Eugeniusz Dąbrowiecki

Z Wikipedii

Eugeniusz Dąbrowiecki (ur. 19 listopada 1861 w Dąbrowie Tarnowskiej, zm. 15 czerwca 1941 w Krakowie) - generał major Cesarskiej i Królewskiej Armii oraz tytularny generał dywizji Wojska Polskiego.

Spis treści 1 Rodzina i młodość 2 Służba wojskowa w Cesarskiej i Królewskiej Armii 3 Służba w Wojsku Polskim 4 Awanse: 5 Ordery i odznaczenia: 6 Zobacz: 7 Źródła: 8 Przypisy

[edytuj] Rodzina i młodość

Był synem urzędnika państwowego. Ukończył cztery klasy niższej szkoły realnej w Tarnowie i Lwowie, a następnie prestiżową Wyższą Szkołę Realną w Hranicach na Morawach (ówcześnie Maehrisch-Weisskirchen), do której uczęszczali także arcyksiążęta austriaccy (absolwentem szkoły był między innymi Józef Haller). Żonaty. Miał córkę.

[edytuj] Służba wojskowa w Cesarskiej i Królewskiej Armii

18 sierpnia 1883 rozpoczął służbę w 57 Pułku Piechoty w Tarnowie. Przez trzy lata był adiutantem batalionu, a przez kolejne cztery lata adiutantem pułku. W międzyczasie ukończył Terezjańską Akademię Wojskową (Theresianische Militarakademie) w Wiener Neustadt i awansował na nadporucznika. 1 lipca 1893 przeniesiony został do Żandarmerii. W następnym roku po ukończeniu kursu dla oficerów żandarmerii przydzielony został do 5 Krajowej Komendy Żandarmerii dla Galicji z siedzibą we Lwowie. Na terenie Galicji dowodził kolejno: Oddziałem Żandarmerii Nr 16 w Stryju, Oddziałem Żandarmerii Nr 3 w Rzeszowie i Oddziałem Żandarmerii Nr 2 w Krakowie oraz awansował na rotmistrza II i I klasy ^[1], i majora.

1 lutego 1911 wyznaczony został na komendanta Krajowego Żandarmerii Nr 14 dla Karyntii z siedzibą dowództwa w Klagenfurcie ^[2] W 1914 z chwilą rozpoczęcia I wojny światowej wyróżnił się zabezpieczając mobilizacyjne rozwinięcie 4 Armii. We wrześniu 1915 przeniesiony został do Generalnego Gubernatorstwa i wyznaczony na stanowisko komendanta obwodowego austro-węgierskich władz okupacyjnych w Końskich. Po dwóch miesiącach skierowany został do Włodzimierza Wołyńskiego, na ówczesnym obszarze operacyjnym wojsk, z zadaniem kierowania tamtejszą komendą obwodową władz okupacyjnych. W czerwcu 1917 powrócił do Generalnego Gubernatorstwa, na stanowisko komendanta obwodowego w Radomsku.

[edytuj] Służba w Wojsku Polskim

2 listopada 1918 w Radomsku objął dowództwo nad organizującymi się oddziałami Wojska Polskiego. 27 listopada tego roku został dowódcą Żandarmerii Krajowej przy Dowództwie Okręgu Generalnego „Kraków”. 20 maja 1919 przeniesiony został do Warszawy na stanowisko kierownika Organizacji Żandarmerii. Obowiązki dowódcy Żandarmerii Krajowej w Krakowie przekazał swemu młodszemu koledze płk Emilowi Tintz. Stając na czele Kierownictwa Organizacji Żandarmerii miał do wykonania cztery podstawowe zadania:

1. przekazanie Policji Państwowej spraw prowadzonych przez Żandarmerię Krajową wobec osób cywilnych,
2. wydzielenie i przekazanie Policji Państwowej żandarmów chętnych do służby w jej szeregach, w charakterze funkcjonariuszy (oficerom i podoficerom pozostawiono wolny wybór służby),
3. zreorganizowanie pododdziałów Żandarmerii i dostosowanie ich dyslokacji do rozmieszczenia oddziałów innych broni i służb,
4. opracowanie nowych regulaminów i instrukcji w związku z ograniczeniem kompetencji Żandarmerii wyłącznie do osób wojskowych.

Od 21 września tego roku obowiązki kierownika Organizacji Żandarmerii łączył z funkcją Inspektora Żandarmerii Wojskowej – głównego referenta we wszystkich sprawach policyjno-wojskowych, podporządkowanego bezpośrednio II wiceministrowi spraw wojskowych. W marcu 1920, po likwidacji Inspektoratu Żandarmerii i Kierownictwa Organizacji Żandarmerii stanął na czele Dowództwa Żandarmerii M.S.Wojsk. Jego zastępcą został płk Władysław Jaxa-Rożen.

Jesienią tego roku, w numerze 455 „Myśli Niepodległej” ukazał się nie podpisany artykuł, którego autor zarzucił Eugeniuszowi Dąbrowieckiemu, że w czasie I wojny światowej zajmował wrogą lub nieprzychylną postawę wobec działalności niepodległościowej. W tej sprawie Oficerski Trybunał Orzekający wszczął dochodzenie i prowadził je do 26 listopada 1920, kiedy to uwolnił generała od stawianych mu zarzutów.

Z dniem 1 kwietnia 1921 przeniesiony został w stały stan spoczynku z prawem noszenia munduru.

Prezydent RP Stanisław Wojciechowski dekretem z 26 października 1923 zatwierdził go w stopniu tytularnego generała dywizji po uprzednim sklasyfikowaniu przez Komisję Weryfikacyjną do przeniesienia w stan spoczynku i przyznaniu mu tego stopnia w myśl Ustawy Sejmowej z dnia 2.VIII.1919 r. o ustaleniu starszeństwa i nadaniu stopni oficerskich. ^[3]

Mieszkał w Krakowie. Tam zmarł i pochowany został na cmentarzu Rakowickim.

[edytuj] Awanse:

• podporucznik (leutnant) – 1883
• porucznik (oberleutnant) – 1888
• rotmistrz (rittmeister II kl.) -
• rotmistrz (rittmeister I kl.) - 1896
• major (major) – 1907
• podpułkownik (oberstleutnant) – 1 maja 1911
• pułkownik (oberst) – 1 maja 1914
• tytularny generał brygady (titular generalmajor) – 1 lutego 1918 ^[4]
• rzeczywisty generał brygady (wirklich generalmajor) – 11 listopada 1918 ze starszeństwem z 1 listopada 1918, do Wojska Polskiego przyjęty w stopniu generała podporucznika, a następnie zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919
• tytularny generał dywizji - 26 października 1923

[edytuj] Ordery i odznaczenia:

Bark informacji.

[edytuj] Zobacz:

• Generałowie polscy
• Generałowie polscy w niewoli
• Generałowie w ujęciu historycznym - statystyka
• Generałowie II Rzeczypospolitej Polskiej awansowani w 2007 r.

[edytuj] Źródła:

• Jan Rydel, W służbie cesarza i króla: generałowie i admirałowie narodowości polskiej w siłach zbrojnych Austro-Węgier w latach 1868-1918, Księgarnia Akademicka, Kraków 2001, ISBN 83-7188-235-1, s. 189-190.
• Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6, s. 97.
• Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s. 34.
• Antonio Schmidt-Brentano, Die k. k. bzw. k. u. k. Generalität 1816-1918, Wiedeń 2007.
• Edward Jaroszuk, Dywizjon Nr 5 w Krakowie, Biuletyn Żandarmerii Wojskowej Nr 9, wrzesień-październik 2005, s. 30-31.
• Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 1405.
• Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 878.
• Dekoracja gen. dyw. Eugeniusza Dąbrowieckiego odznaką honorową. Od lewej: NN, ppłk T. Podgórski, gen. Eugeniusz Dąbrowiecki, NN, mjr Hercok. Widoczny także por. Niedziołek, fotografia w zbiorach Narodowego Archiwum Cyfrowego, sygn. 1-W-56
• Edmund Juśko, Generałowie Wojska Polskiego. Synowie Ziemi Tarnowskiej (1918-1945), Zeszyt Metodyczny Nr 63 Samorządowego Centrum Edukacji w Tarnowie

Przypisy