Sytuacja prawna i społeczna osób LGBT w Hiszpanii

Z Wikipedii

Spis treści

1 Prawo a dyskryminacja osób homoseksualnych
2 Ochrona prawna przed dyskryminacją
3 Uznanie związków osób tej samej płci
4 Życie osób LGBT w kraju
5 Przypisy
6 Zobacz też

[edytuj] Prawo a dyskryminacja osób homoseksualnych

W Hiszpanii osoby homoseksualne były szczególnie prześladowane w XVI wieku w okresie Świętej Inkwizycji, kiedy to karano ich przez kamieniowanie lub kastracje^[1]. W XX wieku największe prześladowania miały miejsce w czasach dyktatury generała Francisco Franco od 1954 do 1975 roku. Na mocy Ley de vagos y maleantes homoseksualistów (głównie mężczyzn) zamykano w specjalnych więzieniach zwanych galerías de invertidos ("galeria dewiantów").

Dopiero w 1979 roku zaprzestano represji wobec osób homoseksualnych i zalegalizowano ostatecznie kontakty homoseksualne. W tym samym roku wiek dopuszczający kontakty homo- i heteroseksualne został zrównany.

Geje nie są wykluczeni ze służby wojskowej z powodu swojej orientacji seksualnej. Aktualnie w hiszpańskim prawie nie ma żadnych przepisów dyskryminujących gejów i lesbijki.

Osoby transpłciowe od 2007 roku nie są obowiązane do operacji korekcji płci aby ustanowić w metryce swoją właściwą tożsamość płciową^[2].

[edytuj] Ochrona prawna przed dyskryminacją

Prawo hiszpańskie gwarantuje zakaz dyskryminacji przez wzgląd na orientację seksualną w wielu dziedzinach życia w kodeksie karnym od 1995.

W Hiszpanii nie ma żadnych przepisów przyznających prawo azylu, szczególnie przez wzgląd na orientacje seksualną, jednak pierwsza sprawa, w której sąd przyznał takie prawo, miała miejsce w 2004.

[edytuj] Uznanie związków osób tej samej płci

Zobacz więcej w osobnym artykule: Małżeństwo osób tej samej płci w Hiszpanii.

Hiszpania, jako trzeci kraj na świecie, w czerwcu 2005 roku (ustawa, podpisana przez króla Juan Carlos I, weszła w życie od 3 lipca 2005), zalegalizowała prawdziwe małżeństwa homoseksualne, przyznając parom homoseksualnym identyczne prawa jakie mają pary heteroseksualne. Prawo to przyznało również możliwość adopcji dzieci przez pary tej samej płci. W ciągu pierwszego roku od wejścia ustawy w życie ok. 4,5 tys. par tej samej płci wzięło ślub^[3].

Już kilka lat wcześniej (od 1998) większość hiszpańskich regionów zalegalizowało związki partnerskie, zarówno dla par hetero- jak i homoseksualnych, przyznając im część praw i obowiązków jak małżeństwa.

Region	Data legalizacji
Katalonia	1998
Aragonia	1999
Nawarra	2000
Walencja	2001
Madryt	2001
Baleary	2001
Andaluzja	2002
Asturia	2002
Estremadura	2003
Kraj Basków	2003
Wyspy Kanaryjskie	2003

Hiszpania, uznaje również konkubinaty, w tym homoseksualne, przyznając takim parom od 1994 roku tylko kilka praw.

[edytuj] Życie osób LGBT w kraju

Hiszpanie należą do jednych z bardziej liberalnych i tolerancyjnych społeczeństw na świecie.

Według sondażu Eurobarometr wykonanego na zlecenie UE w 2006 roku 56% Hiszpanów popiera zalegalizowane małżeństwa homoseksualne, a 43% prawa adopcyjne dla osób tej samej płci^[4].

W 2006 roku wprowadzenie małżeństw homoseksualnych w Hiszpanii popierało 61% obywateli kraju, a przeciwnego zdania było 31% Hiszpanów.^[5]

W Hiszpanii funkcjonuje bardzo duża scena gejowska, z licznymi lokalami, zwłaszcza w Madrycie i Barcelonie, a także w każdym większym mieście. Równie liczną sceną gejowską dysponują nie tylko największe metropolie, ale i małe, „rajskie” miejscowości jak: Sitges, Ibiza, czy Benidorm, nad Morzem Śródziemnym. Ponadto działa tam wiele organizacji LGBT, wydawane są publikacje i organizowane parady gejów i lesbijek. Największa z nich odbywa się w Madrycie, gromadząc co roku po kilkaset tysięcy do miliona osób (w 2007 roku na Europride 2 - 2,5 miliona). Ponadto działają tam dwa kanały telewizyjne o tematyce homoseksualnej.

Hiszpanie są społeczeństwem w dużej mierze katolickim (76%), mimo to wpływy Kościoła katolickiego na życie społeczne są małe. Tym niemniej Kościół wyraża mocny sprzeciw wobec ustawy legalizującej małżeństwa homoseksualne. Z drugiej strony hiszpański Kościół katolicki nie wyrażał sprzeciwu wobec legalizacji związków partnerskich (taką opcję zamiast małżeństw proponowali konserwatyści z PP), co podkreślano wielokrotnie podczas przemówień tamtejszych hierarchów Kościoła.