Bronisław Prugar-Ketling

Z Wikipedii

Bronisław Prugar-Ketling (ur. 2 lipca 1891 w Trześniowie, zm. 18 lutego 1948 w Warszawie) – generał dywizji Wojska Polskiego.

Spis treści 1 Działność niepodległościowa przed i w czasie I wojny światowej 2 Służba w Wojsku Polskim 3 Służba w Ludowym Wojsku Polskim 4 Awanse: 5 Odznaczenia i ordery 6 Linki zewnętrzne 7 Przypisy

[edytuj] Działność niepodległościowa przed i w czasie I wojny światowej

Syn Karola Prugara i Ludwiki z Rymanowiczów. Ukończył gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku. Przed I wojną światową studiował na Wydziale Prawa i Umiejętności Politycznych Uniwersytetu Lwowskiego, działał w polskich organizacjach niepodległościowych. W czasie I wojny światowej służył w armii austriackiej. Dwukrotnie ranny, w 1916 dostał się do niewoli rosyjskiej. Po ucieczce z niewoli w 1917 wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. W wyniku choroby ewakuowany do Francji, gdzie wstąpił w 1918 do armii Hallera. Od lipca do listopada tego roku dowodził kompanią, a następnie dowódcy III batalionu 2 Pułku Strzelców Polskich (po powrocie do kraju przemianowanym na 44 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych).

[edytuj] Służba w Wojsku Polskim

Na czele batalionu wziął udział w wojnie z bolszewikami. 2 stycznia 1920 został słuchaczem II Kursu Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego. W połowie kwietnia 1920 skierowany został do na front celem odbycia praktyki sztabowej. Pełnił obowiązki szefa Oddziału Operacyjnego w Sztabie Grupy Operacyjnej płk. SG Józefa Rybaka, która wchodziła w skład 3 Armii gen. por. Edwarda Rydza-Śmigłego. Nastepnie kierował Oddziałem III Operacyjnym Sztabu 4 Armii gen. Leonarda Skierskiego.

W okresie od stycznia do września 1921 kontynuował naukę w W.S.Woj.. Po jej ukończeniu otrzymał tytuł oficera Sztabu Generalnego i przydział na stanowisko szefa sztabu 2 Dywizji Górskiej. ^[1]

W okresie międzywojennym na różnych stanowiskach sztabowych w armii, w 1929 został dowódcą 45 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych. Od października 1935 do października 1938 był szefem Departamentu Piechoty M.S.Wojsk.. Od października 1938 do sierpnia 1939 był dowódcą Piechoty Dywizyjnej 11 Karpackiej Dywizji Piechoty w Stanisławowie.

W czasie wojny obronnej Polski w 1939 r. dowodził 11 DP w składzie Armii "Karpaty". Dowodzona przez niego dywizja wsławiła się m.in. rozbiciem w nocnym uderzeniu zmotoryzowanego pułku SS-Division Germania. Uniknął niewoli niemieckiej i śmierci w ZSRR. Przez Węgry przedostał się do Francji, gdzie 11 listopada 1939 został powołany na stanowisko dowódcy 2 Dywizji Strzelców Pieszych. Mianowany generałem brygady ze starszeństwem od 15 września 1939.

Na czele dywizji walczył w czerwcu 1940 w południowo-wschodniej Francji, m.in. w bitwie o wzgórza Clos-du-Doubs w Alzacji. 20 czerwca z większością swych wojsk przekroczył granicę Szwajcarii i resztę wojny spędził na internowaniu.

[edytuj] Służba w Ludowym Wojsku Polskim

W 1945 powrócił do Polski. Pełnił funkcje szefa gabinetu Naczelnego Dowódcy, szefa Departamentu Piechoty MON i szefa Departamentu Wyszkolenia Bojowego Dowództwa Wojsk Lądowych. 21 lipca 1947 awansowany do stopnia generała dywizji. Pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Komunalnym Powązki.

Podczas internowania w Szwajcarii spisał wspomnienia z okresu wojny obronnej Polski pod tytułem "Aby dochować wierności". Ze względu na krótki czas, jaki dzielił opisywane wydarzenia od momentu spisania relacji, jest to bardzo cenne i interesujące źródło do historii walk 1939 roku. Ma syna.

[edytuj] Awanse:

• 1915 – podporucznik
• 1918 – porucznik
• 1918 – kapitan
• 1919 – major
• 1924 – podpułkownik
• 1932 – pułkownik
• 1939 – generał brygady
• 1947 – generał dywizji

[edytuj] Odznaczenia i ordery

• Order Virtuti Militari kl. IV i V
• Krzyż Niepodległości
• Order Polonia Restituta kl. III i IV
• dwukrotnie Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi
• Krzyż Grunwaldu kl. III

[edytuj] Linki zewnętrzne

• biogram

Przypisy