World Gone Wrong

Z Wikipedii

World Gone Wrong
Okładka
Album studyjny Boba Dylana
Wydany	26 października 1993
Nagrywany	maj 1993
Gatunek	folk, blues
Długość	43:56
Wytwórnia	Columbia
Producent	Debbie Gold
Oceny
All Music Guide Robert Christgau A-
Płyta po płycie
The 30th Anniversary Concert Celebration (1993)	World Gone Wrong (1993)	Bob Dylan's Greatest Hits Volume 3 (1994)

World Gone Wrong – 29 studyjny album, nagrany przez Boba Dylana w maju 1993 r. i wydany w październiku tego samego roku.

Spis treści 1 Historia i charakter albumu 2 Muzycy 3 Spis utworów 4 Odrzuty 5 Opis płyty 6 Listy przebojów 6.1 Album 7 Bibiliografia

[edytuj] Historia i charakter albumu

Rozczarowanie Dylana elektryfikacją musiało być wówczas spore, ale też w dalszym ciągu brakowało mocy kreatywnych i inspiracji, więc artysta zdecydował się na album w stylu "więcej tego samego".

I 26 października 1993 r. ukazał się album World Gone Wrong w nastroju poprzedniego studyjnego. Dylan znów wszedł do swojego garażu (w maju) i po jakimś czasie wyszedł z niego z gotowymi utworami. Trudno przypuszczać, co powiedzieli i co pomyśleli ludzie z Columbii, gdy Dylan zjawił się u nich z gotowymi nagraniami, takimi samymi, jak na poprzednim albumie. Wszystko bowiem, od sposobu i miejsca nagrania, aż do minimalistycznego brzmienia, było antytezą komercjalności.

Utwory z tego albumu właściwie nie były przez niego wcześniej wykonywane, za wyjątkiem Delii, Jack-A-Roe i Ragged and Dirty na kilku koncertach w "Supper Club" (tylko za zaproszeniami) w listopadzie 1993. Jak widać nie były to więc piosenki, z którymi żył jakoś długo.

Oto pewne i przypuszczalne źródła jego nagrań:

1. World Gone Wrong. I znów Mississippi Sheiks! Oryginalnie The World Is Going Wrong został nagrany 24 października 1931 r. w Atlancie. Już sam tytuł sugeruje, że nie stracił on na aktualności i dlatego m.in. przyciągnął Dylana.
2. Love Henry. Dylan posłużył się tu wersją ballady w wykonaniu Toma Paleya.
3. Ragged and Dirty. Było kilku bluesmanów znanych jako Willie Brown, ale tylko jeden z nich nagrał ten utwór. Było to 16 lipca 1942 r. podczas polowych nagrań na plantacji Sadie Beck w Arkansas. Oprócz tego nagrał jeszcze dwa inne bluesy i to były wszystkie jego solowe nagrania - wielka szkoda! Na innych jest akompaniatorem Williego Blackwella i Jamesa Moora.
4. Blood in My Eyes. Kolejny utwór Mississippi Sheiks. Buntowniczy charakter ich piosenek najwyraźniej musiał przyciągnąć Dylana. Oryginalnie I've Got Blood in My Eyes for You został przez nich nagrany 25 października 1931 r. w Atlancie.
5. Broke Down Engine. Wspaniały utwór bluesmana Blind Willie'ego McTella, który nagrał kilka jego wersji; Broke Down Engine Blues (23 października 1931 r.), Broke Down Engine (18 września 1933 r.) wraz z drugą częścią.
6. Delia. Czyżby znów Blind Willie McTell?. Nagrał on ten utwór 5 listopada 1940 r. Delia wykorzystywana była także jako pieśń protestu Afroamerykanów w latach 30. Delia Green była 14-letnią czarną dziewczyną z Savannah w stanie Georgia. Pracowała jako służąca i na przyjęciu, na którym usługiwała, zjawił się podpity Moses Houston, który zaczął dość niewybrednie mówić o ich seksualnym związku. Ponieważ nie było to raczej prawdą, dziewczyna odważyła się zaprotestować(!) i w trakcie kłótni została zastrzelona przez Houstona. Tylko dlatego, że wszyscy byli świadkami, został aresztowany i przesiedział 12 lat. Nagrano wiele utworów o tym wydarzeniu, które można podzielić na dwie grupy. Pierwsza wersja była bluesem (Blind Willie Mc Tell i Blind Blake). W tym nurcie jest także singel z 1939 r. bluesmana Jimmie'ego Gordona. To nagranie wykazuje najwięcej podobieństw z wersji Dylana, chociaż jest słabsze od poprzednich. Drugi nurt powstał w 1942 r., gdy Reese DaPree nagrał singla One More Rounder Gone. Z tego utworu rozwinęła się znakomita piosenka Johnny'ego Casha Delia's Gone. Ale po drodze była wersja Josha White'a z 1957 r., Harry'ego Belafonte'ego z 1958 r., The Gateway Singers z 1959 r. W tym samym roku Bobby Sykes nagrał Delia's Gone, do której prawa autorskie zdobyli Silbersdorph i Toops! Także wtedy powstała wersja Johnny'ego Westerna, która najmocniej wpłynęła na Casha. W 1960 r. duet folkowy Bud and Travis wykonał ten utwór na swoim nagranym i wydanym koncercie. Żeby było jeszcze ciekawiej, nawet Pat Boone wydał singla z tym kawałkiem, The Kingston Trio nagrało go w 1963 r. a Bobby Bare w 1965. Sam Cash nagrywał Delię co najmniej cztery razy: 1961 (2 odrzucone, bo nieudane próby), 1962 (zadowalająca, godna albumu). Te trzy wersje ukazały się na The Man in Black – Volume 2 (Bear Family BCD 15562). Czwarta wersja, to wspomniana Delia's Gone nagrana w 1994 r. Ciekawostka - na wideo muzycznym do tego utworu czarną Delię Green zagrała biała Kate Moss, co jest i żenujące, i śmieszne.
7. Stack-a-Lee. Jedna z najbardziej popularnych ballad amerykańskich istniejąca w niezliczonych odmianach i nieco różnie zapisywanym nazwiskiem jej bohatera. Tutaj Dylan posłużył się wersją Franka Hutchinsona (1927), o czym sam informuje.
8. Two Soldiers. Blues pod tym tytułem został nagrany przez Glenna Carvera 4 czerwca 1939 r. Utworu tego Dylan nauczył się od Jerry'ego Garcii z Grateful Dead, który wziął go z płyty Mike'a Seegera z 1964 r.. Sam wspomina także o wersji Hazel and Alice.
9. Jack-A-Roe. Dylan posłużył tu się wykonaniem tej ballady przez Toma Paleya (1953) o czym sam wspomina na okładce płyty.
10. Lone Pilgrim. Dylan napisał, że posłużył się nagraniem mistrza gitary Doca Watsona.

[edytuj] Muzycy

1. Bob Dylan - śpiew, gitara, harmonijka

[edytuj] Spis utworów

1. World Gone Wrong [3:57]
2. Love Henry [4:23]
3. Ragged & Dirty [4:09
4. Blood in My Eyes [5:04]
5. Broke Down Engine [3:22]
6. Delia [5:41]
7. Stack a Lee [3:50]
8. Two Soldiers [5:45]
9. Jack-A-Roe [4:56]
10. Lone Pilgrim [2:43]

[edytuj] Odrzuty

1. Twenty-One Years
2. 32.20 Blues
3. Hello Stranger
4. Goodnight My Love

[edytuj] Opis płyty

• Producent - Bob Dylan
• Nagranie - Micajah Ryan
• Miejsce i czas nagrania - garażowe studio Boba Dylana, Malibu, Kalifornia; maj 199 3r.
• Miksowanie - Micajah Ryan
• Mastering - Stephen Marcussen
• Studio - Precision Mastering, Los Angeles, Kalifornia
• Projekt - Nancy Donald
• Fotografie - Anna Maria Velez
• Fotografia na tyle okładki - Randee St. Nicholas
• Czas - 43 min. 56 sek.
• Firma nagraniowa - Columbia
• Numer katalogowy - CK 57590
• Data wydania - 26 października 1993

[edytuj] Listy przebojów

[edytuj] Album

Rok	Lista	Pozycja
1993	Billboard USA. Albumy popowe	70
1993	Melody Maker USA. Albumy popowe	35

[edytuj] Bibiliografia

• Paul Williams. Bob Dylan. Performing Artist 1974-1986. The Middle Years. ISBN 0-7119-3555-6
• Clinton Heylin. Bob Dylan. The Recording Sessions. ISBN 0-312-13439-8