Bitwa pod Nowogrodem (1939)
Z Wikipedii
Bitwa pod Nowogrodem Kampania wrześniowa 1939 |
|||||||||||||
Data | 8 - 10 września 1939 | ||||||||||||
Miejsce | Nowogród | ||||||||||||
Wynik | wygrana Niemców, którzy opanowali Nowogród | ||||||||||||
Terytorium | II Rzeczpospolita | ||||||||||||
|
Kampania wrześniowa 1939 |
---|
Westerplatte – Gdańsk – Granica – Krojanty – Lasy Królewskie – Mokra – Pszczyna – Mława – Bory Tucholskie – Jordanów – Borowa Góra – Mikołów – Węgierska Górka – Tomaszów Mazowiecki – Wizna – Przemyśl – Piotrków – Różan – Iłża – Nowogród – Łomża – Wola Cyrusowa – Warszawa – Bzura – Jarosław – Kałuszyn – Mińsk Mazowiecki – Węgrów – Wilno – Lwów – Modlin – Kobryń – Brześć – Wybrzeże i Bałtyk – Tomaszów Lubelski – Wólka Węglowa – Obrona Palmir – Łomianki - Janów, Wereszyca i Hołosko – Krasnystaw – Grodno – Cześniki – Krasnobród – Władypol – Szack – Wytyczno – Parczew – Kock |
Bitwa pod Nowogrodem miała miejsce 8-10 września 1939 podczas kampanii wrześniowej.
Niemcy po przerzuceniu części wojsk z Pomorza do Prus Wschodnich uderzyli na linię Narwi, której broniła SGO "Narew". W ramach tej akcji 8 września Nowogród zaatakowała niemiecka 21 Dywizja Piechoty wchodząca w skład XXI Korpusu Armijnego generała Falkenhorsta. Atak ten został odparty przez broniący Nowogrodu, dowodzony przez podpułkownika Lucjana Stanka, 33 pułk piechoty wchodzący w skład 18 Dywizji Piechoty.
Oddziały niemieckie uderzyły na miasto następnego dnia, wsparte tym razem ogniem artylerii. Doszło do zaciętych walk w samym mieście w wyniku których Nowogród został opanowany przez Niemców. Jeszcze tego samego dnia wojska polskie przeprowadziły udany kontratak i odzyskały częściowo miasto.
Do kolejnych walk doszło 10 września - tego dnia do Nowogrodu zbliżył się 42 pułk piechoty dowodzony przez podpułkownika Wacława Malinowskiego z zadaniem całkowitego wyparcia Niemców z Nowogrodu. Jednak Niemcy w tym czasie ruszyli do natarcia całą dywizją i przełamali polską obronę pod Szablakiem. Z tego powodu próba odzyskania Nowogrodu przez wojska polskie zakończyła się niepowodzeniem.
[edytuj] Źródło
- Mała Encyklopedia Wojskowa, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1967, Wydanie I, Tom 2