Good as I Been to You

Z Wikipedii

Good as I Been to You
Okładka
Album studyjny Boba Dylana
Wydany	3 listopada 1992
Nagrywany	czerwiec-lipiec 1992
Gatunek	folk
Długość	55:31
Wytwórnia	Columbia
Producent	Debbie Gold
Oceny
All Music Rolling Stone Robert Christgau B+
Płyta po płycie
The Bootleg Series Volumes 1-3 (Rare & Unreleased) 1961-1991 (1991)	Good as I Been to You (1992)	The 30th Anniversary Concert Celebration (1993)

Good as I Been to You – 28 studyjny, całkowicie akustyczny i solowy album nagrany przez Boba Dylana w czerwcu i lipcu 1992 r. i wydany w tym samym roku.

Spis treści 1 Historia i charakter albumu 2 Muzycy 3 Spis utworów 4 Odrzuty 5 Opis płyty 6 Listy przebojów 6.1 Album 7 Bibiliografia 8 Przypisy

[edytuj] Historia i charakter albumu

W pierwszej połowie 1992 r. odbył już dwie tury koncertowe; 18 marca rozpoczął australijskie tournée, które zakończyło się 18 kwietnia. 22 kwietnia rozpoczął Wiosenne Amerykańskie Tournée po Zachodnim Wybrzeżu, które trwało do 23 maja.

Po katastrofalnych albumach Dylan usunął się z widoku i ten okres trwał prawie dwa lata. W trakcie tego okresu czekał go wyczerpujący ciąg koncertów.

Cóż robi artysta, który wie, że znów jest w niemocy twóczej i nie może wykrzesać z siebie nic nowego? Oczywiście bierze się za country. Ale to Dylan już przechodził fatalnym skutkiem. Więc wreszcie wpadł na dobry (aż dziwne, ze dopiero teraz) pomysł i nagrał a potem wydał (3 listopada 1992 r) album Good as I Been to You.

I wreszcie zaczął myśleć o następnej płycie. Gdy przystąpił wreszcie do sesji w Chicago zamiarem było nagranie czegoś w rodzaju Self Portrait Vol. 3. Ale pierwszy Self Portrait miał zdecydowanie zabarwienie country, a drugi, czyli Down in the Groove przesycony był atmosferą głównie lat 50. Teraz postanowił nagrać album, który zawierałby tradycyjne (i mniej tradycyjne) ballady folkowe. Chociaż czuł zawsze silne przyciąganie do bluesa i rhythm and bluesa, to przecież jego początki związane były właśnie z folkiem. Wiadomo także z jego słynnego "Listu do Dave'a Glovera" (lipiec 1963), że czuł się tym już zmęczony, nie chce dłużej śpiewać Little Maggie tylko musi śpiewać Seven Curses. Kiedy w 1984 r. zapytano go, dlaczego zaczął sam pisać piosenki, odparł Chciałem mieć piosenki do śpiewania, a przyszła taka chwila, że nie mogłem już niczego śpiewać. Musiałem napisać to, co chciałem śpiewać, ponieważ nikt inny nie pisał tego, co ja chciałem śpiewać.

Jednak teraz nie miał swoich piosenek, bo nie mógł ich napisać, więc odwołał się do tej niegdyś odrzuconej tradycji. Jeżeli prześledzi się jego występy, to zobaczymy, że np. podczas Never Ending Tour w 1988 r. już miał akustyczne kwadranse z folkowymi utworami. Także w 1992 r. wykonywał jeden lub dwa folkowe standardy a nawet sięgał po zupełnie nieznane utwory.

Chicagowska sesja jednak nie była poświęcona tym piosenkom. Nie była zresztą nawet sesją wyłącznie akustyczną. Producent tej sesji, David Bromberg, powiedział, że Dylan nagrał wtedy 26 utworów, z czego 15 zostało zmiksowanych. Opisał je jako pewnego rodzaju brzmienie bluegrass - głównie akustyczne, czasem z skrzypkami i mandoliną. Inne były elektrycznymi utworami z dęciakami i typowym rockowym zestawem muzyków. Ale były także amerykańskie i angielskie (Polly Vaughn - piękna ballada dziecięca) ballady folkowe^[1].

Po tej sesji Dylan udał się na europejskie tournée ale nic nie świadczyło o tym, że z tych utworów nie będzie albumu. Po powrocie z tournée poczuł, że musi uzupełnić tamten zestaw utworów jakimiś solowymi, akustycznymi piosenkami. Wszedł więc do swego studia garażowego i nagrał cały zestaw tego typu utworów. Nikt nie wie ile, niektórzy mówią nawet o dwudziestu odrzutach, które nie weszły na album. Jednak prawdopodobnie liczą w tym tą piętnastkę nagraną w Chicago. W miarę przesłuchiwania chicagowskich nagrań, coraz bardzie decydował się na całkowicie solową, minimalistyczną płytę; tylko głos, gitara i ewentualnie trochę harmonijki.

Firma Sony w celach reklamowych twierdziła, że wszystkie utwory z tej płyty zostały nagrane przy pierwszym podejściu. Nie wydaje się to możliwe. Nagrania wykazują bardzo zaawansowany styl grania; niewątpliwie odegrała tu dużą rolę i ambicja, aby pokazać, że jest się mistrzem gitary. Wiadomo, że Dylan był mistrzem gitary, ale wiadomo też, iż na całe lata porzucił gitarę akustyczną, a jeżli czasem ją wykorzystywał, to w bardzo podstawowy sposób. Ostatecznie jednak wiadomo, że bardzo nieformalne sesje trwały kilka tygodni. Gdy już nagrał jakąś ilość materiału, to całkowicie odrzucił nagrania chicagowskie łącznie nawet z samymi utworami. Sięgnął do starych utworów; najświeższa piosenka to Tomorrow Night z repertuaru bluesmana Lonnie'ego Johnsona z 1947 r. (autorstwa Sama Coslowa i Willie'ego Grosza).

Oto utwory Dylana i ich pewne i możliwe źródła:

1. Frankie and Albert. Wiadomo, oczywiście z pierwszych nagrań Mississippi Johna Hurta dokonanych w 1928 r. dla firmy OKeh (jako Frankie, album Avalon Blues) i powtórnych po jego ponownym odkryciu w 1963 r. Istnieje także nagranie Leadbelly'ego (Huddie Leadbetter) z 1939 r. (obu części tego utworu można posłuchać m.in. na Leabelly Memorial Vols. 3 and 4 z nagrań w tzw. "The Stinson Collectors Series").
2. Jim Jones. Ballada nieamerykańska. Pochodzi najpewniej od Australijczyka Micka Slocuma z Original Bushwackers i Bullockies Bush Band. Ballada jest tradycyjna, ale Slocum nagrał ją w 1975 r. W 1976 r. nagrał ją brytyjski akordeonista John Kirkpatrick i Dylan zapewne posłużył się jego wersją.
3. Blackjack Davey. Dylan wykonywał ten utwór już w 1961 r. Teraz być może posłużył się wersją Mike'a Seegera z 1988 r. z albumu Fresh Oldtime String Band Music.
4. Canadee-I-O. Dylan najpewniej posłużył się wersją Nicka Jonesa z jego wspaniałego albumu z 1980 r. Penguin Eggs.
5. Sittin' on Top of the World. Tu oczywiście nie ma żadnych wątpliwości. Źródłem jest oryginalne nagranie wspaniałych Mississippi Sheiks z 1930 r. dla firmy Okeh. Ale melodia jest zapożyczona od Tampy Reda, mimo że wokalista grupy Walter Vinson twierdził, że skomponował ją gdy szedł na tańce w Itta Bena, Mississippi. Można tu także wspomnieć o nagraniu tego utworu przez Bill Monroe and His Blue Grass Boys. Nie można zapominieć także o mocno bluesowej wersji Howlin' Wolfa. Jest to jeden z najpopularniejszych do dziś utworów, nagrywany nawet przez białe zespoły rockowo-bluesowe (Cream). 21 października 1961 r. sam Dylan wziął udział w sesji nagraniowej pieśniarki bluesowej Victorii Spivey (wtedy się z nią zaparzyjaźnił), której plonem był album Three Kings & Queen Vols. 1 & 2. Dograł rewelacyjną harmonijkę do czterech utworów, między którymi była wybitna wersja Sittin' on Top of the World.
6. Little Maggie. Dylan wykonywał ten utwór jeszcze zanim stał się sławny. Elektryczną wersję piosenki zagrał na koncercie w Perth w 1992 r. Można przypuszczać, że nagrał ją także na sesjach chicagowskich. Utwór ma korzenie bluegrassowe. Najpewniej artysta mógł posłużyć się nagraniem Toma Paleya z 1953 r., które znalazło się na 10-calowej płytce Folk Songs from the Southern Appalachian Mountains. Na tej samej płytce mamy Jack-A-Roe, który Dylan umieścił na następnym albumie. Tom Paley był członkiem New Lost City Ramblers.
7. Hard Times. Piękny utwór z końca 19 wieku, napisany przez Stephena Camptown Races Fostera. Koncertowy album Emmylou Harris z 1991 r. zawiera świetną wersję tej piosenki i Dylan mógł si nią posłużyć.
8. Step It up and Go. Dla znawców bluesa, nie ma wątpliwości. Słynny Blind Boy Fuller nagrał ten utwór 5 marca 1940 r. w Nowym Jorku z partnerem Brownie'ego McGhee Sonnym Terrym na harmonijce i George'em "Oh Red" Washingtonem na tarce. Brownie McGhee, nagrał go 7 sierpnia 1940 w Chicago z Jordanem Webbem na harmonijce i z Washingtonem na tarce. McGhee nagrał go pod pseudonimem Brother George. Żeby było jeszcze ciekawiej 21 października 1940 r. utwór ten został nagrany przez grupę Black Cats and the Kitten w Chicago. Prawdopodobnie Dylan najpewniej korzystał z najpopularniejszej wersji McGhee zwłaszcza, że nagrał on tę piosenkę jeszcze później.
9. Tomorrow Night. Została nagrana przez Lonnie'ego Johnsona 10 grudnia 1947 r. w Cincinnati w kwintecie. Było to przed świętami Bożego Narodzenia, stąd jej sentymentalny charakter.
10. Arthur McBride. Bardzo trudny do znalezienia utwór. Dylan najpewniej znalazł go na płycie Paula Brady'ego Andy Irvine Paul Brady z 1976 r.
11. You're Gonna Quit Me. Także nie ma tajemnicy. Utwór fantastycznego bluesowego gitarzysty (przez niektórych uważanego za najlepszego bluesowego gitarzystę) Blind Blake'a nagrany przez niego w październiku 1927 r. w Chicago jako You Gonna Quit Me Blues.
12. Diamond Joe. Być może (a nawet raczej na pewno) Dylan nauczył się tego utworu jeszcze od Ramblin' Jacka Elliotta. Ale z pewnością takż znał nagranie Cisco Houstona umieszczone na albumie Hard Travellin' .
13. The Froggy Went a-Courtin' . Jeden z tych cudownych anglosaskich utworów dla dzieci. Być może Dylan posłużył się tu wersją Mike'a i Peggy Seegerów z ich albumu American Folk Songs for Children z 1977 r. Utwór ten został także nagrany przed trio Woody Guthrie, Cisco Houston i Sonny Terry w latach 40., a więc na pewno był znany Dylanowi.

Jest to bezsprzecznie lepszy a;bum od serii poporzednich nieudanych płyt (poza Oh Mercy)). Jasne jest jednak, że wersje Dylana nie przewyższyły oryginałów Johnsona, Blind Blake'a czy Brady'ego, a nawet świetnej wersji Sittin' on Top of the World w wykonaniu Victorii Spivey, Big Joe Williamsa oraz niejakiego Boba Dylana, ale wydaje si/, aby to było celem Dylana. Celem zapewne był powrót artysty po przejściach na pewny grunt muzyki, która jest podstawą muzycznej kultury Stanów Zjednoczonych. Mimo wszystko jest na tym albumie sporo świetnie wykonanych i prawdziwie pięknych utworów.

[edytuj] Muzycy

• Bob Dylan - gitara, harmonijka, wokal

[edytuj] Spis utworów

1. Frankie & Albert [3:50]
2. Jim Jones [3:55]
3. Blackjack Davey [5:49]
4. Canadee-I-O [4:23]
5. Sittin' on Top of the World [4:30]
6. Little Maggie [2:55]
7. Hard Times [4:34]
8. Step It up and Go [2:57]
9. Tomorrow Night [3:43]
10. Arthur McBride [6:22]
11. You're Gonna Quit Me [2:48]
12. Diamond Joe [3:17]
13. Froggie Went a Courtin' [6:23]

[edytuj] Odrzuty

1. Rise Again
2. Nobody's Fault But Mine
3. The Lady Came from Baltimore
4. Polly Vaughn
5. Casey Jones
6. Duncan and Brady
7. Catskills Serenade
8. World of Fools

[edytuj] Opis płyty

• Producent - David Bromberg (sesja 1), Debbie Gold (sesje 2, 3) dla The Gold Network
• Nagranie i miksowanie - Micajah Ryan
• Miejsce i data nagrania

1. Acme Recording Studio, Chicago, Illinois; wczesny czerwiec-połowa czerwca 1992 (odrzuty 1-8)
2. Garażowe studio Dylana,Malibu, Kalifornia; koniec lipca-wczesny sierpień 1992 (album 1-13)

• Mastering - Stephen Marcussen
• Studio - Precision Mastering, Los Angeles, Kalifornia
• Cyfrowy mastering - Mark Wilder
• Kierownictwo artystyczne i projekt - Dawn Patrol, Los Angeles, Kalifornia
• Fotografia na okładce - Jimmy Wachtel
• Czas - 55 min. 31 sek.
• Firma nagraniowa - Columbia
• Numer katalogowy - CK 53200
• Data wydania - 3 listopada 1992

[edytuj] Listy przebojów

[edytuj] Album

Rok	Lista	Pozycja
1992	Billboard USA. Albumy popowe	51
1992	Melody Maker USA. Albumy popowe	18

[edytuj] Bibiliografia

• Paul Williams. Bob Dylan. Performing Artist 1974-1986. The Middle Years. ISBN 0-7119-3555-6
• Clinton Heylin. Bob Dylan. The Recording Sessions. ISBN 0-312-13439-8

Przypisy