Marian Zarzycki

Z Wikipedii

Marian Zarzycki
'
Życie	pułkownik
Data urodzenia	1895 Nowy Wiśnicz
Data śmierci	14 października 1981 Londyn
Kariera
W służbie od	1914
Pełniona funkcja	komendant CWS
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa, wojna obronna 1939r., I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Marian Zarzycki (ur. 25 lutego 1895 w Nowym Wiśniczu, zm. 14 października 1981 w Londynie) – pułkownik saperów Wojska Polskiego.

Spis treści 1 Działalność niepodległościowa 2 Służba w Wojsku Polskim 3 Ordery i odznaczenia: 4 Awanse: 5 Bibliografia 6 Przypisy

[edytuj] Działalność niepodległościowa

Po wybuchu I wojny światowej wstąpił w 1914 r. do Legionów Polskich, gdzie służył w kompanii narciarskiej w 1 Pułku Piechoty, a od wiosny 1915 r. jako podoficer saperów w kompanii technicznej. Uczestniczył w kampaniach karpackiej, bukowińskiej i wołyńskiej. Na pocz. 1918 r. wstąpił do II Brygady gen. Józefa Hallera, w ramach której ukończył kurs oficerski ze stopniem chorążego. Następnie służył w II Korpusie jako dowódca plutonu saperów. Po bitwie pod Kaniowem dostał się do niewoli niemieckiej.

[edytuj] Służba w Wojsku Polskim

W listopadzie 1918 r. wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego. Został instruktorem szkolenia saperów kolejowych. W 1920 r. uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Po zakończeniu działań wojennych objął funkcję komendanta Podoficerskiej Szkoły Saperów przy Dowództwie Okręgu Korpusu nr II w Lublinie. W latach 1925-1926 dowodził kompanią w 2 Pułku Saperów. Następnie pełnił obowiązki kwatermistrza w 1 Pułku Saperów w Modlinie. W 1932 r. ukończył kurs dokształcający w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. W latach 1933-1936 dowodził batalionem podchorążych w Centrum Wyszkolenia Saperów w Modlinie. Podczas wojny obronnej 1939 r. był dowódcą 7 Batalionu Saperów w Poznaniu.

Po klęsce przedostał się do Francji, gdzie został wykładowcą na polskim kursie we francuskim Ośrodku Wyszkolenia Saperów w Thouars. Po upadku Francji ewakuował się do Wielkiej Brytanii. Mianowano go komendantem polskiego Centrum Wyszkolenia Saperów z siedzibą w Szkocji. Po wojnie zamieszkał w Anglii. Był jednym z organizatorów i członków zarządu Stowarzyszenia Polskich Saperów na Obczyźnie oraz wieloletnim "Saperem Seniorem". Zmarł w Londynie 14 października 1981 r.

[edytuj] Ordery i odznaczenia:

• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
• Srebrny Krzyż Zasługi

[edytuj] Awanse:

• kapitan ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 (w 1924 - 47, a w 1928 - 17 lokata w korpusie oficerów zawodowych inżynierii i saperów)
• major 18 lutego 1930 ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 1 lokatą korpusie oficerów inżynierii i saperów ^[1]

[edytuj] Bibliografia

• Zdzisław Barszczewski, Sylwetki saperów, Warszawa 2001.
• Cutter Zdzisław, Szkolnictwo saperskie w Wojsku Polskim 1918-1939, Wojskowy Przegląd Historyczny, Warszawa 1996, Nr 3 (157), ISSN 0043-7182, s. 88.
• Rocznik Oficerski 1924, s. 800, 830.
• Rocznik Oficerski 1928, s. 569, 595.
• Rocznik Oficerski 1932, s. 250, 822.

Przypisy