Myszoskoczek mongolski

Myszoskoczek mongolski, gerbil mongolski (Meriones unguiculatus) - gatunek gryzonia z rodziny myszowatych (Muridae) pochodzący z północno-wschodnich Chin oraz wschodniej Mongolii.

Dorosły osobnik ma ok. 20 cm długości (z czego połowa to długość jego ogona). Ciężar tego gryzonia wynosi niewiele ponad 100 g. Myszoskoczki mongolskie mają krótkie przednie kończyny i wydłużone tylne łapy, dzięki którym mogą poruszać się zarówno skokami, jak i biegiem. Myszoskoczki mongolskie podobnie jak chomiki żyją w norach, z dala od wody. Ich pożywieniem są rośliny i nasiona, które znajdą w swoim najbliższym otoczeniu.

Obecnie myszoskoczek mongolski jest najbardziej rozpowszechnionym w hodowli gatunkiem z podrodziny myszoskoczków (Gerbillnae).

[edytuj] Charakterystyka

Myszoskoczek mongolski, umaszczenie Algerian Fox

Tylne kończyny większości myszoskoczków są znacznie dłuższe od przednich, dlatego zwierzęta te poruszają się skokami. Długie kończyny tylne umożliwiają myszoskoczkom trzymanie ciała z dala od gorącego podłoża. Podeszwy stóp pokryte są pęczkami gęstych włosów. Myszoskoczki te mają charakterystyczny pędzelek na końcu ogona i długie uszy. Ich jedyną bronią są zęby. Wielkość 10-15 cm, nie licząc długiego ogona. Żyją około 3-5 lat. Rzadziej dożywają 6 lat.

Dokonując wyboru, podczas kupna należy zwrócić uwagę na osobniki, których ruchy są szybkie i energiczne. Zwierzęta powinny być czujne i żywo reagować na każdy gwałtowny ruch. Ciało powinno być dość pełne i sprężyste; otyłość może być przejawem zaawansowanego wieku albo przekarmienia. Sierść powinna być stosunkowo długa, miękka i lśniąca. Pyszczek i cała głowa powinny sprawiać wrażenie skróconych, a nie długich i wąskich. Uszy, niezbyt duże i nie za bardzo zaokrąglone, powinny stać prosto. Oczy powinny być dość duże, ale nie nadmiernie wypukłe, ciemne, błyszczące.

Wszelkie zgrubienia i nierówności na ogonie albo jego tępe zakończenie, nawet jeśli są pokryte sierścią, mogą być wynikiem zranienia. Pozostałością po walkach mogą być: częściowo przymknięte oko, strup na pyszczku, nabrzmienie na głowie lub nosie, ropiejąca rana na tułowiu. Należy też sprawdzić wszystkie kończyny (po pięć palców) i pazurki.

Miejsca wyłysiałe sygnalizują braki pokarmowe; częste drapanie się - obecność pasożytów skórnych. Zaropiałe oczy albo wysięk z nosa, zabrudzona okolica odbytu, owrzodzenia i różnorodne wypryski na skórze mogą objawiać chorobę.

[edytuj] Rozród

Ciąża trwa ok. 20 dni; w miocie znajduje się kilka młodych.

Nowo narodzone osobniki są nagie, różowe, ślepe, bezzębne i głuche. Mierzą około 2,5 cm i ważą po niespełna 3 g. Śmiertelność wśród noworodków jest mała, a przypadki kanibalizmu rzadkie. Gdy matka zjada potomstwo, najprawdopodobniej oznacza to, że młode padają z głodu z powodu braku mleka, wywołanego jakimś niedoborem w żywieniu samicy. Można temu zapobiec, podając matce gotowane mleko w okresie ciąży i karmienia potomstwa.

Przed porodem trzeba oddzielić samca od samicy, gdyż występuje po porodzie tzw. ruja poporodowa. Wtedy samiczka może zajść znowu w ciążę mając pod opieką już jeden miot. Po 2-3 dniach można znowu dołączyć samczka. Samiec może pozostawać z samicą i młodymi, chociaż jego rola ogranicza się zwykle do przynoszenia do gniazda przypadkowo zagubionego dziecka i ogrzewania młodych.

Pierwszy tydzień życia małych myszoskoczków jest decydujący. W tym okresie nie powinno się brać zwierząt do rąk ani w jakikolwiek sposób ich niepokoić. Matka może wówczas porzucić miot albo niechcący zdeptać lub przydusić młode.

Trzydniowe myszoskoczki mają już nieco przyciemnioną skórę i zaczynają niezgrabnie pełzać. W wieku 5-6 dni zaczynają porastać szarawym futerkiem i otwierają im się uszy. W drugim tygodniu sierść nabiera ostatecznego koloru. Kilka dni później młode podejmują próby samodzielnego jedzenia, otwierają się im oczy, a ruchy stają się bardziej skoordynowane.

W wieku 3 tygodni młode ważą po około 40 g. Potrafią już jeść stały pokarm, pić wodę z pojnika, wspinać się po ażurowych ściankach klatki, stawać słupka, skakać i tupać tylnymi nogami. Młode można trzymać razem do około 6 tygodnia życia, potem koniecznie muszą być rozdzielone według płci, aby nie doszło do kojarzenia wsobnego, czyli zapłodnienia w obrębie jednego miotu. W pary powinno się łączyć wyłącznie myszoskoczki nie spokrewnione ze sobą, w przeciwnym wypadku jest bardzo duża szansa, że potomstwo będzie obciążone chorobami genetycznymi.

W ciągu pierwszego tygodnia po odstawieniu młodych od matki można im podawać - oprócz stałego pokarmu - trochę niesłodzonych płatków na mleku. Są łatwe do przyrządzenia, a zwierzęta je lubią. Można też dawać suchy chleb nasączony mlekiem. Małe szybko uczą się korzystać z pojnika z woda, jeśli tylko mogą sięgnąć do jego wylotu.

Może się zdarzyć, że jeden lub dwa osobniki w miocie są mniejsze od pozostałych. Jest to spowodowane nierównomiernym karmieniem młodych przez matkę lub brakami w jej żywieniu. Często takie karłowate myszoskoczki dorastają do normalnej wielkości. Jeżeli więksi bracia i siostry znęcają się nad nimi, możesz je trzymać osobno, aby zapewnić im najkorzystniejsze warunki rozwoju.

[edytuj] Tryb życia

W środowisku naturalnym żyją w stadzie (10-20 osobników), gdzieniegdzie tworzą niewielkie kolonie. Niektóre prowadzą nocny tryb życia, co jest również przystosowaniem do życia w warunkach pustynnych. Kopią nory, proste lub skomplikowane, o długości dochodzącej do 5 metrów. Niektóre gatunki są także hodowane jako zwierzęta domowe. Przy doborze pomieszczenia musimy wziąć pod uwagę cechy charakteru naszych podopiecznych - ciekawość, ogromną ruchliwość i zręczność, ostre siekacze oraz czepne i silne pazury. Wybrany pojemnik musi więc pozwalać z jednej strony na uprawianie "ćwiczeń gimnastycznych", z drugiej zaś uniemożliwić myszoskoczkowi ucieczkę.

[edytuj] Warunki bytowe w niewoli

Myszoskoczek w terrarium

[edytuj] Klatki

Sklepy zoologiczne oferują bogaty wybór klatek dla myszoskoczków. Nadaje się do tego celu na przykład standardowa duża klatka dla chomika, 30 - 80 l lub klatka dla ptaków. Odradza sie trzymanie myszoskoczków w akwarium. Boczne ściany klatki powinny mieć burty z litego materiału, sięgające na wysokość kilkunastu centymetrów powyżej podłogi. Będzie to zapobiegać rozsypywaniu się ściółki wokół klatki i przypadkowemu wypadaniu nowo narodzonych zwierzątek. Osłoni też, częściowo, przed ewentualnymi przeciągami. Aby mieszkaniec klatki miał zapewnione minimum swobody ruchów, nie powinna być ona niższa niż 20-25 cm. Jeśli zdecydujesz się na hodowle myszoskoczka w akwarium, powinieneś zabezpieczyć pomieszczenie pokrywą lub klapą przed "nieproszonymi gośćmi" (np. psami i kotami) oraz możliwością wyskoczenia myszoskoczka, ale tak, by stale był zapewniony dopływ powietrza. Takie zamknięcie można zrobić samemu z siatki drucianej albo kupić gotowe odpowiedniej wielkości.

[edytuj] Ściółka

Materiał na ściółkę powinien być czysty, nietoksyczny i wchłaniać wilgoć. Rolę tę dobrze spełniają grube trociny (NIGDY SOSNOWE!), wełna drzewna, torf. Można kupić gotową ściółkę dla gryzoni w sklepie zoologicznym albo nawet żwirek drewniany (to ważne - zbrylający się żwirek dla kota może zaszkodzić myszoskoczkom). Warto gryzoniom co jakiś czas wstawić miskę z prażonym piaskiem (pyłkiem) dla szynszyli - będzie im to służyło do czyszczenia sierści i przypomni o naturalnym środowisku. Można też dać trochę siana, które posłuży za materiał na gniazdko.

[edytuj] Czyszczenie

Myszoskoczki są bodaj najczystszymi ze zwierząt domowych. Zanieczyszczają klatkę w stopniu tak znikomym, że wymaga ona czyszczenia tylko co dwa, trzy tygodnie. Jeśli klatka jest sprzątnięta tuż przed narodzeniem się młodych, następnej wymiany ściółki można dokonać dopiero kiedy młode podrosną. Oczywiście trzeba zrobić ponadplanowy porządek w klatce, jeśli wyleje się woda, albo ściółka ewidentnie się zabrudzi. Na ogół ściółka częściej kwalifikuje się do wymiany, gdy jest ciepło.

Myszoskoczki wpuszczone do świeżo sprzątniętej klatki natychmiast zaczynają kopać w nowej ściółce i pracowicie urządzać odnowione mieszkanie.

[edytuj] Wyposażenie

Dysponując odpowiednio rozległą przestrzenią myszoskoczki na pewno nie będą się nudzić. Trzeba tylko należycie wyposażyć klatkę. Pożądane jest obracające się koło treningowe, które zapewni odprowadzenie nadmiaru energii, rozpierającej uwięzione zwierzęta. UWAGA: Koło treningowe nie może mieć odstępów pomiędzy prętami, ponieważ ogon myszoskoczka może ulec złamaniu lub całkowitemu oberwaniu, gdy wpadnie pomiędzy prety koła. Pozostałe elementy "umeblowania" to miseczka na jedzenie, standardowy pojnik na wodę, doniczka gliniana, drewniane klocki, korzeń (taki jak do akwarium z rybkami), płaski kamień, wapienka do ścierania zębów, kolby kukurydziane i inne rozmaite przedmioty do zabawy.

[edytuj] Temperatura i wilgotność

Najodpowiedniejsze dla myszoskoczka warunki są zbliżone do panujących w naszych domach - temperatura: 25-30 °C, względna wilgotność powietrza: 40-60%. Jeśli temperatura w mieszkaniu wynosi mniej niż 20 °C, klatka musi być obficie zaopatrzona w ściółkę i materiał na gniazdo, np. siano.

Myszoskoczki mieszkające w akwarium lub klatce o przezroczystych ścianach muszą być osłonięte przed działaniem słońca. Wnętrze klatki może się bowiem wówczas nagrzać do temperatury powyżej 40 °C, a skutki tego bywają tragiczne!

[edytuj] Pozostałe

Potrzebują dosyć dużej ilości miejsca.
Myszoskoczki wspaniale czują się, kiedy maja siano i wystarczającą ilość ściółki (jakieś 3 cm).
Jeśli ktoś decyduje się kupić dla myszoskoczka klatkę to musi wiedzieć, że myszoskoczki bardzo brudzą, kiedy drążą tunele. Warto podkładać jakieś niepotrzebne koce lub gazety pod klatkę.
Jeśli ktoś chce, żeby jego zwierzątko było szczęśliwe, niech da mu coś do gryzienia, np. rolki po papierze toaletowym.
Myszoskoczkowi należy kupić wapno, które służy do ścierania zębów.
Nie należy wypuszczać myszoskoczka, żeby biegał po mieszkaniu. Jest bardzo szczęśliwy i choćby nie wiem gdzie wszedł, zawsze wyjdzie, będąc ciekawy czegoś innego. Może on jednak pogryźć niektóre kable i zrobić sobie krzywdę.
Myszoskoczek z łatwością potrafi ugryźć nawet do krwi, jeśli coś go rozdrażni. Nie drażnijcie myszoskoczków!
Myszoskoczka nie należy łapać za ogon! Jeśli już jesteśmy do tego zmuszeni, np. w przypadku ucieczki futrzaka, grożącej mu poważnym wypadkiem, pamiętajmy, iż chwytać trzeba przy samej nasadzie ogona. W przeciwnym wypadku wystraszone zwierzątko może odrzucić ogon.
Jeśli myszoskoczek zacznie zrzucać sierść, nie należy się martwić, ponieważ to zwierzę zrzuca sierść na zimę, aby przybrać grubszą.
Nie powinno się zbyt często dawać myszoskoczkom pokarmu tłustego, np. słonecznika, pestek dyni, itd. Można je dawać, ale nie w dużych ilościach.

Po przyniesieniu myszoskoczka do domu należy dać mu czas na zaaklimatyzowanie się, dlatego też w pierwszych dniach powinniśmy zapewnić mu jak najwięcej spokoju. Im młodsze zwierzę, tym łatwiej je oswoić, wymaga to jednak cierpliwości. Początkowo zwierzątko będzie uciekało, ale po chwili ciekawość weźmie górę i gryzoń pozwoli wziąć się do ręki. Z czasem nasz myszoskoczek przestanie uciekać w popłochu, a słysząc nas będzie radośnie wybiegać z legowiska, oczekując pieszczot i spaceru.

NIE MOŻNA ZAPOMINAĆ O PODAWANIU POKARMU I WODY!

[edytuj] Choroby i urazy

[edytuj] Drobne skaleczenia

Objawy: Małe krwawienia. Leczenie: Ranę należy zdezynfekować 3% wodą utlenioną i zasypać pabiamidem.

[edytuj] Zatwardzenie

Objawy: Zwierzątko ma wzdęty brzuszek, z trudem się wypróżnia, bobki są twarde i małe. Leczenie: Należy zwiększyć ilość jabłek i marchwi.

[edytuj] Rozwolnienie

Objawy: Kał jest konsystencji rozluźnionej. Leczenie: Należy podać tarte jabłko i suchary lub rozgotowany ryż.

[edytuj] Zapalenie mózgu

Objawy: Gryzoń nieprawidłowo trzyma głowę, przechylając ją w jedną stronę, ma zaburzenia równowagi. Leczenie: Należy uśpić zwierzę, gdyż leczenie nie daje rezultatu.

[edytuj] Robaczyca

W przewodzie pokarmowym myszoskoczka mogą występować różne pasożyty wewnętrzne, które nie zawsze powodują widoczne objawy chorobowe. Pasożyty dostają się do organizmu zwierzęcia wraz z zanieczyszczoną paszą. Jeżeli myszoskoczek ma "robaki", należy udać się z nim do weterynarza. Zabiegi profilaktyczne polegają głównie na stałym utrzymywaniu klatki w czystości.

[edytuj] Infekcja oczu

Pierwszym objawem jest wielogodzinne mrużenie oczu, sklejanie się powiek, łzawienie, czasem wydzielina ropna, opuchnięcie powiek. Myszoskoczek drapiąc się w oko pogarsza tylko swój stan. Infekcja szybko postępuje i często jest zauważana za późno. Konieczna jest wizyta u weterynarza, który powinien przepisać odpowiednie krople do oczu. Choroba wcześnie rozpoznana daje szanse wyleczenia.

[edytuj] Ropień (wrzód)

Ropień powstaje, kiedy w miejscu rany tworzy się infekcja bakteryjna a pod skórą wytwarza się ognisko ropne. Ropa z wrzodu powinna zostać odciągnięta przez weterynarza (czasem nawet kilkakrotnie). Konieczne jest także podanie antybiotyków. Niektóre wrzody pękają zanim zostaną wyleczone, może to spowodować ostrą infekcje i w następstwie śmierć myszoskoczka. Wtedy trzeba natychmiast zastosować leczenie antybiotykami. Jeśli ropień zostanie wcześnie zauważony i odpowiednio wyleczony, rokowania są pomyślne.

[edytuj] Odżywianie

Przysmakiem myszoskoczków są ziarna słonecznika

Myszoskoczek i kolba kukurydzy

Myszoskoczki odżywiają się nasionami, zielonymi częściami roślin i bezkręgowcami. W czasie obfitości pożywienia robią zapasy. Aby myszoskoczek był zdrowy, okazały i wesoły, należy zapewnić mu właściwe, zróżnicowane i wysokowartościowe pożywienie. Podawana pasza powinna być zawsze świeża i pochodzić z pewnego źródła.

Co jedzą myszoskoczki? Podstawę stanowi mieszanka ziaren zawierająca preparaty witaminowe, dostępna we wszystkich sklepach zoologicznych.

[edytuj] Ziarna

W sklepach zoologicznych sprzedawane są gotowe karmy, sporządzone specjalnie z myślą o małych gryzoniach. Są to mieszanki zawierające ziarno; pszenicy, żyta, owsa, prosa, a także pestki słonecznika i dyni, suszone warzywa i owoce. Taka gotowa pasza powinna stanowić podstawowy składnik diety myszoskoczka.

[edytuj] Warzywa i owoce

Należy podawać kilka razy w tygodniu celem dostarczenia dodatkowych witamin i składników mineralnych. Można dawać im; marchew, kalafior, kalarepę, buraki, jabłka, sałatę, ogórek, seler, pietruszkę - ale wszystko w małych ilościach! Warzywa i owoce należy zawsze podawać pokrojone.

[edytuj] Gałęzie

Myszoskoczki bardzo chętnie je obgryzają. Dostarczają im one mikroelementy i celulozę oraz umożliwiają ścieranie siekaczy. Można dawać gałęzie; wierzby, topoli, klonu, akacji lub brzozy, a także z jabłoni i gruszy. Nigdy z drzew pestkowych.

[edytuj] Trawy

Myszoskoczki bardzo chętnie zajadają; zieloną trawę, zioła, siano, liście i kwiaty mniszka lekarskiego. Lubią także koniczynę.

[edytuj] Białko zwierzęce

Gotowane lub suszone mięso, biały i żółty ser, gotowane jajko. Produkty te należy podawać po kawałeczku, jeden, najwyżej dwa razy w tygodniu. Można też podawać larwy owadów, np. mola ziarniaka.

[edytuj] Tresura

Podczas oswajania i tresury myszoskoczków wykorzystuje się ich wrodzoną ciekawość, naturalne cykle aktywności i upodobania pokarmowe. Ogromnym ułatwieniem jest łagodność i przyjacielskość tych zwierząt, jeśli tylko są dobrze traktowane. Cechuje je przy tym stosunkowo wysoka inteligencja. Na przykład uczą się zachowania w określonych sytuacjach i warunkach około dziesięciu razy szybciej niż białe szczury.

Cierpliwość, wyrozumiałość, powtarzanie i operowanie nagrodą to podstawy oswajania i tresury - środki prowadzące do wyrobienia w zwierzaku poczucia ufności wobec opiekuna.

Poszczególne lekcje powinny być krótkie, zwłaszcza w przypadku młodych, kilkutygodniowych zwierząt, których reakcje mogą być jeszcze bardzo żywiołowe i nerwowe. Ważna jest też faza aktywności życiowej myszoskoczka. Może być poirytowany, jeśli przerwie mu się wypoczynek.

W kontaktach z myszoskoczkami należy zachowywać się spokojnie i cicho, rozważając każdy ruch i słowo. Zwierzęta potrzebują czasu, żeby przyzwyczaić się do wielkości człowieka. W porze karmienia można podawać im z ręki kilka ziaren albo kawałeczki sałaty. Kiedy będą jadły, można je delikatnie głaskać palcem po łebkach, uszach albo grzbiecie - niech przywykną do dotyku ludzkiej ręki. Później, już podczas tresury, można podsuwać im różne smakołyki w charakterze nagrody.

W miarę postępów procesu oswajania można pozwolić wychowankom wybiegać się poza klatką, umieszczając je na jakiejś ograniczonej powierzchni, np. w dużym pudle, na stole czy choćby w suchej wannie. Myszoskoczki bardzo lubią takie okresowe spacery, szczególnie jeśli mają przy tym okazję poznać rozmaite interesujące obiekty. Nawet puszczone wolno, zwykle dobrowolnie wracają do klatki na posiłek lub odpoczynek, a nawet jeśli nie, to łatwo je przywołać i złapać.

Myszoskoczki nie powinny biegać swobodnie po mieszkaniu. Łatwo mogą się zgubić albo ulec wypadkowi. Tym niemniej od czasu do czasu można im udostępnić jeden pokój czy werandę pod warunkiem, że nie będą mogły się stamtąd wydostać, a pomieszczenie będzie niedostępne dla psów ani kotów. Bardzo trzeba też uważać, żeby nie zdeptać zwierzątek, gdyż często podchodzą one pod nogi - z ciekawości albo potrzeby bliskości człowieka.

[edytuj] Zobacz też

Myszoskoczki

Kategoria: Myszoskoczki

We provide Linux to the World