Stanisław Nieckarz

Z Wikipedii

Stanisław Nieckarz (ur. 10 czerwca 1941 w Anówce w Mołdawii) – polski urzędnik państwowy, działacz PZPR, minister finansów w okresie PRL, członek Rady Polityki Pieniężnej.

W 1965 ukończył studia na Wydziale Finansów i Statystyki Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie. W 1968 wstąpił do PZPR.

Od 1965 pracował w Ministerstwie Finansów, był m.in. dyrektorem departamentu (1973-1977). W latach 1977-1980 pełnił funkcję zastępcy kierownika Wydziału Planowania i Analiz Gospodarczych Komitetu Centralnego PZPR. Przez kilka miesięcy w 1980 był zastępcą kierownika zespołu doradców ekonomicznych Prezesa Rady Ministrów. Od 1980 do 1982 zajmował stanowisko wiceprezesa (pierwszego zastępcy prezesa) Narodowego Banku Polskiego. Później sprawował urząd ministra finansów w rządach Jaruzelskiego i Messnera (w okresie 1982-1986). W latach 1985-1986 wchodził w skład Prezydium Rządu.

Od 1987 do 1992 był radcą ekonomiczno-finansowym ambasady w Budapeszcie. W latach 90. pracował jako doradca i członek władz banków komercyjnych oraz instytucji ubezpieczeniowych. Opracował statut i organizował warszawski oddział Galicyjskiego Trustu Kapitałowo-Inwestycyjnego (parabanku prowadzącego swoją działalność bez zgody NBP). Postępowanie prokuratorskie wobec Stanisława Nieckarza umorzono w 1995. Później wchodził on w skład rad nadzorczych Banku Śląskiego ING S.A. (do 1998) i Banku Ochrony Środowiska S.A. (od 2001).

Był także ekspertem Rządowego Centrum Studiów Strategicznych (od 1998) i doradcą premiera ds. ekonomiczno-finansowych. Zasiadał w radzie programowej Unii Pracy. W 2004 z rekomendacji tej partii został wybrany przez Sejm w skład Rady Polityki Pieniężnej II kadencji.

Opublikował około 200 prac z zakresu ekonomii, bankowości i finansów.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Nota biograficzna na stronie NBP