Chelsea Londyn

Z Wikipedii

Chelsea F.C.
Pełna nazwa	Chelsea Football Club
Przydomek	The Blues lub The Pensioners
Barwy	Niebieskie
Data założenia	14 marca 1905
Adres	Stamford Bridge Fulham Road London SW6 1HS Wielka Brytania
Stadion	Stamford Bridge, London
Liczba miejsc	42 522[1]
Prezes	Roman Abramowicz
Trener	Luiz Felipe Scolari (od lipca 2008)
Liga	Premier League
Rozgrywki	Sezon 2007/08
2007/08	2. miejsce
Debiut w I lidze	1907
Stroje domowe 　 Stroje wyjazdowe

Chelsea Football Club - znany również jako (The Blues lub The Pensioners) – angielski klub piłkarski, założony w 1905 r. w zachodnim Londynie przez dwójkę przedsiębiorców Gesa Marsa oraz Fredericka Parkera. Chelsea gra obecnie w najwyższej piłkarskiej klasie rozgrywkowej w Anglii – Premier League, w której spędziła zresztą znaczną większość swojej historii. Klub jest trzykrotnym mistrzem Anglii (1955, 2005, 2006), czterokrotnym zwycięzcą Pucharu Anglii i Pucharu Ligi Angielskiej oraz trzykrotnym zwycięzcą w rozgrywkach o Tarcze Wspólnoty. Odnosił także sukcesy w Europie m.in. dwukrotnie wywalczył Pucharu Zdobywców Pucharów i raz Superpucharu Europy. Obecnie właścicielem Chelsea jest rosyjski multimiliarder Roman Abramowicz^[2].

Tradycyjny strój Chelsea to niebieska koszulka i białe spodenki. Według statystyk londyński klub jest jednym z najbardziej wspieranych zespołów w Anglii. Oblicza się, że w samej Wielkiej Brytanii ma 4 mln fanów^{[potrzebne źródło]}.

Spis treści 1 Historia Klubu 1.1 1905-1915 1.2 1915-1954 1.3 1955 1.4 1965-1986 1.5 1960-1993 1.6 1993-2000 1.7 2003-2007 1.8 od 2007 2 Sukcesy 2.1 Krajowe 2.2 Międzynarodowe 3 Indywidualne sukcesy piłkarzy 4 Hymn 5 Menadżerowie 6 Sztab Szkoleniowy 7 Kadra 2008/09 8 Transfery 8.1 Przyszli do Chelsea w sezonie 2007/2008 8.2 Odeszli z Chelsea w sezonie 2007/2008 9 Statystyki Piłkarzy 9.1 20 Najczęściej występujących 9.2 20 Najlepszych strzelców 10 Stadion 11 Sponsorzy 12 Przypisy 13 Linki zewnętrzne

[edytuj] Historia Klubu

[edytuj] 1905-1915

Historia "The Blues", rozpoczyna się w roku 1905, kiedy to dwaj przedsiębiorcy Ges Mars oraz Frederick Parker postanowili stworzyć klub, z siedzibą na Stamford Brigde.

Pierwszy, oficjalny sezon Chelsea rozpoczęła rok później, kiedy to walcząc w League Two zajęli trzecie miejsce. Dla, tak jeszcze raczkującego klubu było to ogromne osiągnięcie, w którym duży udział miał ówczesny szkoleniowiec – John Robertson.

Po tak wyśmienitym starcie zawodnicy i działacze chcieli zajść jeszcze dalej. Udało im się to dość szybko, bo już w sezonie 1907/08 awansowali na zaplecze Premiership. David Calderhead jako nowy manager zespołu miał zapewnić kolejne sukcesy. Funkcję trenera pełnił aż 26 lat. W tym czasie klub przeżywał sukcesy i kompromitacje. Niewątpliwą radością kibiców "Niebieskich" był awans do finału Pucharu Anglii, który został wywalczony w sezonie 1914/15. W finale rozgrywanym na Old Trafford "The Blues" zostali jednak pokonani 3-0 przez Sheffield United. Awans do finału FA Cup był pierwszym i jak się szybko okazało nie ostatnim sukcesem klubu z zachodniego Londynu.

Do końca roku 1931 Chelsea przemieszczała się między League Two, a League One. Były to lata niepokoju głównie z powodu I wojny światowej, a także dlatego że The Blues spisywali się fatalnie^[3].

[edytuj] 1915-1954

Za jego największy sukces Davida Calderheada należy uznać doprowadzenie Chelsea do finału FA Cup w roku 1915. Ciekawostką jest, że w roku 1936 The Blues zagrali nawet z Wisła Kraków z okazji jej 30-lecia, mecz zakończył się zwycięstwem krakowskiej drużyny 1:0. Od roku 1931 Chelsea nie przerwanie przez ponad 30 lat grała w pierwszej lidze, czego uwieńczeniem było zdobycie Mistrzostwa Anglii w sezonie 1954/55. Przed sezonem w mistrzowski tytuł (w 50. rocznicę powstania klubu) wierzył chyba tylko niejaki Ted Drake. Po sezonie 1951/52 Drake (były napastnik największego rywala Chelsea – Arsenalu) zastąpił na stanowisku trenera The Blues Billy'ego Birella. Wyglądało na to, że działacze klubu popełnili błąd, bo niedoświadczony szkoleniowiec (trenował wcześniej tylko Reading) zamiast budować silną ekipę modernizował klub. Przede wszystkim nie siedział tylko za biurkiem, lecz w dresie prowadził treningi, w których sam uczestniczył.

Po drugie postanowił zmienić podejście kibiców, którzy jak sam mówił: "przychodzą na Stamford Bridge oglądać mecz, a nie kibicować Chelsea. Ludzie mają jeść, pic i spać myśląc o Chelsea". By tak się stało, nakazał usunięcie sędziwego rencisty z odznaki klubowej (zastąpiono go grafiką stworzoną z liter). Ostatecznie wszystko się przyjęło wraz z nowym herbem drużyny. Chelsea posiadała także nieoficjalne przezwisko "The Drake's Ducklings", co w wolnym tłumaczeniu znaczy "Kaczki Drake'a". Rozwinął też system skautingu i dzięki znajomości niższych lig ściągnął do klubu młodych i żądnych sukcesu zawodników, ciekawostką jest, że The Blues jako pierwsi w Anglii udali się na mecz samolotem. Wydawało się, że jego wysiłki pójdą na marne, kiedy drużyna ledwo uratowała ligowy byt w 1953 roku, rok później było nieco lepiej^[3].

[edytuj] 1955

Jednak gdy w listopadzie 1954 roku ekipa była na 12. miejscu, nikt nie uważał jej za kandydata do mistrzostwa. Okazało się, że opinie były mylne i The Blues mogli świętować swój pierwszy tytuł Mistrza Anglii wyprzedzając na finiszu Wolverhampton Wanderers. Na kolejny czekano ponownie 50 lat, do czasów kolejnego "rewolucjonisty" – Mourinho. Do tytułu Mistrza piłkarze "dorzucili" jeszcze Tarczę Dobroczynności. W kolejnych latach Niebiescy utrzymywali się w czołówce tabeli, a w sezonie 1960/61, zawodnik The Blues Jimmy Greaves został po raz drugi królem strzelców zdobywając w sezonie 41 goli ! Nie były to jedyne tytuły króla strzelców tego zawodnika, lecz w kolejnych sezonach zdobywał on juz bramki dla lokalnego rywala Tottenhamu^[3].

[edytuj] 1965-1986

Okres ten umocnił pozycję Chelsea na rynku angielskim. Zespół odnosił coraz więcej sukcesów w lidze, a także w krajowych pucharach. Ciągle jednak brakowało tego upragnionego awansu do najwyższej klasy rozgrywek – Premiership. "Niepowodzenia" osłodziły jednakże zdobyte tytuły, takie jak: Puchar Ligi (rok 1965), Finał FA Cup (1967), FA Cup (1970) oraz finał Pucharu Ligi z roku 1972.

Oddzielny sukces stanowiło także wywalczenie Pucharu Zdobywców Pucharów w roku 1971, kiedy to Chelsea pokonała w finale Real Madryt. Ówczesnym trenerem był Dave Sexton.

Także w tym okresie powstały statystyki, dzięki którym można było wybrać Najlepszego zawodnika roku Chelsea Londyn. Tak zwanym pierwszym "Player of the Year" został Peter Bonetti, jeden z najlepszych bramkarzy występujących w drużynie. Popularny "Kot" zapisał piękna kartę w historii, rozgrywając 21 spotkań bez wpuszczenia bramki. Zawdzięczał to głównie niesamowitej zwinności, od której powstał przydomek "The Cat"^[3].

[edytuj] 1960-1993

W kolejnych latach Chelsea utrzymywała się w czołówce tabeli, a w sezonie 1960/61, zawodnik The Blues Jimmy Greaves został po raz drugi królem strzelców zdobywając w sezonie 41 goli! W roku 1971 Chelsea sięgnęła po swój pierwszy europejski tytuł, pokonując w finale Pucharu Zdobywców Pucharów, wielki Real Madryt po bramce legendarnego króla SB Petera Osgooda. W latach 70. drużyna z Londynu została zrujnowana finansowo, poprzez modernizacje Stamford Bridge. Także w tym okresie powstały statystyki, dzięki którym można było wybrać Najlepszego zawodnika roku Chelsea Londyn. Tak zwanym pierwszym "Player of the Year" został Peter Bonetti, jeden z najlepszych bramkarzy występujących w drużynie. Popularny "Kot" zapisał piękna kartę w historii, rozgrywając 21 spotkań bez wpuszczenia bramki. Po tych blisko 20 latach świetności przyszedł czas spokoju, budowania drużyny oraz stagnacji. Do roku 1993 klub ten grał dalej ładnie, jednakże bez jakiegokolwiek pomysłu, a tym bardziej sukcesu. Efektem tego był spadek do League Two (rok 1989) oraz miejsce w lidze nie wyższe niż piąte. Kibice jednakże wiedzieli, że ich ukochany zespół ponownie się rozkręca i musi jedynie wejść w właściwy rytm. Długo czekać nie musieli^[3].

[edytuj] 1993-2000

Premiership – na tą chwile kibice Chelsea czekali prawie 90 lat. W roku 1993 na Stamford Bridge zagościły najlepsze drużyny oraz możliwość zdobycia mistrza kraju. W niebieskiej koszulce zaczęli grać jedni z najlepszych piłkarzy na świecie, tacy jak Didier Deschamps, Gianfranco Zola, Gianluca Vialli, Ruud Gullit, Mark Hughes czy Dennis Wise. Drużyna grała bardzo dobrze i w roku 1999 była blisko zdobycia Mistrzostwa Ligi. Ostatecznie zajęli trzecie miejsce, po zaciętej rywalizacji w samej końcówce sezonu. Z dalszym rozkwitem zespołu do klubu "przyszły" następne sukcesy. Kolejny finał FA Cup (1994 rok), później wygranie FA Cup (1997) oraz magiczny rok 1998. Chelsea zdobyła wtedy Pucharu Zdobywców Pucharów, Super Puchar Europy oraz Puchar Ligi – kibice byli w siódmym niebie. Jeżeli do tego dodać także czwarte miejsce w lidze – było praktycznie idealnie.

Nowe tysiąclecie napawało optymizmem zarówno fanów, jak i trenera, zawodników, działaczy. Chelsea nie spuściła z tonu, grając dalej pierwsze skrzypce w lidze. Kolejny puchar FA Cup (2000 rok), "wywalczona" Tarcza Dobroczynności (2000) oraz całkiem niezłe, piąte miejsce w lidze^[3].

[edytuj] 2003-2007

Po przyjściu rosyjskiego multimiliardera, Romana Abramowicza, Chelsea przeżywa prawdziwy rozkwit. Setki milionów euro wydawane na piłkarzy, działaczy oraz szkółkę młodzieżową szybko przyniosły oczekiwane efekty. Na Stamford Bridge przybył trener Jose Mourinho i to on sprawił, że Chelsea stanęła na samym szczycie nie tylko angielskiej ale również europejskiej piłki. Idealnym prezentem na 100-lecie istnienia Chelsea F.C. okazało się Mistrzostwo Anglii w sezonie 2004/05, zdobyte dopiero po 50 latach od pierwszego oraz półfinał Ligi Mistrzów. Wymarzona chwila – wymarzone trofeum. A na dokładkę piłkarze dorzucili jeszcze Puchar Ligi Angielskiej. Po pierwszym sezonie Mourinho był na szczycie sławy. W następnym sezonie piłkarze Chelsea przystąpili do obrony mistrzostwa kraju i to się udało. Wyprzedzili wielki Manchester United Alexa Fergusona 8 punktami. Wygrali Tarcze Wspólnoty z Arsenal F.C. 2:1, po dwóch bramkach Didiera Drogby. Jednak znowu w Lidze Mistrzów nie zachwycili, przegrywając z FC Barcelona w pierwszym meczu 2:1, a w drugim remisując 1:1. Mimo tylko jednego szczególnego sukcesu Chelsea jest jednym z najlepszych klubów piłkarskich w Europie i na świecie. Sezon 2006/07 był rozczarowujący. Każdy myślał, że Chelsea będzie trzecim klubem, który wygra mistrzostwo Anglii trzeci raz z rzędu. Jednak tak się nie stało. Piłkarze klubu przegrali tę walkę minimalnie z Manchesterem United 6 punktami. Bardzo dobrze Chelsea grała w Lidze Mistrzów. Piękne bramki, ciekawe akcje spowodowały, że Chelsea wygrywała mecz za meczem. Dość nieoczekiwanie przegrali jednak w półfinale z Liverpoolem w rzutach karnych i odpadli z walki o najbardziej prestiżowe rozgrywki na świecie. Mimo tego sezon ten nie był do końca nieudany; klub wygrał Puchar Ligi Angielskiej z Arsenalem Londyn 2:1, po dwóch bramkach niesamowitego w tym sezonie Didiera Drogby. A sezon zakończyli wygraną z Manchesterem United w Pucharze Anglii na nowym Wembley. Mecz zakończył się wynikiem 1:0 dla Chelsea po dogrywce, a bramkę znowu zdobył Didier Drogba po akcji z Frankiem Lampardem. Zarząd klubu marzy o zwycięstwie w Lidze Mistrzów i odzyskaniu Mistrzostwa Anglii w sezonie 2007/08. Mają temu posłużyć nowe gwiazdy sprowadzone do klubu, a są to m.in. Florent Malouda, Claudio Pizarro i Alex oraz (już w styczniu) Nicolas Anelka.

[edytuj] od 2007

Niespodziewanie 20 września 2007 José Mourinho zrezygnował z funkcji trenera londyńskiej Chelsea Londyn. Powody odejścia nie zostały jednak dokładnie podane. Ale ostatecznie mówi się, że zadecydowały o tym słabe wyniki w lidze i ostatni zremisowany 1-1 mecz w Lidze Mistrzów z Rosenborgiem Trondheim. Posadę przejął były już trener reprezentacji Izraela Avraham Grant. Został on zatrudniony na zasadzie tymczasowego trenera, lecz prawdopodobnie będzie on trenerem przez dłuższy okres. Początkowo za jego kadencji Chelsea słabo grała lecz ostatecznie przełamał się pokonując w Lidze Mistrzów na wyjeździe bardzo mocną Walencję 2:1. 8 października asystentem Granta został były trener Ajaxu Amsterdam Henk ten Cate. 27 października 2007 na Stamford Bridge Chelsea pokonała Manchester City aż 6:0, co było najwyższą wygraną Chelsea od 10 lat. 30 kwietnia 2008 Chelsea pod wodzą Granta awansowała do finału Ligi Mistrzów, jednak w meczu 21 maja po serii rzutów karnych przegrała z Manchesterem United 5-6. 24 maja został rozwiązany kontrakt z Avramem Grantem. 11 czerwca 2008 oficjalnie ogłoszono, że 1 lipca 2008 stanowisko menedżera klubu obejmie dotychczasowy selekcjoner Portugalii Luiz Felipe Scolari^[4].

[edytuj] Sukcesy

[edytuj] Krajowe

• Mistrzostwo Anglii: (3) 1955, 2005, 2006
• Puchar Anglii: (4)

1970 2:2 i 2:1 rywal: Leeds United

1997 2:0 rywal: Middlesbrough

2000 1:0 rywal: Aston Villa

2007 1:0 rywal: Manchester United

• Puchar Ligi Angielskiej: (4)

1965 3:2 i 0:0 rywal: Leicester City

1998 2:0 rywal: Middlesbrough

2005 3:2 rywal: Liverpool

2007 2:1 rywal: Arsenal Londyn

• Tarcza Wspólnoty: (3)

1955 3:0 rywal: Newcastle United

2000 2:0 rywal: Manchester United

2005 2:1 rywal: Arsenal Londyn

• Full Members Cup: (2)

1986 5:4 rywal: Manchester City

1990 1:0 rywal: Middlesbrough

[edytuj] Międzynarodowe

• Puchar Zdobywców Pucharów: (2)

1971 2:1 rywal: Real Madryt

1998 1:0 rywal: VfB Stuttgart

• Superpuchar Europy: (1)

1998 1:0 rywal: Real Madryt^[5]

• Finał Ligi Mistrzów: (1)

2008 1:1 k.5:6 rywal: Manchester United

[edytuj] Indywidualne sukcesy piłkarzy

Mistrzowie Świata

• Peter Bonetti – Anglia 1966
• Jimmy Greaves – Anglia 1966
• Marcel Desailly – Francja 1998
• Frank Leboeuf – Francja 1998
• Juliano Belletti – Brazylia 2002

Mistrzowie Europy

• Marcel Desailly – Belgia/Holandia 2000
• Frank Leboeuf – Belgia/Holandia 2000
• Didier Deschamps – Belgia/Holandia 2000
• Nicolas Anelka – Belgia/Holandia 2000

Piłkarze FIFA 100

• Hernán Crespo
• Juan Sebastián Verón
• Brian Laudrup
• Marcel Desailly
• Didier Deschamps
• Ruud Gullit
• Michael Ballack
• Andrij Szewczenko^[6]

Najlepszy piłkarz grający w Anglii

• Gianfranco Zola – 1997
• Frank Lampard – 2005^[7]

Najpiękniejsza bramka sezonu

• Peter Osgood – 1972-1973

Najlepszy zawodnik roku w Anglii

• John Terry – 2005^[8]

Nagrody UEFA

• Petr Cech – najlepszy bramkarz 2004/05, 2006/07
• John Terry – najlepszy obrońca 2004/05^[9]

[edytuj] Hymn

Autor tekstu: D. Boone i R. McQueen

Wykonawca: Piłkarze Chelsea z okresu powstania.

W oryginale

Tłumaczenie polskie

Refren Blue is the colour, football is the game We're all together, and winning is our aim So cheer us on through the sun and rain Because Chelsea, Chelsea is our name Pierwsza zwrotka Here at the Bridge whether rain or fine We can shine all the time Home or away, come and see us play You're welcome any day Refren Blue is the colour, football is the game We're all together, and winning is our aim So cheer us on through the sun and rain Because Chelsea, Chelsea is our name Druga zwrotka Come to the Shed and we'll welcome you Wear your blue and see us through Sing loud and clear until the game is done Sing Chelsea everyone

Refren  Niebieski jest kolorem, piłka nożna jest grą jesteśmy razem i zwycięstwo jest naszym celem Więc nasz doping jest w słońce i deszcz ponieważ Chelsea jest naszą sławą Pierwsza zwrotka  Tutaj nad "Mostem" czy deszczowo lub pogodnie możemy rozświecać cały czas w domu lub na wyjeździe, przyjdź i zobacz naszą grę Jesteś mile widziany każdego dnia Refren Niebieski jest kolorem, piłka nożna jest grą jesteśmy razem i zwycięstwo jest naszym celem Więc nasz doping jest w słońce i deszcz ponieważ Chelsea jest naszą sławą Druga zwrotka  Przyjdź do naszej zajezdni, a przywitamy Cię Ubierz się w kolor niebieski i zobacz nas bezpośrednio śpiewaj głośno i wyraźnie zanim gra dobiegnie końca śpiewajcie o Chelsea wszyscy.[10]

[edytuj] Menadżerowie

Kadencja	Prezes
1905-1906	John Tait Robertson
1906-1907	William Lewis
1907-1933	David Calderhead
1933-1939	Leslie Knighton
1939-1952	Billy Birrell
1952-1961	Ted Drake
1961-1967	Tommy Docherty
1967-1974	Dave Sexton
1974-1975	Ron Suart
1975-1977	Eddie McCreadie
1977-1978	Ken Shellito
1978-1979	Danny Blanchflower
1979-1981	Geoff Hurst
1981-1985	John Neal
1985-1989	John Hollins
1989-1991	Bobby Campbell
1991-1993	Ian Porterfield
1993	David Webb
1993-1996	Glenn Hoddle
1996-1998	Ruud Gullit
1998-2000	Gianluca Vialli
2000	Graham Rix
2000-2004	Claudio Ranieri
2004-2007	José Mourinho
2007 – 2008	Avram Grant
2008-?	Luiz Felipe Scolari

[edytuj] Sztab Szkoleniowy

Imię i nazwisko	Funkcja
Luiz Felipe Scolari	Menadżer
Steve Clarke	Asystent trenera
Christophe Lollichon	Asystent/Trener bramkarzy
Michael Emenalo	Główny scout
Mick McGiven	Poszukiwacz talentów
Brendan Rodgers	Trener rezerw
Bryan English	Klubowy doktor
Avram Grant	Dyrektor sportowy
Paul Clement	Trener młodzieży
Neil Bath	Trener akademii
Frank Arnesen	Poszukiwacz talentów
James Melbourne	Analityk meczowy
Bob Brinded	Trener odpowiedzialny za kondycję
Nick Broad	Specjalista od żywienia
Silvano Cotti	Masażysta
Mauro Doimi	Masażysta
Billy McCulloch	Masażysta
Pedro Phillipou	Masażysta
Steward Sullivan	Masażysta
Dean Kenneally	Główny psycholog
Thierry Laurent	Psycholog rehabilitacyjny
Denis Talbot	Psycholog [11]

[edytuj] Kadra 2008/09

Nr		Gracz	Data Ur.	Rok przyjścia	Poprzedni klub
Bramkarze
1		Petr Čech	20 maja 1982	2004	Stade Rennais
23		Carlo Cudicini	6 września 1973	1999	Castel di Sangro
40		Henrique Hilario	21 października 1975	2006	Nacional Madera
Obrońcy
2		Branislav Ivanović	22 lutego 1984	2008	Lokomotiw Moskwa
3		Ashley Cole	20 grudnia 1980	2006	Arsenal Londyn
6		Ricardo Carvalho	18 maja 1978	2004	FC Porto
18		Wayne Bridge	5 sierpnia 1980	2003	Southampton
20		Paulo Ferreira	18 stycznia 1979	2004	FC Porto
22		Tal Ben Haim	31 marca 1982	2007	Bolton Wanderers
26		John Terry (kapitan)	7 grudnia 1980	1998	wychowanek
33		Alex	17 czerwca 1982	2004 / 2007	PSV Eindhoven (wypożyczenie)
35		Juliano Belletti	20 czerwca 1976	2007	FC Barcelona
		José Bosingwa	24 sierpnia 1982	2008	FC Porto
Pomocnicy
4		Claude Makélélé	18 lutego 1973	2003	Real Madryt
5		Michael Essien	3 grudnia 1982	2005	Olympique Lyon
8		Frank Lampard (vice-kapitan)	20 czerwca 1978	2001	West Ham United
9		Steven Sidwell	14 grudnia 1982	2007	Reading
10		Joe Cole	8 listopada 1981	2003	West Ham United
12		John Obi Mikel	22 kwietnia 1987	2006	Manchester United
13		Michael Ballack	26 września 1976	2006	Bayern Monachium
15		Florent Malouda	13 czerwca 1980	2007	Olympique Lyon
17		Scott Sinclair	25 marca 1989	2005	Bristol Rovers
24		Shaun Wright-Phillips	25 października 1981	2005	Manchester City
Napastnicy
7		Andrij Szewczenko	29 września 1976	2006	AC Milan
11		Didier Drogba	11 marca 1978	2004	Olympique Marsylia
14		Claudio Pizarro	3 października 1978	2007	Bayern Monachium
21		Salomon Kalou	5 sierpnia 1985	2006	Feyenoord Rotterdam
27		Franco di Santo	7 kwietnia 1989	2008	Audax Italiano
39		Nicolas Anelka	14 marca 1979	2008	Bolton Wanderers
Trener
		Luiz Felipe Scolari	9 listopada 1948	2008	reprezentacja Portugalii

[edytuj] Transfery

[edytuj] Przyszli do Chelsea w sezonie 2007/2008

Piłkarz	Narodowość	Pozycja	Transfer	Klub	Kraj	Data
Claudio Pizarro		N	Wolny transfer	Bayern Monachium		01-06-2007
Tal Ben Haim		O	Wolny transfer	Bolton Wanderers F.C.		14-06-2007
Steven Sidwell		P	Wolny transfer	Reading F.C.		01-07-2007
Florent Malouda		P	13,5 mln Funtów	Olympique Lyon		10-07-2007
Alex		O	powrót z wyp.	PSV Eindhoven		14-08-2007
Juliano Belletti		O	4 mln Funtów	FC Barcelona		23-08-2007
Nicolas Anelka		N	18 mln Funtów	Bolton Wanderers		11-01-2008
Branislav Ivanović		O	9 mln Funtów	Lokomotiw Moskwa		15-01-2008
Franco di Santo		N	3,4 mln Funtów	Audax Italiano		25-01-2008

Kwota całkowita wydana na sprowadzenie zawodników do Chelsea wyniosła 41,5 mln Funtów.^[12]

[edytuj] Odeszli z Chelsea w sezonie 2007/2008

Piłkarz	Narodowość	Pozycja	Transfer	Klub	Kraj	Data
Geremi Njitap		P	wolny transfer	Newcastle United		06-07-2007
Arjen Robben		P	24 mln Funtów	Real Madryt		23-08-2007
Glen Johnson		O	4 mln Funtów	FC Portsmouth		31-08-2007
Lassana Diarra		P	2 mln Funtów	Arsenal FC		31-08-2007
Khalid Boulahrouz		O	wypożyczenie	Sevilla FC		12-07-2007
Jimmy Smith		P	wypożyczenie	Norwich City		19-07-2007
Michael Mancienne		O	wypożyczenie	Queens Park Rangers		20-07-2007
Adrian Pettigrew		O	wypożyczenie	Brentford F.C.		10-08-2007
Ryan Bertrand		O	wypożyczenie	Oldham Athletic		21-08-2007
Jack Cork		P	wypożyczenie	Scunthorpe United		24-08-2007
Harry Worley		O	wypożyczenie	Carlisle United		31-08-2007
Scott Sinclair		N	wypożyczenie	Crystal Palace		06-03-2008
Anthony Grant		O	wypożyczenie	Luton Town		16-11-2007

Kwota całkowita otrzymana po sprzedaniu zawodników Chelsea wyniosła 30 mln Funtów.^[12]

[edytuj] Statystyki Piłkarzy

[edytuj] 20 Najczęściej występujących

Zawodnik Ilość Lata  Ron Harris 795 1961-1980  Peter Bonetti 729 1959-1979  John Hollins 592 1963-1975  Dennis Wise 445 1990-2001  Steve Clarke 421 1987-1998  Kerry Dixon 420 1983-1992  Eddie McCreadie 410 1962-1974  John Bumstead 409 1976-1991  Ken Armstrong 402 1946-1957  Peter Osgood 380 1964-1974  Charlie Cooke 373 1966-1978  George Smith 370 1921-1932  Bobby Tambling 370 1958-1970  Frank Lampard 369 2001 – ?  Roy Bentley 367 1948-1956  John Harris 364 1945-1956  Harold Miller 363 1923-1939  John Terry 354 1998 – ?  Frank Blunstone 347 1953-1964  Colin Pates 346 1979-1988[13] [edytuj] 20 Najlepszych strzelców NR Zawodnik Bramki Lata 01 Bobby Tambling 202 1958-1970 02 Kerry Dixon 193 1983-1992 03 Roy Bentley 150 1948-1956 04 Peter Osgood 150 1964-1974 05 Jimmy Greaves 132 1957-1961 06 George Mills 123 1929-1943 07 Frank Lampard 110 2001 – ? 08 George Hilsdon 107 1906-1912 09 Barry Bridges 93 1958-1966 10 Tommy Baldwin 92 1966-1974 11 Jimmy Floyd Hasselbaink 87 2000-2004 12 Hughie Gallacher 81 1930-1934 13 Didier Drogba 80 2004 – ? 14 Bob Whittingham 80 1909-1919 15 Gianfranco Zola 80 1996-2003 16 Eiður Guðjohnsen 78 2000-2006 17 Dennis Wise 76 1990-2001 18 Ron Tindall 69 1953-1961 19 John McNichol 66 1952-1956 20 Clive Walker 65 1975-1984[13] – Piłkarz grający obecnie w Chelsea Londyn [edytuj] Stadion Zobacz więcej w osobnym artykule: Stamford Bridge (stadion). Stamford Bridge Chelsea rozgrywa swoje mecze na stadionie Stamford Bridge. Jest to jeden z najlepszych, najciekawszych i najnowocześniejszych stadionów na Wyspach Brytyjskich. Na stadionie tym może zasiąść 42 522 widzów. W skład stadionu wchodzą dwupiętrowa trybuna północna im. Matthew Hardinga; również dwupiętrowa trybuna północna – "Shed End"; trzypoziomowa "East Stand" oraz najnowocześniejsza i największa "West Stand". Obiekt Stamford Bridge wchodzi w skład wielkiego multipleksu Chelsea Village, który zawiera ponadto 2 czterogwiazdkowe hotele, 5 restauracji, sale bankietowe i konferencyjne, nocne kluby, podziemny parking czy różnego typu pomieszczenia rekreacyjne i odnowy biologicznej. Nazwa znaczy dosłownie "most nad Stamford" i odnosi się do potoku o nazwie Stamford, który kiedyś istniał w okolicy. Stamford Bridge to prawdziwa niezdobyta twierdza. Zawodnicy The Blues nie przegrali na własnym stadionie od lutego 2004 roku(czyli 84 spotkania stan na 12.05.2008 r.), kiedy Chelsea przegrała po raz ostatni. Od tego momentu minęły prawie 4 lata a CFC nie zwalnia tempa. Wynik ten jest swoistym rekordem na Wyspach(poprzedni należał do Liverpoolu – 68 meczów bez porażki). Wkład w ten sukces miało aż 3 trenerów Claudio Ranieri, Jose Mourinho, Avram Grant. [edytuj] Sponsorzy Samsung – Główny, strategiczny sponsor Chelsea, także zaopatruje piłkarzy w nowinki multimedialne. Adidas – Sponsor zaopatrujący Chelsea Londyn w sprzęt sportowy. Orange – Sponsor Chelsea do spraw telekomunikacji. Heineken – Browar sponsorujący Chelsea. Lucozade Sport – Główny sponsor zapewniający dostawę napojów energetycznych. Oficjalny BT – Sponsor Telewizyjny – audycje meczów Chelsea. Thoms Cook – Firma transportowa sponsorująca klub. Viagogo – Firma zajmująca się dystrybucją biletów. Coral – Oficjalny sponsor bukmacherski.[14] Przypisy ↑ http://www.chelseafc.com/xxchelsea180706/index.html#/page/StadiumLayout ↑ http://news.bbc.co.uk/1/hi/business/3036838.stm ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 http://www.chelseafc.com/xxchelsea180706/index.html#/page/History ↑ Scolari is new Chelsea manager, www.chelseafc.com, 11 czerwca 2008 ↑ http://www.chelseafc.com/xxchelsea180706/index.html#/page/TrophyCabinet ↑ http://thescotsman.scotsman.com/sport.cfm?id=256532004 ↑ http://www.englandfootballonline.com/TeamHons/HonsFWAFbYr.html ↑ http://news.bbc.co.uk/sport2/hi/football/eng_prem/4478329.stm ↑ http://www.uefa.com/competitions/SuperCup/news/Kind=1/newsId=447990.html ↑ http://www.chelsealondyn.pl/hymn.php ↑ http://www.chelseafc.com/xxchelsea180706/index.html#/page/TheManagement ↑ 12,0 12,1 Wszystkie informacje na temat transferów Chelsea F.C zostały zaczerpnięte ze strony> http://www.soccerbase.com/transfers_by_team.sd?teamid=536 ↑ 13,0 13,1 http://www.chelseafc.com/xxchelsea180706/index.html#/page/HistoryStatistics ↑ http://www.chelseafc.com/xxchelsea180706/index.html#/page/Sponsors [edytuj] Linki zewnętrzne Oficjalna strona klubu p • d • e Chelsea F.C. Drużyny: Chelsea F.C. • Rezerwy i Akademia • Chelsea L.F.C. Obiekty: Stamford Bridge Pierwszy zespół: Lista Piłkarzy • Chelsea F.C. Sezony • Występy w Europie Kategorie: Trenerzy • Piłkarze Sezony: 2007/08 • 2008/09 Inne: Statystyki • Transfery • Menadżerowie   p • d • e Premier League w sezonie 2007/08 Arsenal • Aston Villa • Birmingham City • Blackburn Rovers • Bolton Wanderers • Chelsea • Derby County • Everton • Fulham • Liverpool • Manchester City • Manchester United • Middlesbrough • Newcastle United • Portsmouth • Reading • Sunderland • Tottenham Hotspur • West Ham United • Wigan Athletic   p • d • e Zdobywcy Pucharu Zdobywców Pucharów 1961: Fiorentina • 1962: Atlético Madryt • 1963: Tottenham Hotspur • 1964: Sporting CP • 1965: West Ham United • 1966: Borussia Dortmund • 1967: Bayern Monachium • 1968: A.C. Milan • 1969: Slovan Bratysława • 1970: Manchester City F.C. • 1971: Chelsea F.C. • 1972: Rangers F.C. • 1973: A.C. Milan • 1974: 1. FC Magdeburg • 1975: Dynamo Kijów • 1976: RSC Anderlecht • 1977: Hamburger SV • 1978: RSC Anderlecht • 1979: FC Barcelona • 1980: Valencia CF • 1981: Dinamo Tbilisi • 1982: FC Barcelona • 1983: Aberdeen FC • 1984: Juventus FC • 1985: Everton F.C. • 1986: Dynamo Kijów • 1987: Ajax Amsterdam • 1988: KV Mechelen • 1989: FC Barcelona • 1990: Sampdoria Genua • 1991: Manchester United F.C. • 1992: Werder Brema • 1993: Parma F.C. • 1994: Arsenal Londyn • 1995: Real Saragossa • 1996: Paris Saint-Germain F.C. • 1997: FC Barcelona • 1998: Chelsea F.C. • 1999: Lazio Rzym