Zbigniew Ziobro

Z Wikipedii

Zbigniew Ziobro
Data i miejsce urodzenia	18 sierpnia 1970 Kraków
Minister Sprawiedliwości i Prokurator Generalny
Okres urzędowania	od 31 października 2005 do 7 września 2007 i ponownie od 11 września 2007 do 16 listopada 2007
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Poprzednik	Andrzej Kalwas
Następca	Zbigniew Ćwiąkalski
poseł VI kadencji Sejmu
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Okres urzędowania	od 5 listopada 2007

Zbigniew Ziobro (ur. 18 sierpnia 1970 w Krakowie) – prawnik, od 2001 poseł na Sejm IV, V i VI kadencji, od 31 października 2005 do 7 września 2007 i od 11 września 2007 do 16 listopada 2007 minister sprawiedliwości i prokurator generalny w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza, a następnie w rządzie Jarosława Kaczyńskiego.

Spis treści 1 Dzieciństwo i młodość 2 Wykształcenie 3 Działalność społeczno-polityczna 3.1 Minister Sprawiedliwości 3.2 Po wyborach 2007 4 Bibliografia 5 Przypisy 6 Linki zewnętrzne

[edytuj] Dzieciństwo i młodość

Syn Jerzego i Krystyny. Dzieciństwo i okres szkolny spędził w Krynicy-Zdroju. Jego ojciec był dyrektorem krynickiego sanatorium, należał także do PZPR, a od 1980 także do NSZZ "Solidarność"^[1].

[edytuj] Wykształcenie

W 1994 ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego ze średnią ocen 3,84^[2]. Pracę magisterską obronił na ocenę bardzo dobrą^[1].

Po studiach odbył aplikację prokuratorską w Prokuraturze Okręgowej w Katowicach, zdając w 1997 egzamin prokuratorski. Nigdy jednak nie pracował jako prokurator czy asesor prokuratury.

[edytuj] Działalność społeczno-polityczna

Po ukończeniu studiów pracował m.in. w Generalnym Inspektoracie Celnym w latach 1998-2000. Następnie był doradcą ministra spraw wewnętrznych i administracji Marka Biernackiego.

W 1997 opracował ekspertyzę prawną zleconą przez klub parlamentarny Akcji Wyborczej Solidarność w sprawie rozstrzygnięcia prokuratora wojskowego dotyczącej umorzenia postępowania prowadzonego przeciwko płk. Ryszardowi Kuklińskiemu, skazanemu w PRL na karę śmierci.

W II połowie lat 90. publikował artykuły z zakresu prawa karnego i polityki karnej (m. in. "Przestępstwa na szkodę wierzyciela - kontrowersje interpretacyjne" w "Prokuraturze i Prawie" nr 1996/10/31, "Mętne kryteria" w "Rzeczpospolitej" nr 275 z 24 listopada 1998, "Spór o nieznaczną ilość narkotyków" w "Rzeczpospolitej" nr 29 z 4 lutego 1999).

W 1999 wraz z Witoldem Gadowskim założył w Krakowie Stowarzyszenie "Katon" oraz utworzył Centrum Pomocy Ofiarom Przestępstw, które udziela bezpłatnej pomocy prawnej. Brał też udział przy pracach nad programem "Bezpieczny Kraków", który został przyjęty przez Radę Miasta Krakowa w 1999. Jest autorem projektu nowelizacji Kodeksu karnego zakładającej zaostrzenie kar za najpoważniejsze przestępstwa. Zaangażował się również w działania mające na celu zwiększenie dostępu do zawodów prawniczych.

Od marca do lipca 2001 pełnił funkcję podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości, był jednym z najbliższych współpracowników ministra Lecha Kaczyńskiego. Odszedł z pracy w ministerstwie po zdymisjonowaniu Kaczyńskiego.

Od 2001 działacz Prawa i Sprawiedliwości. W tym samym roku został wybrany do Sejmu IV kadencji z okręgu krakowskiego. Zasiadał w komisji śledczej zajmującej się tzw. "Aferą Rywina". Był autorem raportu stwierdzającego, że odpowiedzialność za nieprawidłowości związane z pracami nad nowelizacją ustawy o radiofonii i telewizji ponoszą premier Leszek Miller, wiceminister kultury i szefowa doradców premiera Aleksandra Jakubowska, minister Lech Nikolski, prezes TVP Robert Kwiatkowski oraz sekretarz Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji Włodzimierz Czarzasty. Zostali oni zaliczeni do tzw. "grupy trzymającej władzę". 24 września 2004 Sejm przyjął ten raport jako ostateczny raport komisji śledczej. W 2008 prokurator umorzył sprawę wobec przedawnienia karalności.

W wyborach samorządowych 27 października 2002 ubiegał się jako kandydat PiS o stanowisko prezydenta Krakowa (nie wszedł do drugiej tury).

W wyborach parlamentarnych w 2005 ponownie uzyskał mandat posła z okręgu krakowskiego, zdobywając 120 188 głosów, uzyskując tym samym najwięcej głosów w okręgu. Był szefem kampanii wyborczej Lecha Kaczyńskiego ubiegającego się o urząd Prezydenta RP.

[edytuj] Minister Sprawiedliwości

31 października 2005 został powołany na stanowisko ministra sprawiedliwości i prokuratora generalnego w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza. Stanowisko to zachował również w rządzie Jarosława Kaczyńskiego. Z urzędu w tym czasie zasiadał w Krajowej Radzie Sądownictwa.

W 2006 zdobył tytuł Człowieka Roku tygodnika "Wprost"^[3][4].

14 lutego 2007 na specjalnej konferencji prasowej^[5] Minister Sprawiedliwości - Prokurator Generalny Zbigniew Ziobro i Szef Centralnego Biura Antykorupcyjnego Mariusz Kamiński, przedstawiając okoliczności zatrzymania szefa Kliniki Kardiochirurgii Szpitala MSWiA Mirosława G., poinformowali, że prokurator postawił lekarzowi 20 zarzutów, w tym zarzut zabójstwa w zamiarze ewentualnym^[5]. 7 maja 2007 sąd orzekł jednak, że Mirosław G. może wyjść na wolność za kaucją w wysokości 350 000 złotych. Sąd stwierdził, że nie nie jest prawdopodobne, aby dr G. kogokolwiek zabił, i zgodził się na zwolnienie lekarza za poręczeniem majątkowym^[6].

W sierpniu 2007 były szef MSWiA Janusz Kaczmarek wkrótce po swoim odwołaniu w związku z tzw. "aferą gruntową" oskarżył Zbigniewa Ziobrę o inwigilowanie dziennikarzy i polityków, ręczne sterowanie prokuraturą i szukanie "haków" na politycznych wrogów^[7][8]. Były wicepremier Andrzej Lepper oskarżył zaś Ziobrę o to, że to on był źródłem przecieku ws. akcji CBA w Ministerstwie Rolnictwa^[9]. Zbigniew Ziobro odpiera te ataki^[10][11].

Ugrupowania opozycji parlamentarnej domagały się dymisji Zbigniewa Ziobry z urzędów ministra sprawiedliwości i prokuratora generalnego. 28 sierpnia 2007 posłowie SLD złożyli w Sejmie (nierozpatrzony do końca kadencji) wniosek o jego postawienie przed Trybunałem Stanu.

7 września 2007 na wniosek Prezesa Rady Ministrów został odwołany przez Prezydenta Rzeczypospolitej ze stanowiska Ministra Sprawiedliwości i Prokuratora Generalnego. Objął stanowisko sekretarza stanu (wiceministra) w Ministerstwie Sprawiedliwości. 11 września 2007 ponownie powołany na Ministra Sprawiedliwości i Prokuratora Generalnego.

[edytuj] Po wyborach 2007

W wyborach parlamentarnych w 2007 otrzymał ponownie najwięcej głosów w okręgu krakowskim (164 681). 12 stycznia 2008 został powołany na funkcję wiceprezesa Prawa i Sprawiedliwości.

[edytuj] Bibliografia

• Stankiewicz A., Śmiłowicz P., Zbigniew Ziobro. Historia prawdziwa. Wyd. Axel Springer Polska, Warszawa 2007, ss. 144. Seria: Pod lupą Newsweek Polska. ISBN 978-83-60717-85-1 (dodatek do tygodnika Newsweek Polska, nr 28 z 9 lipca 2007)

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Strona oficjalna Zbigniewa Ziobry
• strona posła VI kadencji Zbigniewa Ziobry