwko niemu. Wysłani żołnierze zabili go i wszystkich tych, którzy za nim poszli.
Około tego samego czasu król Agryppa II wystawił ogromną jadalnię w pałacu jerozolimskim i lubił spoglądać stąd co działo się w świątyni. Co przedniejsi obywatele miasta oburzali się tym ponieważ ojczysty obyczaj zabraniał przyglądać się temu, co się dzieje w świątyni. Zbudowali więc mur wznoszący się nad salą zebrań, która znajdowała się w wewnętrznej części świątyni. Mur ten nie tylko zasłaniał widok z jadalni królewskiej, ale też z zachodniego krużganku znajdującego się po zewnętrznej stronie świątyni, gdzie Rzymianie w czasie dni świątecznych utrzymywali straże i sprawowali nadzór nad świątynią. Rozgniewało to króla, a przede wszystkim prokuratora Festusa, który nakazał mur ten obalić. Żydzi jednak prosili aby im pozwolił wysłać w tej sprawie poselstwo do Nerona: woleliby bowiem raczej umrzeć, niż żeby jakaś część świątyni miała ulec zburzeniu. Uzyskawszy zgodę Festusa wysłali do Nerona dziesięciu obywateli z arcykapłanem Izmaelem. Neron, by dogodzić swojej żonie Poppei która była prawdopodobnie prywatnie żydowską prozelitką, pozwolił pozostawić tę budowlę.
Wyczerpany swymi wysiłkami Porcjusz Festus zmarł na służbie w 62. Czasowa nieobecność rzymskiej władzy doprowadziła do skrajnej anarchii. Dała też szansę arcykapłanowi Annaszowi, synowi Annasza pozbycia się przeciwników, włącznie z Jakubem, bratem Jezusa Chrystusa, którego nakazał ukamienować. Następcą Festusa został po 3 miesiącach Albin Lucjusz, w lecie 62.
[edytuj] Festus w Nowym Testamencie
Festus musiał zmierzyć się ze sprawą uwięzionego Pawła z Tarsu, którą jego poprzednik Antoniusz Feliks pozostawił w zawieszeniu. Po trzech dniach od objęcia urzędowania w prowincji przez udał się on z Cezarei do Jerozolimy. Tam najznakomitsi Żydzi wnieśli do niego skargę przeciwko Pawłowi i prosili aby kazał go przysłać do Jerozolimy ponieważ przygotowali zasadzkę, aby go zgładzić w drodze. Festus odpowiedział, że Paweł znajduje się pod strażą w Cezarei i że on sam wkrótce tam wyruszy. Spędził wśród nich więc nie więcej jak osiem lub dziesięć dni a następnie udał się z powrotem do Cezarei. Następnego dnia zasiadłszy do sprawowania sądu kazał przyprowadzić Pawła. Żydzi stawiali mu ciężkie zarzuty i Festus zapytał się czy nie zechciałby udać się do Jerozolimy i tam odpowiadać przed sądem w tych sprawach. Ponieważ jednak Paweł odwoływał się do wyroku Cesarza, Festus odpowiedział mu: Odwołałeś się do Cezara - do Cezara się udasz i kazał go strzec, dopóki go nie odeśle do Nerona.
Po upływie kilku dni król Agryppa II i Berenike przybyli do Cezarei by powitać Festusa. Gdy przebywali tam dłuższy czas, Festus przedstawił królowi sprawę Pawła. Jako że i Agryppa chciał go posłuchać, nazajutrz przybyli z wielką okazałością i weszli do sali posłuchań wraz z trybunami i najwybitniejszymi obywatelami miasta, a na rozkaz Festusa wprowadzono Pawła. Festus zrobił to ponieważ nie mógł napisać cesarzowi nic pewnego w jego sprawie a tak po przesłuchaniu miał by co napisać. Paweł wygłosił długą mowę obronną opowiadając m.in. o prześladowaniu, a następnie nawróceniu się na chrześcijaństwo. W końcu gdy on tak się bronił zawołał głośno Festus: Tracisz rozum, Pawle, wielka nauka doprowadza cię do utraty rozsądku. Nawet Agryppa II rzekł: Niewiele brakuje, a przekonałbyś mnie i zrobił ze mnie chrześcijanina.
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Bibliografia
- Dawne Dzieje Izraela, Księga XX, Rozdział VIII, 9-11
- Wojna żydowska, Księga II, Rozdział XIV
- Dzieje Apostolskie, 24-26
- Geza Vermes, Kto był kim w czasach Jezusa, Warszawa 2006, str. 79-80
