Sytuacja prawna i społeczna osób LGBT we Włoszech

Z Wikipedii

Spis treści

1 Prawo a dyskryminacja osób homoseksualnych
2 Ochrona prawna przed dyskryminacją
- 2.1 Ogólnokrajowa
- 2.2 Regionalna
3 Uznanie związków osób tej samej płci
- 3.1 Ogólnokrajowe
- 3.2 Regionalne
4 Życie osób LGBT w kraju
5 Przypisy
6 Zobacz też

[edytuj] Prawo a dyskryminacja osób homoseksualnych

Kontakty homoseksualne zostały zalegalizowane we Włoszech w 1890 roku^[1] (ówczesna Toskania w 1861 roku). W tym samym roku zrównano ze sobą wiek osób legalnie dopuszczających się kontaktów homo- i heteroseksualnych, wynosi on 14 lat. Geje nie są wykluczeni z służby wojskowej z powodu swojej orientacji seksualnej. We włoskim prawie nie ma żadnych przepisów bezpośrednio dyskryminujących osoby homoseksualne.

Partie polityczne, takie jak zieloni – VERDI, socjaliści – DS, SDI, liberałowie – DL, komuniści – PdCi oraz inne, popierają prawa gejów i lesbijek. Partie prawicowe są im zdecydowanie przeciwne.

[edytuj] Ochrona prawna przed dyskryminacją

[edytuj] Ogólnokrajowa

Włoskie prawo gwarantuje pewien zakaz dyskryminacji przez wzgląd na orientację seksualną. Obejmuje on miejsce pracy oraz inne dziedziny życia. Przepisy te obowiązują w kraju od 2003 roku.

Włoska konstytucja gwarantuje wszystkim obywatelom równość wobec prawa i zakazuje dyskryminacji z jakiejkolwiek przyczyny. Nie ujmuje ona jednak wprost orientacji seksualnej jako jednej z chronionych kategorii.

[edytuj] Regionalna

Kilka regionów: Toskania, Piemont oraz Emilia-Romania zakazały prawnie homofobicznych wypowiedzi pod adresem homoseksualistów w 2004 roku. Kolejne prowincje zamierzają pójść w ich ślady.

Azyl

Włoskie przepisy prawne nie przyznają prawa osobom do ubiegania się o azyl polityczny z powodu prześladowań przez wzgląd na orientacje seksualną we własnym kraju.

[edytuj] Uznanie związków osób tej samej płci

[edytuj] Ogólnokrajowe

Włoski parlament włączył "grupę osób pozostających w nieformalnym związku, powiązaną uczuciami", do oficjalnej definicji rodziny w prawie. Nowa definicja daje konkubentom kilka praw np. dziedziczenie.

Włoski parlament już kilka razy rozpatrywał projekty ustaw legalizujących "związki partnerskie". Projekt z 2004 roku ostatecznie nie doczekał się finalnej debaty w parlamencie. W 2007 roku rząd Romano Prodi'ego przygotował projekt (zwany DICO) podobny, choć bardziej ograniczony niż francuska ustawa PACS. Zapowiedzi legislacji spotykały się z silną krytyką Kościoła katolickiego^[2]. Ostatecznie projekt nie został uchwalony, gdyż rząd podał się do dymisji, a przyśpieszone wybory wygrała centroprawica.

[edytuj] Regionalne

Od lipca 2004 roku kilka włoskich regionów uznaje tzw. "coppi di fatto" (faktyczne pary), czyli formalne konkubinaty między osobami tej samej i przeciwnej płci. Konkubinat taki zapewnia tylko pewne prawa, z tych jakie mają małżeństwa. Inne regiony rozważają, bądź już wprowadziły podobną regulację prawną.

Region	Data uznania
Toskania	17 lipca 2004
Umbria	29 lipca 2004
Emilia-Romania	14 września 2004
Kampania	19 września 2004
Marche	6 grudnia 2004
Wenecja Euganejska	1 marca 2005
Apulia	9 grudnia 2005
Lacjum	14 grudnia 2005
Liguria	16 marca 2006

[edytuj] Życie osób LGBT w kraju

Włosi należą do społeczeństw tolerancyjnych wobec homoseksualistów. Według sondażu Pew Global Attitudes Project z 2002 roku 72% Włochów akceptuje homoseksualizm^[3].

Według sondażu Eurobarometr, wykonanego na zlecenie UE w 2006 roku, 31% Włochów popiera legalizacje małżeństw homoseksualnych, a 24% nadanie praw adopcyjnych dla osób tej samej płci^[4]. Natomiast według sondażu Ispo z lutego 2007 roku 45% Włochów popiera wprowadzenie rejestrowanych związków partnerskich^[5]. Jak wynika z badania opinii publicznej przeprowadzonego w 2007 roku dla włoskiej edycji miesięcznika Focus, 64% Włochów uważa kontakty homoseksualne za zachowanie "naturalne", a niecałe 30% uważa je za "coś nienaturalnego". Ponadto 76% obywateli Włoch jest za tym, by osoby homoseksualne otwarcie przyznawały się do swojej orientacji. Jednocześnie 95% ankietowanych chce przyjaźnić się takimi osobami^[6]^[7]^[8].

W 2007 roku kontrowersje w kraju wywołała zorganizowana przez władze Toskanii w porozumieniu z włoskim ministerstwem do spraw równouprawnienia kampania przeciw homofobii w formie plakatów przedstawiających zdjęcie noworodka z napisem "homoseksualista" na opasce na przegubie. Jej pomysłodawcy twierdzą, że wizerunek ten miał uświadomić społeczeństwu, że homoseksualizm "nie jest wyborem, ale niezmiennym faktem, który należy szanować". Przeciw tej kampanii protestowali politycy z centroprawicy, a w Izbie Deputowanych pojawiły się żądania wszczęcia dochodzenia w tej sprawie^[9].

We Włoszech istnieje duża scena gejowska, skoncentrowana w Rzymie i Mediolanie. W tych miastach znajdują się dziesiątki lokali (puby, bary, dyskoteki) gejowskich i przyjaznych gejom tzw. Gay-friendly. Nieco mniejszą sceną dysponują Florencja, Bolonia, Turyn i Neapol. Ponadto w każdym dużym (ponad 100 tys. mieszk.) mieście i w niektórych mniejszych istnieje przynajmniej jeden Gay-friendly lokal.

Wydawane są tu publikacje, działają liczne organizacje o zasięgu ogólnokrajowym i regionalnym, zajmujące się niesieniem pomocy przedstawicielom LGTB. W kraju organizowane są manifestacje osób homoseksualnych – parady CSD. Największą tego typu manifestacją jest parada w Mediolanie, która co roku gromadzi dziesiątki tysięcy uczestników (w 2005 r. – 100 000 osób), czy mniejsza w Rzymie (w 2005 r. – 40 000 osób). We Włoszech funkcjonuje również kanał telewizyjny o tematyce homoseksualnej - Gay TV.

Dominującą religią we Włoszech jest katolicyzm (86 % wyznawców), który w swej doktrynie nakazuje swoim wyznawcom przeciwstawianie się wprowadzeniu w prawie związków osób tej samej płci.