Albin Lucjusz
Z Wikipedii
Albin Lucjusz, Lucceius Albinus (zm. 69) był rzymskim prokuratorem Judei od 62 do 64 i gubernatorem Mauretanii od 64 do 69.
Spis treści |
[edytuj] Judea
W 62, po śmierci Porcjusza Festusa, a przed przybyciem Albina Lucjusza, który miał go zastąpić jako namiestnika Judei, nowo wybrany arcykapłan Annasz zwołał sanhedryn i stawił przed sądem Jakuba, brata Jezusa. Oskarżył go i innych o naruszenie Prawa i skazał na ukamienowanie. Pobożni i prawomyślni Żydzi z Jerozolimy byli zgorszeni i donieśli o tym królowi Agryppie II. Niektórzy z nich nawet wyszli na spotkanie Albina, który właśnie przybywał z Aleksandrii, i przedstawili mu, że Annasz nie miał prawa zwoływać sanhedrynu bez jego wiedzy. Albin przychylił się do ich zdania i napisał w gniewnym tonie list do Annasza, grożąc mu ukaraniem go. Z tego powodu Agryppa II pozbawił go godności kapłańskiej.
Albin Lucjusz był zachłannym człowiekiem, brał łapówki od wszystkich, począwszy od wspomnianego dawnego arcykapłan Annasza do sykariuszów, i przywłaszczał sobie zarówno mienie publiczne, jak i własność prywatną. Więźniów zwalniał kiedy wypłacano za nich odpowiednio wysoki okup. Na początku, po przybyciu do Jerozolimy Albin przystąpił z całym zapałem i gorliwością do uspokojenia kraju i w dużej mierze wytępił sykariuszy. Ale gdy porwali oni syna arcykapłana Annasza i poinformowali że zwolnią jego syna jeśli nakłoni Albina do wypuszczenia dziesięciu ich towarzyszy, którzy byli uwięzieni, namiestnik zadośćuczynił tej prośbie. To spowodowało tylko jeszcze więcej nieszczęść. Rozbójnicy próbowali wszelkimi metodami schwytać kogokolwiek z przyjaciół Annasza i nie wypuszczali dopóki w zamian nie udało im się odzyskać pewnej liczby współtowarzyszy. Przez to ich liczba znowu wzrosła i rozzuchwaleni pustoszyli cały kraj. Józef Flawiusz opisuje jak Albin próbował poprawić swój wizerunek:
- Gdy Albinus dowiedział się, że przybywa Gesjusz Florus jako jego następca, chciał pokazać, że coś dobrego wyświadczył mieszkańcom Jerozolimy. Ściągnął przeto więźniów i jednych, którzy bez żadnej wątpliwości zasługiwali na śmierć, kazał stracić, drugich zaś, którzy zostali osadzeni w więzieniu za mniejsze i zwykłe przestępstwa, wypuścił za opłatą na wolność. W ten sposób więzienie opróżniło się z więźniów, a w kraju znów zaroiło się od rozbójników.[1]
[edytuj] Mauretania
Po namiestnictwie w Judei, Albin został wybrany gubernatorem Mauretanii Caesariensis przez Nerona. Prowincja Mauretania Tingitana została dodana Albinowi przez cesarza Galbe. Tacyt dokładnie opisuje nam jak zamęt polityczny w całym państwie Rzymskim po śmierci Nerona (rok czterech cesarzy) doprowadził w końcu do jego śmierci:
- Lukcejusz Albinus, przez Nerona nad Mauretanią Cezaryjską przełożony, rozporządzał wcale znacznymi siłami wojennymi, gdyż ponadto Galba prowincję tyngitańską w zarząd mu oddał. Miał on pod ręką dziewiętnaście kohort, pięć oddziałów jazdy i ogromną liczbę Maurów, którzy przez swe rozboje i łupiestwa zdatną do wojny załogę stanowili. Po zamordowaniu Galby Othonowi przychylny, a z Afryki niezadowolony, czyhał na Hiszpanię, którą od tamtej wąska tylko cieśnina morska oddziela. Zaniepokoił się tym Kluwiusz Rufus i kazał dziesiątemu legionowi do wybrzeża się zbliżyć, jak gdyby przez cieśninę przejść zamierzał; przed sobą wysłał setników, aby Maurów dla Witeliusza pozyskali. A nie było to trudne, gdyż wielki był w prowincjach armii germańskiej rozgłos; prócz tego rozsiewano wieści, że Albinus gardząc tytułem prokuratora odznakę władzy królewskiej i imię Juby sobie przywłaszcza. Kiedy w ten sposób nastroje się zmieniły, zgładzono Azyniusza Polliona, prefekta jazdy, jednego z najwierniejszych Albinusa stronników, i prefektów kohort, Festusa i Scypiona; samego Albinusa, w chwili gdy z prowincji tyngitańskiej do Mauretanii Cezaryjskiej podążał, przy lądowaniu zamordowano; jego żona, która naprzeciw morderców wyszła, wraz z nim zabita została.[2]
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Przypisy
- ↑ Józef Flawiusz, Dawne Dzieje Izraela, Księga XX, Rozdział IX, 5
- ↑ Tacyt, Dzieje, Księga II, Sekcja 58-59
[edytuj] Bibliografia
- Geza Vermes, Kto był kim w czasach Jezusa, Warszawa 2006, str. 42-43
