David Waddington
Z Wikipedii
David Charles Waddington, baron Waddington, GCVO (ur. 2 sierpnia 1929), brytyjski polityk i prawnik, członek Partii Konserwatywnej, minister w rządach Margaret Thatcher i Johna Majora.
Wykształcenie odebrał w Sedbergh School oraz w Hertford College na Uniwersytecie w Oksfordzie. Na studiach był przewodniczącym Stowarzyszenia Konserwatywnego. W 1951 r. rozpoczął praktykę adwokacką. W 1968 r. został wybrany do Izby Gmin w wyborach uzupełniających w okręgu Nelson and Colne. Miejsce w parlamencie utracił po przegranych wyborach 1974 r.
Po przegranych wyborach powrócił do praktyki adwokackiej. W 1976 r. został obrońcą Stefana Kiszko w sprawie o zabójstwo Lesley Molseed. Obrona była źle przeprowadzona i klient Waddingtona został skazany. W 1992 r. rodzina Kiszki doprowadziła do rewizji procesu i uniewinnienia Stefana. Sprawa stała się jedną z najsłynniejszych pomyłek sądowych w Wielkiej Brytanii w XX w.
Waddington powrócił do Izby Gmin w marcu 1979 r., wygrywając wybory uzupełniające w okręgu Clitheroe. Po likwidacji tego okręgu w 1983 r. przeniósł się do Ribble Valley.
Był lordem skarbu w latach 1979-1981, podsekretarzem stanu w ministerstwie zatrudnienia w latach 1981-1983, ministrem stanu w resorcie spraw wewnętrznych w latach 1983-1987 oraz parlamentarnym sekretarzem skarbu w latach 1987-1989. W 1989 r. został członkiem gabinetu jako minister spraw wewnętrznych. W 1990 r. został kreowany parem dożywotnim jako baron Waddington. W tym samym roku został Lordem Tajnej Pieczęci i przewodniczącym Izby Lordów. Pozostawał na tych stanowiskach do 1992 r.
W tym samym roku został gubernatorem Bermudów. Urząd ten sprawował do 1997 r. Obecnie jest przewodniczącym Europejskiego Forum Reform.
| Poprzednik Douglas Hurd |
Minister spraw wewnętrznych Wielkiej Brytanii 1989-1990 |
Następca Kenneth Baker |
| Poprzednik John Ganzoni, 2. baron Belstead |
Lord Tajnej Pieczęci 1990-1992 |
Następca John Wakeham, baron Wakeham |
| Poprzednik John Ganzoni, 2. baron Belstead |
Przewodniczący Izby Lordów 1990-1992 |
Następca John Wakeham, baron Wakeham |
| Poprzednik Desmond Langley |
 |
Gubernator Bermudów 1992-1997 |
|
Następca Thorold Masefield |
| Poprzednik John Ganzoni, 2. baron Belstead |
Lider Brytyjskiej Partii Konserwatywnej Izba Lordów 1990-1992 |
Następca John Wakeham, baron Wakeham |
| Poprzednik Peter Lane, baron Lane of Horsell |
Kolejność precedencji w Zjednoczonym Królestwie Mężczyźni |
Następca Jeffrey Sterling, baron Sterling of Plaistow |
W dniu powstania
Kenneth Baker • Paul Channon • Kenneth Clarke • Norman Fowler • Lord Havers • Geoffrey Howe • Douglas Hurd • Tom King • Nigel Lawson • John MacGregor • John Major • John Moore • Cecil Parkinson • Nicholas Ridley • Malcolm Rifkind • Margaret Thatcher • John Wakeham • Peter Walker • Lord Whitelaw • Lord Young of Graffham • George Younger
Późniejsi członkowie gabinetu
Lord Bealstead • Peter Brooke • John Gummer • Michael Howard • David Hunt • Norman Lamont • Peter Lilley • Lord Mackay of Clashfern • Tony Newton • Chris Patten • David Waddington • William Waldegrave
W dniu powstania
Kenneth Baker • Peter Brooke • Kenneth Clarke • John Gummer • Michael Heseltine • Michael Howard • David Hunt • Douglas Hurd • Tom King • Norman Lamont • Ian Lang • Peter Lilley • John MacGregor • Lord Mackay of Clashfern • John Major • David Mellor • Tony Newton • Chris Patten • Malcolm Rifkind • Lord Waddington • John Wakeham • William Waldegrave
