Gesjusz Florus
Z Wikipedii
Gesjusz Florus był rzymskim prokuratorem Judei od 64 do 66. Był najbardziej skorumpowanym ze wszystkich gubernatorów Judei. To za jego urzędowania wybuchło pierwsze powstanie żydowskie przeciwko Rzymianom.
Spis treści |
[edytuj] Życiorys
Pochodził z Klazomene i przybył do Judei ze swoją żoną Kleopatrą. Była intrygantką której zawdzięczał Florus osiągnięcie władzy, ponieważ żyła w przyjaźni z Poppeą, żoną Nerona.
Porzednik Gesjusza Florusa, Albin Lucjusz, wydawał się wzorem cnotliwości ponieważ popełniał zwykle występki po kryjomu i maskował się. Gessjusz natomiast nie cofał się przed żadną grabieżą czy gwałtem. Gdzie trzeba było okazać litość, on potrafił postępować z niezwykłym okrucieństwem.
W Święto Przaśników (Pascha) w 66, gdy do Jerozolimy przybył Cestiusz Gallus, gubernator Syrii, tłum ludzi zaczoł go prosić by wpłynoł na Florusa. On jednak będąc obecnym przy tym drwił sobie z tych głośnych narzekań. Cestiusz uspokoił podniecony tłum zapewniając że wpłynie na Florusa aby w przyszłości okazywał więcej umiaru w postępowaniu z ludźmi. Odprowadzając Cestiusza do Cezarei, Florus fałszywie naświetlywał mu sytuację i już przemyśliwał o sprowokowaniu Żydów do buntu, ponieważ w czasie pokoju mogli oni oskarżyć go przed cesarzem, a w razie rewolty dochodzenie w sprawie mniejszych przewinień Florusa zostałoby przekreślone.
Wydarzenie stanowiące pretekst do wojny było czymś zupełnie błahym - w Cezarei Grecy zabijając ptaki na ofiarę u wejścia lokalnej synagogi zbezczeszczyli to miejsce.[1] Tak oto niebawem rozgorzała walka. Gdy nie udało się powstrzymać mieszkańców Cezarei od aktów gwałtu, Żydzi porwali księgi Praw, wycofali się do Narbaty i wysłali poselstwo do Florusa ze skargę z powodu tego co zaszło i prośbą o pomoc. On zaś kazał owych mężów pojmać i związać, zarzucając im, że wynieśli księgi Praw z Cezarei.
Wydarzenie to wzburzyło mieszkańców Jerozolimy, lecz jeszcze starali się panować nad uczuciami. Florus zaś, żeby rozniecić płomień wojny, kazał zabrać ze świętego skarbca siedemnaście talentów pod pretekstem, że mają służyć potrzebom Cezara.[2] Żydzi wielce się tym zatrwożyli i dlatego ruszyli do świątyni i wśród głośnych okrzyków wywoływali imię Cesarza i błagano go o wyzwolenie od tyranii Florusa. Niektórzy z buntowników miotali na Florusa najokropniejsze obelgi i obnosząc kosz prosili o składanie drobnych pieniędzy.[3] dla niego jako dla ostatniego biedaka. To wydarzenie rozdrażniło tylko Florusa który ruszył do Jerozolimy z jedną kohortę wzmocnioną jazdą. Józef Flawiusz opisuje jak dalej potoczyła się sytuacja:
- Lud, pragnąc zawczasu powstrzymać jego atak, wyszedł na spotkanie żołnierzy, witając ich radosnymi okrzykami i sposobił się do przyjęcia Florusa z całą uniżonością. Ten jednak wysłał przodem setnika Kapitona z oddziałem pięćdziesięciu jeźdźców, rozkazując przez niego Żydom, aby się rozeszli i nie udawali, że żywią dlań uczucia życzliwości, skoro go w tak niewybredny sposób zelżyli. Jeśli stać ich na odwagę i szczerość, to niechaj drwią z niego także w jego obecności i swoje umiłowanie wolności okażą nie tylko w słowach, lecz także z bronią w ręku. Tłum srodze zatrwożył się słysząc te słowa, a gdy nadto w środek niego wpadli jeźdźcy Kapitona, rozproszył się, zanim mógł pozdrowić Florusa lub dać żołnierzom dowody uległości. Powrócono więc do swoich domów i noc spędzono w strachu i przygnębieniu.
Nazajutrz Florus zażądał wydania tych, którzy obrzucili go drwinami. Odpowiedziano mu że lud pragnie spokoju, i proszono, aby wybaczył tym, którzy go znieważyli ale słowa te jeszcze bardziej rozsierdziły Florusa, który rozkazał żołnierzom, aby zaczeli grabić Górny Rynek i zabijać każdego, kto im wpadnie w ręce. Żołnierze dopuszczali się rabunków na wszelki sposób, a wielu spokojnych obywateli pojmali i przyprowadzili do Florusa. Ten kazał ich najpierw biczować, a potem ukrzyżować. Zgineło w sumie 3600 osób. Tragedię jeszcze spotęgował nowy rodzaj okrucieństwa Rzymian. Florus bowiem poważył się na czyn, którego nikt przedtem nie popełnił — kazał przed swoim trybunałem biczować ekwitów i przybić ich do krzyża; z pochodzenia byli oni wprawdzie Żydami, lecz otrzymali godność rzymską a według prawa rzymskiego, obywatel rzymski, a zwłaszcza ze stanu rycerskiego, nie mógł być ukrzyżowany.
Tego było ponad miarę. Florus doprowadził Żydów do rozpoczęcia wojny z Rzymianami, która miała trwać aż do upadku Masady sześć lat później. Rzymski historyk Tacyt podsumował sytuację w swym charakterystycznym lakonicznym stylu: "Mimo to trwała cierpliwość Judejczyków aż do czasu prokuratury Gesjusza Florusa; pod nim wojna wybuchła" (Duravit tamen patientia Iudaeis usque ad Gessium Florum procuratorem: sub eo bellum ortum). Wreszcie Florus został zabity przez Żydów.[4]
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Przypisy
- ↑ Złożenie ofiary z ptaków nawiązuje do ukutej w Egipcie i rozpowszechnionej pogłoski, jakoby Mojżesz i Hebrajczycy byli trędowaci i według Prawa żydowskiego (Kpł 13, 46) nieczyści. Oczyszczenie dokonywać się powinno przez ofiarowanie dwu wróbli oraz zabicie jednego z nich w garnku glinianym (Kpł 14, 4-5).
- ↑ Według słów Agryppy byłaby to suma jeszcze nie zapłacona przez Żydów.
- ↑ Po grecku monety o najniższej wartości
- ↑ Swetoniusz, Żywoty Cezarów, Księga VIII, 4
[edytuj] Bibliografia
- Józef Flawiusz, Dawne Dzieje Izraela, Księga dwudziesta, Rozdział XI
- Józef Flawiusz, Wojna żydowska, Księga druga, Rozdział XIV
- Geza Vermes, Kto był kim w czasach Jezusa, Warszawa 2006, str. 84-85
