It Takes a Lot to Laugh, It Takes a Train to Cry

Z Wikipedii

It Takes a Lot to Laugh, It Takes a Train to Cry
Utwór Boba Dylana z albumu Highway 61 Revisited
Wydany	30 sierpnia 1965
Nagrywany	29 lipca 1965
Gatunek	folk rock
Długość	4:09
Twórca	Bob Dylan
Producent	Bob Johnston
Utwór po utworze
Highway 61 Revisited
„Tombstone Blues” (2)	„It Takes a Lot to Laugh, It Takes a Train to Cry” (3)	„From a Buick 6” (4)

It Takes a Lot to Laugh, It Takes a Train to Cry – piosenka skomponowana przez Boba Dylana, nagrana przez niego w lipcu i wydana na albumie Highway 61 Revisited w sierpniu 1965 r.

Spis treści 1 Historia i charakter utworu 2 Wersje Dylana 3 Dyskografia i wideografia 4 Wersje innych artystów 5 Bibliografia 6 Linki zewnętrzne

[edytuj] Historia i charakter utworu

It Takes a Lot to Laugh, It Takes a Train to Cry wykorzystuje jeden z archetypicznych tematów bluesów – "kolej żelazną" czyli pociąg. Był on zawsze uważany za symbol męskości, męskiej mocy. Dylan – sam drobnej postury, co szczególnie dobrze jest widoczne w filmie Pat Garrett i Billy Kid – wychowywał się na "kowbojskim" serialu telewizyjnym ""Gunsmoke" {zobacz (ang.)}, którego bohaterem był Matt Dillon, od którego zaczerpnął w 1958 r. swój sceniczny pseudonim (bez żadnego związku z poetą walijskim Dylanem Thomasem, o którym nic nie wiedział). W 1963 r. podczas Newport Folk Festival Dylan tak chciał wszystkim imponować swoją męskością, że paradował z olbrzymim biczyskiem, z którego strzelał na lewo i prawo.

Jednak ten szybki blues został wzbogacony; Dylan zderzył tu męskość z emocjonalnością, a ściślej – z emocjonalnością poety podatną na zranienie. Dlatego utwór ten wyraża uczucia frustracji i samotności poprzez serię luźno powiązanych obrazów związanych ze związkami między kobietą a mężczyzną. Dylan aluzyjnie nawiązał tu także do śmierci Chrystusa "na szczycie wzgórza".

Dylan właściwie nigdy nie wytłumaczył tytułu piosenki (ale też nikt go o to oficjalnie nigdy nie zapytał). Źródeł utworu można doszukać się w bluesach miejskich, które powstawały w latach 40. XX w. w takich miastach Środkowego Zachodu USA jak Kansas City i St. Louis. Pewne sformułowania poetyckie mają związek z Poor Me Charleya Pattona (nagranym 1 lutego 1934 w Nowym Jorku), Milk Cow Blues Kokomo Arnolda (nagranym 10 września 1934 w Chicago) oraz z tradycyjną piosenką Rocks and Gravel.

Piosenka ulegała twórczej ewolucji; początkowym (bo jeszcze z 15 czerwca) tytułem był Phantom Engineer i Phantom Engineer Number Cloudy jednak szybko została przemianowana na It Takes a Lot to Laugh. Al Kooper wspomina, że próbowali wielkiej ilości wariantów utworu. Dokonano kilkunastu nagrań piosenki, wiele z nich jest bardzo szybkich, dużo szybszych od wersji, która została ostatecznie wybrana z nagrań dokonanych 29 lipca.

Chociaż kompozycja ta wykonywana była w każdej dekadzie kariery Dylana, to stosunkowo rzadko. Była jednym z trzech utworów wybranych przez Dylana do wstrząśnięcia publiczności folkowej poprzez wykonanie jej na elektrycznych instrumentach na Newport Folk Festival w 1965 r.

Mocno bluesową wersją przedstawił Dylan publiczności podczas festiwalu Woodstock II w 1994 r.

Pod koniec 2003 r. dodał do utworu długie wirtuozerskie solo na harmonijce ustnej.

[edytuj] Wersje Dylana

• 16 czerwca 1965 – sesja nagraniowa do albumu w Columbia studio A w Nowym Jorku. Powstało ok. 10 wersji utworu. Prawdopodobnie 10 wersja została umieszczona na albumie The Bottleg Series 1-3
• 27 lipca 1965 – występ na Newport Folk Festival. Był to trzeci i ostatni utwór wykonany w wersji zelektryfikowanej. (Zobacz Maggie's Farm)
• 29 lipca 1965 – sesja nagraniowa do albumu w Columbia studio A w Nowym Jorku. Powstało 7 wersji utworu. Na acetacie (pierwotnej wersji albumu) piosenka ta znalazła się na pozycji 6.

1 sierpnia 1971 – koncerty dla Bangladesh w Madison Square Garden w Nowym Jorku – wieczorny i nocny. Utwór ten został umieszczony zarówno na albumie The Concert for Bangladesh jak i na DVD Concert for Bangladesh (2005)

Tournée po Ameryce 1974 (z grupą The Band)

• 9 stycznia 1974 – koncert w "Maple Leaf Gardens" w Toronto w prow. Ontario w Kanadzie. Było to pierwsze tournée Boba Dylana od czerwca 1966 r.

Rolling Thunder Revue I część

• 15 listopada 1975 – nocny koncert (15) w "Convention Center" w Niagara Falls w stanie Nowy Jork
• 17 listopada 1975 – koncerty w "War Memorial Coliseum" w Rochester w stanie Nowy Jork; koncerty wieczorny i nocny
• 19 listopada 1975 – koncert w "Memorial Auditorium" w Worcester w stanie Massachusetts
• 20 listopada 1975 – koncert w "Harvard Square Theater" w Cambridge w stanie Massachusetts
• 21 listopada 1975 – nocny koncert w "Boston Music Hall" w Bostonie w stanie Massachusetts. To wykonanie piosenki zostało umieszczone na albumie The Bootleg Series Vol. 5
• 25 listopada 1975 – koncert w "Civic Center" w Auguście w stanie Maine
• 1 grudnia 1975 – koncert w "Maple Leaf Gardens" w Toronto w Kanadzie
• 8 grudnia 1975 – koncert Night of the Hurricane w "Madison Square Garden" w Nowym Jorku

Rolling Thunder Revue II część

• 20 kwietnia 1976 – koncert w "Bayfront Civic Center" w St. Petersburgu na Florydzie
• 19 maja 1976 – koncert w "Henry Levitt Arena" w Wichicie w stanie Kansas

Światowe tournée 1978. Liczyło 114 koncertów pom. 20 lutego a 16 grudnia 1978

• 6 października 1978 – koncert (65) w "The Spectrum" w Filadelfii w stanie Pensylwania

Europejskie tournée 1984

• 30 czerwca 1984 – koncert na "Stade Marcel Saupin" w Nantes we Francji

Nigdy nie kończące się tournée. Rozpoczęło się ono 7 czerwca 1988

• 10 czerwca 1988 – koncert w "Greek Theatre" na Uniwesytecie Kalifornijskim w Berkeley w stanie Kalifornia
• 13 września 1988 – koncert w "Civic Arena" w Pittsburgu w stanie Pensylwania
• 15 czerwca 1989 – koncert w "Palacio de los Deportes" w Madrycie w Hiszpanii

od czasu do czasu Dylan wykonywał utwór w latach 90. XX wieku i później

[edytuj] Dyskografia i wideografia

Dyski

• Real Live (1984)
• Biograph (1985)
• MTV Unplugged (1995)
• The Bootleg Series Vol. 7: No Direction Home: The Soundtrack (2005)

[edytuj] Wersje innych artystów

• Michael Bloomfield, Al Kooper, Stephen Stills – Supersession (1968)
• Phluph – Phluph (1968)
• Blue Cheer – New! Improved! (1969)
• Martha Velez – Friends and Angels (1969)
• Jim Kweskin – American Aviator (1969)
• American Avatar – Love Comes Rolling Down (1969)
• Leon Russell – Leon Russell and the Shelter People (1971)
• Stoneground – Family Album(1972)
• Dinger Bell – Southern Country Folk (1972)
• Clean Living – Clean Living (11972)
• Jerry Garcia and Melr Saunders – Live at the Keystone {1973)
• The Earl Scruggs Revue – The Earl Scruggs Revue (1973); Family Portait (1976)
• Tracy Nelson – Trasy Nelson (1974)
• L.A. Jets – L.A, Jest (1976)
• Chris Gartner – The First (1976)
• Bad News Reunion – Two Steps Forward (1981); Last Orders Please (1996
• Chris Farlowe – 14 Things to Think About (1982)
• Marianne Faithfull – Rich Kid Blues (1985)
• The Heart of Gold Band – Double Dose (1989)
• Steve Keene – Keene on Dylan (1990)
• Aquablue – Carousel of Dreams (1997)
• David Garfield – Tribute to Jeff Porcaro {1997)
• Phoebe Sbow – I Can't Complain (1998)
• Steve Gibbons – The Dylan Project (1998)
• Richard Hunter – The Second Act of Free Being (1998)
• Kingfish – Sundown on the Forest (1999)
• Taj Mahal na albumie różnych wykonawców Tangled Up in Blues: The Songs of Bob Dylan
• Little Feat – Chinese Work Songs (2000)
• Andy Hill – It Takes a Lot to Laugh (2000)
• Grateful Dead – Postcards of the Hanging: Grateful Dead Perform the Songs of Bob Dylan (2002)

[edytuj] Bibliografia

• Paul Williams. Bob Dylan. Performing Artist 1960-1973. The Early Years. ISBN 1-84449-095-5
• Clinton Heylin. Bob Dylan. The Recording Sessions'. ISBN 0-312-13439-8
• Oliver Trager. Keys to the Rain. ISBN 0-8230-7974-0Ě

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Tekst piosenki
• Akordy