Witold Komierowski
Z Wikipedii
Witold Komierowski (ur. 9 stycznia 1888 r. w Warszawie, zm. 19 grudnia 1954 r. w Jaktorowie) – oficer służby stałej Wojska Polskiego (pułkownik), dowódca IV Odcinka Organizacji Dywersyjnej "Wachlarz" Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej, a następnie Inspektoratu Centralnego Narodowych Sił Zbrojnych, ps. "Kot", "Niedźwiedź", "Wilkołak", "Sulima"
Spis treści |
[edytuj] Młodość i I wojna światowa
Był synem Stanisława Komierowskiego i Zofii z domu Kołakowska. W latach 1895-1898 uczęszczał do szkoły powszechnej w Górze Kalwarii, a następnie Gimnazjum Realnego w Łowiczu, które ukończył w 1908 r. W 1909 r. został powołany do służby w armii rosyjskiej. Uczył się w Oficerskiej Szkole Rezerwy Marynarki Wojennej we Władywostoku, a w 1910 r. pływał przez 2 lata na kontrtorpedowcu. W 1912 r. podjął pracę w Dyrekcji Okręgowej Poczt i Telegrafów w Warszawie. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił ochotniczo do Legionu Puławskiego. W stopniu kapitana objął dowodzenie jednej z jego kompanii strzeleckich. 22 czerwca 1915 r. został ranny w bitwie pod Michałowem. Następnie został dowódcą kompanii ckm w Brygadzie Strzelców Polskich. W 1917 r. objął funkcję dowódcy batalionu w 1 Dywizji Strzelców Polskich. Po utworzeniu I Korpusu Polskiego w sierpniu 1917 r., został wykładowcą w korpuśnej Szkole Podchorążych Piechoty. W czerwcu 1918 r. Korpus został rozwiązany, a kpt. W. Komierowski udał się do Murmańska, w drodze do którego aresztowali go bolszewicy. Był więziony m.in. w więzieniu w Moskwie na Butyrkach.
[edytuj] Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920
Zwolniony wskutek interwencji Międzynarodowego Czerwonego Krzyża przedostał się do Polski. Został m.in. komendantem Polskiej Organizacji Wojskowej w Zambrowie, a w grudniu 1918 r. objął funkcję dowódcy kompanii szturmowej w 1 Litewsko-Białoruskiej Dywizji. W kwietniu 1919 r. został przeniesiony do Kowieńskiego Pułku Strzelców. 1 czerwca awansował do stopnia majora. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej jako dowódca batalionu w swojej jednostce.
[edytuj] Okres międzywojenny
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku, służąc jako referent wyszkolenia w 80 Pułku Piechoty, a następnie dowódca batalionu w 63 Pułku Piechoty. W 1924 r. ukończył półroczne studium wyższych dowódców przy Wojskowej Misji Francuskiej w Warszawie i dostał awans do stopnia podpułkownika. Od 1925 r. pełnił służbę w 61 Pułku Piechoty, następnie został dowódcą 1 Samodzielnego Batalionu Strzelców w Lekkiej Brygadzie Kawalerii. W sierpniu 1927 r. objął funkcję zastępcy dowódcy 41 Pułku Piechoty, a we wrześniu 1928 r. został dowódcą tego pułku. W 1931 r. ukończył kurs dowódców pułków w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Od lipca 1931 r. do stycznia 1933 r. był dowódcą 53 Pułku Piechoty, po czym został inspektorem uzupełnień w Dowództwie Okręgu Korpusu nr VIII w Toruniu. W sierpniu 1935 r. zwolniono go z wojska i przeniesiono w stan spoczynku. Zamieszkał w Piastowie.
[edytuj] Kampania wrześniowa
W przeddzień wybuchu wojny obronnej 1939 r. 29 sierpnia 1939 r. został powołany do służby czynnej w armii. Być może mianowano go dowódcą nowo formowanej Warszawskiej Brygady Obrony Narodowej. 3 września awansowano go do stopnia pułkownika. Miał brać udział w walkach z Niemcami pod Łowiczem, Sochaczewem i Błoniami. Następnie został dowódcą załogi Cytadeli w ramach garnizonu Warszawy, podlegały mu też ośrodki zapasowe 14 Dywizji Piechoty i 25 Dywizji Piechoty. 25 września został ciężko ranny w głowę.
[edytuj] Okupacja niemiecka i działalność konspiracyjna
Po kapitulacji Warszawy 28 września nie poszedł do niewoli. Wkrótce zaangażował się w działalność konspiracyjną w ramach Służby Zwycięstwu Polski, a następnie Związku Walki Zbrojnej. Jesienią 1941 r. Komenda Główna ZWZ wyznaczyła go na dowódcę IV Odcinka Wydzielonej Organizacji Dywersyjnej "Wachlarz" ZWZ-AK. W wyniku konfliktu z ppłk. Remigiuszem Grocholskim ps. "Brochwicz", komendantem "Wachlarza", odszedł z organizacji w maju 1942 r. Według ppłk. R. Grocholskiego został on oddany pod sąd wojenny Wojskowego Sądu Specjalnego KG AK pod zarzutem kłamliwych meldunków o bajecznym stanie ilościowym i uzbrojeniowym i skazany na karę śmierci. W tej sytuacji w październiku 1942 r. płk W. Komierowski wstąpił do Narodowych Sił Zbrojnych, obejmując funkcję inspektora w Komendzie Głównej NSZ. W styczniu 1944 r. został dowódcą Inspektoratu Centralnego NSZ, obejmującego Okręgi: I Warszawa-miasto, VI Warszawa-województwo i XII Podlaski. Po scaleniu NSZ z AK w marcu 1944 r., wystąpił później po stronie zwolenników umowy scaleniowej, pomimo uzyskania propozycji mianowania go komendantem nie scalonej części NSZ. Uczestniczył w Powstaniu Warszawskim jako inspektor bojowy IV Rejonu AK Śródmieście dowodzonego przez ppłk. Stanisława Steczkowskiego ps. "Zagończyk". Prawdopodobnie został przedstawiony do awansu generalskiego przez zaplecze polityczne NSZ, ale go nie przyjął. We wrześniu ponownie został ciężko ranny. Po kapitulacji powstania jako jeniec wojenny trafił do oflagu II C Woldenberg, gdzie przebywał do wyzwolenia w lutym 1945 r.
[edytuj] Okres powojenny
Po zakończeniu wojny podjął pracę jako pełnomocnik oddziału PCK w Kłodzku. Wkrótce został z niej usunięty wraz z gen. w st. sp. Stanisławem Szeptyckim. Pozostawał w czynnej służbie wojskowej, ale na bezterminowym urlopie. W 1950 r. został formalnie przeniesiony w stan spoczynku i zamieszkał w Jaktorowie. Był nękany przez UB rewizjami i przesłuchaniami aż do śmierci 19 grudnia 1954 r.
Był odznaczony m.in. rosyjskim Krzyżem Św. Jerzego, Krzyżem Virtuti Militari V klasy, 4-krotnie Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi i pośmiertnie w 2006 r. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
