Maggie's Farm

Z Wikipedii

Maggie's Farm
Utwór Boba Dylana z albumu Bringing It All Back Home
Wydany	22 marca 1965
Nagrywany	15 stycznia 1965
Gatunek	blues rock, folk rock
Długość	3:54
Twórca	Bob Dylan
Producent	Tom Wilson
Utwór po utworze
Bringing It All Back Home
„She Belongs to Me” (2)	„Maggie's Farm” (3)	„Love Minus Zero/No Limit” (4)

Maggie's Farm - piosenka skomponowana przez Boba Dylana, nagrana przez niego w styczniu i wydana na albumie Bringing It All Back Home w marcu oraz na singlu w kwietniu 1965 r.

Spis treści 1 Historia i charakter utworu 2 Wersje Dylana 3 Dyskografia i wideografia 4 Wersje innych wykonawców 5 Bibliografia 6 Przypisy 7 Linki zewnętrzne

[edytuj] Historia i charakter utworu

W 1964 r. nikt nie przeczuwał, że Bob Dylan zmierza prosto do głębokiego kryzysu. Wydawało się to wtedy niemożliwe - same sukcesy artystyczne, miliony fanów, wielki wpływ na to, o czym i jak ludzie myślą. Dlatego nikt nie zastanawiał się głębiej nad jego wypowiedzią w czasie koncertu w Philharmonic Hall w Nowym Jorku w październiku 1964 r., że "nosi maskę Dylana"^[1]. Wszyscy potraktowali to jako halloweenowy żart artysty. Tymczasem ta maska uwierała go coraz bardziej.

W styczniu 1965 r. Dylan nagrał album Bringing It All Back Home, na którym pojawiły się jego pierwsze komercyjne nagrania dokonane z zespołem grającym na elektrycznych instrumentach. Ale jego majowe tournée po Anglii było ze względów kontraktowych jeszcze całkowicie solowe i akustyczne. Jednak stan jego ducha w kryzysie i na rozdrożu został znakomicie oddany w dokumentalnym filmie Don't Look Back D.A. Pennebakera.

O tym, że Dylan znalazł się na rozdrożu i jeszcze nie wie, gdzie ma pójść, świadczy także katastrofalna sesja w Levy's Recording Studio w Londynie, zaraz po skończeniu tournée (12.5. 1965). Grupą akompaniującą byli John Mayall's Bluesbreakers (wówczas w składzie: John Mayall, Eric Clapton, John McVie i Hughie Flint). Sesja trwała pięć godzin i Dylan nie potrafił dokończyć nawet jednego utworu, którym był If You Gotta Go, Go Now. Muzycy Mayalla byli wyjątkowo dobrze wychowani, gdyż na końcu pięciogodzinnego nagrania słychać głos Flinta Chyba niezbyt często pracowałeś z zespołami, nieprawdaż?

Jednak tuż przed wyjazdem z Anglii Dylan zaczął zapisywać swoje "wymioty" (określenie Dylana) ze słowami How does it feel? Po skondensowaniu, już w kilka miesięcy później, świat pozna arcydzieło, jakim okazał się utwór Like a Rolling Stone.

Również jego życie uczuciowe uległo turbulencjom. Przed angielskim tournée Dylan zerwał związek z Joan Baez i nawiązał romans, zakończony później małżeństwem, z Shirley Noznisky (znaną bardziej jako Sara Lownds). Charakterystyczne, że chociaż Baez była z Dylanem na tej turze koncertowej, to ani razu nie wyszła na scenę. Potem do Anglii przyjechała Sara i razem z Grossmanami wszyscy pojechali do Portugalii. Dylan wyczerpany sławą, nudnymi i rutynowymi występami rzucił wszystko. Przestał śpiewać i grać. Ale z tego dna w jakim wówczas był, w ciągu kilku tygodni wyłonił się niespodzianie jak Feniks z popiołów Like a Rolling Stone. I dodatkowo - zupełnie nowy Dylan, który publicznie pojawił się w dwa miesiące później na Newport Folk Festival.

Maggie's Farm był pierwszym utworem, który w "zelektryfikowanej" wersji został wykonany przez Dylana. Stało się to 25 lipca 1965 r. na Festiwalu Folkowym w Newport. I chociaż już tylko z tego powodu mógły się znależć w historii muzyki rockowej, to jego wartość leży także w treściach, które zawierał.

Kompozycja ta jest jest najbardziej osobistą pieśnią protestu w twórczości Dylana. Właśnie jej wybór na premierowe elektryczne wykonanie i jej treść sygnalizowały, że Dylan chce coś ważnego przekazać konserwatywnej folkowej publiczności.

Oprócz przesłania politycznego (Dylan zaatakował zarówno kapitalizm jak i komunizm - oba m.in. za alienowanie pracowników) piosenka ta niosła przesłanie osobiste. Był to prostest song przeciwko... protest songom. Zasygnalizował swoim fanom, że nie jest już "tym" Dylanem, ale kimś zupełnie innym, że zerwał maskę, którą musiał nosić. Było to także pożeganie z tymi, którzy nie zechcą mu towarzyszyć w jego dalszym rozwoju jako artysty. Końcowy wniosek z treści politycznych był niestety pesymistyczny - wszyscy pracujemy na czyjejś farmie...

Wokół tego występu narosło kilka legend, bowiem "mundus vult decipi". Wszystkim wiadomo, że publiczność wybuczała Dylana, że przerwał swój elektryczny występ po trzech utworach, wrócił ponownie na scenę z akustyczną gitarą i że się popłakał. A Pete Seeger siekierą usiłował przeciąć przewody elektryczne, czemu starał się przeszkodzić menedżer Dylana Albert Grossman i obaj starsi panowie się pobili.

Prawda była następująca. Przez większość publiczności ów elektryczny występ został przyjęty pozytywnie. Album Bringing It All Back Home ukazał się przecież 22 marca, a więc fani Dylana już byli zaznajomieni z tym, że ich idol się elektryfikuje. Publiczność nie protestowała przeciwko nowemu Dylanowi - był najbardziej oczekiwanym artystą festiwalu - tylko fatalnemu nagłośnieniu występu. Ponieważ był to festiwal folkowy, przygotowany sprzęt miał służyć tylko występom akustycznym. Publiczność w ogóle nie słyszała śpiewającego Dylana. Świadek koncertu, Ramblin' Jack Elliott powiedział potem muzyka by dobra, ale brzmiała gównianie.

Dylan nie przerwał koncertu po trzech utworach przerażony reakcją publiczności, lecz z prostej przyczyny - razem z zespołem przygotowali tylko te trzy utwory. I przygotowali je znakomicie, o czym świadczy film z tego festiwalu, który także nie potwierdza masowych protestów.

Pete Seeger rzeczywiście usiłował przeciąć przewody, ale - jak sam to później tłumaczył - robił to w trosce o bezpieczeństwo muzyków, bowiem nadchodziła burza, a scena nie była najlepiej zabezpieczona przed deszczem. Doszło także do kłótni z Grossmanem i obaj panowie pobili się.

Burza jednak była faktem. Film z dalszego ciągu koncertu Dylana, tym razem już akustycznego, pokazuje twarz Dylana, po której spływają krople. To, co brano za jego łzy, to po prostu krople deszczu, które spływały po jego czole, policzkach, nosie i szyi.

Jednym z najważniejszych źródeł Maggie's Farm był zapewne utwór Penny's Farm, często wykonywany w kręgu muzyków country. Innym źródłem mogła być także piosenka Tanner's Farm nagrana w 1934 r. przez Gida Tannera i Rileya Pucketta. Niektórzy sugerują, że sam pomysł takiej kompozycji mógł powstać jeszcze 6 czerwca 1963 r., gdy Dylan, jako działacz ruchu praw obywatelskich, wystąpił na farmie Silasa Magee, właściciela Greenwood w Mississippi. Plonem tego występu było sfilmowane wykonanie Only a Pawn in Their Game.

Od strony muzycznej utwór ten jest szybkim bluesem. W czasie wielu jego koncertowych wykonań ulegał wielu przeróbkom. W 1965 r. był po prostu ostrym rockowym bluesem. Gdy Dylan wykonywał go na swojej pierwszej od maja 1966 r. turze koncertowej w styczniu 1974 r. z towarzyszeniem The Band, piosenka ta stała się jeszcze bardziej ostra, dochodząc właściwie do pewnej granicy. Podobnie, chociaż bardziej chaotycznie, brzmiała podczas Rolling Thunder Revue w 1976 r. W 1978 r. Dylan wykonywał ją stylu występów Elvisa Presleya w Las Vegas, zaaranżowaną na big band. Od 1984 r. kompozycja ta - właściwie aż do dnia dzisiejszego - jest wykonywana w stylu szybkiego boogie.

Maggie's Farm została także zaadopotowana przez brytyjski ruch protestujący przeciwko Margaret Thatcher i jej konserwatywnemu rządowi.

[edytuj] Wersje Dylana

• 15 stycznia 1965 - sesje nagraniowe w Columbia Studio A w Nowym Jorku
• 25 lipca 1965 - zelektryfikowany występ na Newport Folk Festival. Pierwszym z trzech utworów jest Maggie's Farm
• 28 sierpnia 1965 - koncert na stadionie tenisowym "Forest Hills" w Nowym Jorku
• 3 września 1965 - koncert w "Hollywood Bowl" w Los Angeles w Kalifornii
• 1 października 1965 - koncert Boba Dylana z grupą The Hawks/The Band w Carnegie Hall w Nowym Jorku
• 31 sierpnia 1969 - koncert w "Woodside Bay" w Near Ryde na wyspie Wight w Anglii. Był to pierwszy pełny koncert Dylana od maja 1966 r. Następny pełny koncert Dylana odbył sie... w styczniu 1974 r.
• 4 stycznia 1974 - koncert na "Chicago Stadium" w Chicago w stanie Illinois
• 31 stycznia 1974 - koncert w "Madison Square Garden w Nowym Jorku
• 11 lutego 1974 - koncert w "Alameda County Coliseum" w Oakland w Kalifornii
• 14 lutego 1974 - nocny koncert w "The Forum" w Ingleside w Kalifornii
• 21 stycznia 1976 - koncert w "Houston Astrodom" w Houston w stanie Teksas

Druga część Rolling Thunder Revue

• 20 kwietnia 1976 - koncert w "Bayfront Civic Center Auditorium" w St. Petersburg na Florydzie. Początek drugiej serii Rolling Thunder Revue
• 21 kwietnia 1976 - koncert w "Curtis Hixon Convention Center" w Tampie na Florydzie
• 23 kwietnia 1976 - koncert w "Sports Stadium" w Orlando na Florydzie
• 25 kwietnia 1976 - koncert na "University of Florida Field" w Gainesville na Florydzie
• 27 kwietnia 1976 - koncert na "Florida State University" w Tallahassee na Florydzie
• 28 kwietnia 1976 - koncert na "University of West Florida" w Pensacola na Florydzie
• 29 kwietnia 1976 - koncert w "Expo Hall Municipal Auditorium]] w Mobile w stanie Alabama
• 1 maja 1976 - koncert w "Reid Green Coliseum" w Hattiesburgu w Alabamie
• 3 maja 1976 - koncert w "The Warehouse" w Nowym Orleanie w stanie Luizjana
• 4 maja 1976 - koncert w "L.S.U. Assembly Center" w Baton Rouge w Luizjanie
• 8 maja 1976 - koncert w "Hofheinz Pavillion" w Houston w Teksasie
• 11 maja 1976 - koncert w "Municipal Auditorium" w San Antonio w stanie Teksas
• 16 maja 1976 - koncert w "Tarrant County Convention Center Arena" w Fort Worth w Teksasie
• 18 maja 1976 - koncert w "State Fair Arena" w Oklahoma City w stanie Oklahoma
• 18 maja 1976 - koncert w "Henry Levitt Arena" w Wichicie w stanie Kansas
• 23 maja 1976 - koncert na "Hughes Stadium" na Stanowym Uniwersytecie Kolorado w Fort Collins w stanie Kolorado. Ta wersja Maggie's Farm znalazła się zarówno na albumie jak i na filmie Hard Rain
• 25 maja 1976 - koncert w "Salt Palace" w Salt Lake City w stanie Utah. Koniec Rolling Thunder Revue.

Światowe Tournée 1978

• 20 lutego 1978 - koncert w "Nippon Budokan" w Tokio w Japonii
• 21 marca 1978 - koncert w "Nippon Budokan" w Tokio; ta wersja znalazła się na CD Bob Dylan at Budokan
• Maggie's Farm był następnie wykonywany we wszystkich czerech częściach "Światowego Tournée 1978". Tournéee rozpoczęł się 20 lutego 1978 r i trwało do 16 grudnia 1978 r.
• 10 czerwca 1981 - koncert w "Poplar Creek Music Theater" w Hoffman Estates (przedmieście Chicago) w Illinois
• Od tego czasu piosenka ta była regularnie wykonywana w latach 80., 90. XX wieku i 2000. XXI wieku.

[edytuj] Dyskografia i wideografia

Singel

• Maggie's Farm/On the Road Again (1965) (44 pozycja na liście singli popowych magazynu Billboard)

Dyski (albumy)

• Bob Dylan's Greatest Hits Volume II (1971)
• Hard Rain (1976)
• Bob Dylan at Budokan (1979)
• Real Live (1984
• The Bootleg Series Vol. 7: No Direction Home: The Soundtrack (2005)
• Dylan (2007)

Film

• Festival (1967) (fragment)
• Hard Rain
• The Other Side of the Mirror. Bob Dylan Live at the Newport Folk Festival 1963-1965 (2007)

Bootlegi

Albumy winylowe (analogowe)

• Newport 65/Manchester 66. TMQ.
• Newport 65. Brak nazwy firmy.

Dyski (albumy cyfrowe)

• Bob Dylan - 1965 Revisited (Dysk 8). Great Dane GDR 9419 (1-14)
• Dont Look Back Soundtrack & Newport '65. Magic Mushroom 013
• Folk Rogue. Wild Wolf 6965
• From Newport to the Ancient Empty Streets of L.A. Dandelion DL 061/62
• From the Heart Vols. 3. Live Experience LE050203.
• Live in Newport 1965. Document DR 004.
• Ghost of Electricity. Doberman 155
• Squaring the Circle. Diamonds In Your Ears 70/71.

[edytuj] Wersje innych wykonawców

• Solomon Burke - singel (1965); Cry to Me (1984)
• The Defiants - singel (1966)
• Ray Brown & Whispers - Hits & Brass (1967)
• Richie Havens - Somethin' Else (1968); Classics (1995)
• Sam Lay - Sam Lay in Bluesland (1968)
• Flatt & Scruggs - Final Fling (1970)
• Nannie Porres - I Thought About You (1971)
• Booker T. Jones - Home Grown (1972)
• Victor Scott - I Want You Beside Me (1973)
• The Blues Band - Ready (1980)
• The Specials - The Singles Collection (1991)
• Hot Tuna - Live in Sweetwater (1992
• Barbara Dickson - Don't Think Twice, It's Alright (1992)
• The Checkered Past - Two Tone Compilation: Checkered Past (1993)
• Tim O'Brien - Red on Blonde (1996)
• The Wolkabouts2 - Death Valley Days (1996)
• Alternative Biography - Alternative Biography (1997)
• David Grisman, John Hartford, Mike Seeker - Retrograss (2000)
• Rage Against the Machine - Renegades (2000)
• The Grateful Dead - Postcards of the Hanging: Grateful Dead Perform the Songs of Bob Dylan (2002)
• Solomon Burke na albumie różnych wykonawców Blues & Soul Power (2003)

[edytuj] Bibliografia

• Paul Williams. Bob Dylan. Performing Artist 1960-1973. The Early Years. ISBN 1-84449-095-5
• Clinton Heylin. Bob Dylan. The Recording Sessions'. ISBN 0-312-13439-8
• Oliver Trager. Keys to the Rain. ISBN 0-8230-7974-0

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Tekst
• Akordy