Włodzimierz Steyer
Z Wikipedii
| Włodzimierz Steyer kontradmirał |
 |
| ur. 15 VII 1892 w Montrealu zm. 15 IX 1957 w Gdańsku |
|
|
|
|
|
|
|
 Marynarka Wojenna dywizjon kontrtorpedowców dywizjon szkolny ORP "Wilia" ORP "Bałtyk" ORP "Mazur" ORP "Komendant Piłsudski" |
|
|
|
|
|
wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa |
|
|
|
|
 Virtuti Militari  Polonia Restituta Krzyż Zasługi Medal Niepodległości |
|
Włodzimierz Steyer ps. Brunon Dzimicz (ur. 15 lipca 1892, zm. 15 września 1957) - polski kontradmirał i morski oficer pokładowy okrętów nawodnych. Podczas I wojny światowej pływał jednostkach Carskiej Marynarki Wojennej Rosji. Następnie wrócił do odrodzonej Polski i wstąpił do Marynarki Wojennej, w której służył do 1950. Dowodził wieloma okrętami, dywizjonem szkolnym i dywizjonem kontrtorpedowców. W trakcie kampanii wrześniowej w 1939 kierował obroną Półwyspu Helskiego, jako dowódca Rejonu Umocnionego Hel. Po II wojnie światowej był dowódcą Marynarki Wojennej.
[edytuj] Służba wojskowa
Włodzimierz Brunon Steyer urodził się 15 lipca 1892 w Montrealu. Szybko po urodzeniu się Włodzimierza jego rodzice, Włodzimierz i Tekla z Witołd-Aleksandrowiczów przenieśli się do Petersburga. W 1913 ukończył w Petersburgu Korpus Morski i kurs artylerii morskiej. Był również absolwentem Ecole des Officiers Canonniers (szkoły oficerów artyleryjskich) w Tulonie z 1926. W 1913 został zaokrętowany na rosyjskim krążowniku "Askold", jako młodszy oficer artylerii. Wziął na nim udział w I wojnie światowej, uczestnicząc w działaniach wojennych na Morzu Śródziemnym i forsowaniu Dardaneli. Od 1917, po ranieniu odłamkiem pocisku artyleryjskiego dalszą służbę pełnił w Finlandii, a także w eskadrze murmańskiej.
Pod koniec 1919 zgłosił się do Wojska Polskiego i otrzymał przydział na zastępcę komendanta Portu Wojennego Modlin. W 1920 sformował, jako dowódca III Batalion Morski, z którym wyruszył na front wojny polsko-bolszewickiej. Batalion nie wziął udziału w walkach i powrócił do Torunia, gdzie nastąpiło jego rozformowanie. Od 1921 do 1922 był dyrektorem nauk I Tymczasowych Kursów Instruktorskich dla Oficerów, a następnie pływał z podchorążymi jako dowódca ORP "Generał Haller". W 1924 został dowódcą ORP "Komendant Piłsudski", a w 1926 dowódcą ORP "Mazur". Od 1926 przeniesiony na własną prośbę w stan nieczynny. Pływał jako starszy oficer na s/s Wilno. W 1927 powrócił do służby czynnej i zajmował kolejno stanowiska zastępcy dowódcy i dowódcy ORP "Bałtyk", kierownika Samodzielnego Referatu Artylerii i Uzbrojenia Kierownictwa Marynarki Wojennej w Warszawie, dowódcy ORP "Mazur", wykładowcy artylerii na kursie aplikacyjnym oraz przewodniczącego komisji odbioru okrętów we Francji. W 1930 został dowódcą dywizjonu szkolnego. Od 1933 do 1935 dowodził dywizjonem kontrtorpedowców. W latach 1935-1936 był komendantem Centrum Wyszkolenia Specjalistów Floty w Gdyni, a następnie pełnił funkcję komendanta Portu Wojennego Gdynia. W tym czasie przewodniczył komisjom odbioru minowców oraz ORP "Grom", ORP "Gryf" i ORP "Błyskawica".
Od 1937 dowodził Rejonem Umocnionym Hel. W 1939 uczestniczył w pracach komisji badającej przyczyny awarii na ORP "Grom". Od 1 września do 1 października 1939 współdowodził obroną Półwyspu Helskiego. 1 października uczestniczył w odprawie u dowódcy Floty kontradmirała Józefa Unruga, na której podjęto decyzję kapitulacji. 2 października na Helu wraz z dowódcą Morskiej Obrony Wybrzeża komandorem Stefanem Frankowskim spotkał się z dowódcą niemieckich sił morskich na Zatokę Gdańską kontradmirałem Hubertem Schmundtem. Po kapitulacji zwrócił się do marynarzy i żołnierzy: Bądźcie przygotowani na długą niewolę. Pamiętajcie jednak, że Polska to wielka rzecz! Nadejdzie czas, że jeszcze tu wrócicie!. Od 1939 przebywał w niewoli w oflagach X C Nienburg, XVIII C Spittal, II C Woldenberg i wyzwolonego w 1945 przez Brytyjczyków X C Lubeka.
Po pobycie w niewoli wrócił do Polski i został wcielony do Marynarki Wojennej oraz mianowany dowódcą Oddziału Środków Pomocniczych i Przystani Głównego Portu Marynarki Wojennej w Gdyni. W 1946 był szefem Misji Morskiej w Moskwie i podpisał umowę, na podstawie której ZSRR przekazał Polsce 23 okręty. Następnie dowodził Szczecińskim Obszarem Nadmorskim w Świnoujściu. W 1947 został dowódcą Marynarki Wojennej w Gdyni. W 1949 wystąpił z koncepcją skoncentrowania głównych sił jednostek pływających w Gdyni, gdyż kompletowanie, zaopatrywanie i remonty jednostek w odległym Świnoujściu nastręczały poważne trudności. Spowodował również przyjazd doradców radzieckich i 5-letnią służbę zasadniczą na okrętach.
W 1950 nie wydał zezwolenia na aresztowanie dowódcy ORP "Błyskawica" kmdr. ppor. Zbigniewa Węglarza, co było jednym z powodów odwołania go w trybie nagtychmiastowym ze stanowiska i przeniesienia w stan spoczynku. Ponieważ został zwolniony z symboliczną emeryturą generalską, podjął pracę w Powszechnej Kasie Oszczędności w Gdyni, następnie zaś – w Ostrołęce. Od 1953 jako starszy referent pracował w Związku Gminnych Spółdzielni Samopomoc Chłopska. W lecie 1957 na fali odwilży politycznej otrzymał mieszkanie w gdańskim Wrzeszczu. Zmarł 15 września 1957 w Szpitalu Marynarki Wojennej w Gdańsku-Oliwie. Został pochowany z honorami wojskowymi na cmentarzu Obrońców Wybrzeża w Gdyni-Redłowie.
Awansowany kolejno na stopnie oficerskie:
|
|
|
Autor i tłumacz artykułów z zakresu sił morskich. W latach trzydziestych rozpoczął twórczość beletrystyczną, pierwotnie pod pseudonimem Brunon Dzimicz, od 1947 pod własnym nazwiskiem. Napisał książki "Samotny krążownik" (1934), "Skaza marynarska" (1937), "Eskadra niescalona" (1939), "Przygody mata Moreli" (1947) i "Samotny półwysep" (1957). Był także komandorem Yacht Klubu Polskiego Gdynia. Imię "Kontradmirała Włodzimierza Steyera" nosiła 9 Flotylla Obrony Wybrzeża w Helu, a obecnie noszą je szkoły podstawowe w Krokowej i Władysławowie oraz ulice w Gdyni, Ostrołęce, Helu, Władysławowie, Pucku i Świnoujściu.
[edytuj] Odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
- Krzyż Komandorski i Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Złoty Krzyż Zasługi
- Medal Niepodległości
[edytuj] Bibliografia
- Julian Czerwiński, Małgorzata Czerwińska, Maria Babnis, Alfons Jankowski, Jan Sawicki. "Kadry Morskie Rzeczypospolitej. Tom II. Polska Marynarka Wojenna. Część I. Korpus oficerów 1918-1947." Wyższa Szkoła Morska. Gdynia 1996. (ISBN 83-86703-50-4)
- Henryk Nakielski. "Jako i my odpuszczamy." Rozdział - Wiatr historii. Iskry. Warszawa 1989. (ISBN 83-207-1250-5)
| Poprzednik kadm. Adam Mohuczy |
 |
dowódca Marynarki Wojennej 1947 - 1950 |
|
Następca cz.p.o. kmdr Iwan Szylingowski |
