Hiszpania Wizygotów
Z Wikipedii
Hiszpania Wizygotów. W roku 409 Pireneje przekroczyły plemiona Swebów, Wandalów-Silingów, Wandalów-Hasdingów oraz Alanów (pochodzenia azjatyckiego). Na podstawie paktów miedzy sobą i - prawdopodobnie - Rzymem, plemiona te ograbiły Hiszpanię i podzieliły się terytoriami. W 416 roku na Półwysep dotarli Wizygoci, najprawdopodobniej skierowani tam przez Rzymian, którzy chcieli pozbyć się wrogich plemion germańskich. Jednak już dwa lata później Wizygoci objęli południową Galię i utworzyli królestwo Tuluzy.
W roku 429 król Wandalów, Genzeryk, przeniósł się wraz ze swoim ludem do północnej Afryki. Od tego czasu Wizygoci rządzili prawie całym Półwyspem, za wyjątkiem państwa Swebów oraz Kraju Basków. W 507 roku, po bitwie z Frankami pod Vouille, na skutek której Wizygoci utracili Akwitanię, zaczęli napływać wielką falą do Hiszpanii. W latach 511-526 Wizygoci zjednoczyli się z Ostrogotami pod Teodorykiem Wielkim, rządzącym z Rawenny. Stolica przeniesiona została do Barcelony, a po niedługim czasie do Toledo.
Następne lata wypełniały walki zewnętrzne i wojny z Bizancjum, które dokonało inwazji na południową część królestwa. Jego mieszkańcy zostali poproszeni o interwencję podczas walk dynastycznych Wizygotów, jednak później zostali, mając nadzieję na "Rekonkwistę" terenów byłego Zachodniego Cesarstwa.
Leowigild po śmierci swego brata Liuwy I w 571 objął pełnię władzy. Wyraźne były jego starania o zjednoczenie królestwa oraz wzmocnienie władzy monarchy. W roku 579 musiał jej zdecydowanie bronić, kiedy to jego syn - Hermenegild - wzniecił bunt i postanowił przejść na katolicyzm, a tym samym porzucić tradycyjną religię plemienia Wizygotów - arianizm. Leowigild, widząc postawę ludu, wstąpił na drogę zbrojną i pokonał syna w roku 584. Hermenegild został uwięziony, a później zabity. Na rok przed swą śmiercią (586) Leowigild rozprawił się w bitwie zbrojnej z królem Mironem, a państwo Swebów przestało istnieć.
Jednak już następca Leowigilda na tronie Królestwa Toledańskiego - jego syn Rekkared I panujący do roku 601 - postanowił przejść na katolicyzm, zapewne widząc więcej korzyści w nowej wierze. I tym razem nie obyło się bez spisków, buntów i protestów biskupów ariańskich oraz arystokracji. Jednak w 589 został zwołany Trzeci Synod, na którym król przedstawił pisemny nakaz konwersji dla biskupów oraz całego ludu gockiego.
Po śmierci Rekkareda na tron wstąpił jego syn Liuwa II, jednak nie zagrzał tam miejsca - już w 603 został obalony przez Witeryka, który też długo nie rządził, bo tylko do roku 610. Od tej chwili zamachy na władzę monarszą były w królestwie Wizygotów czymś bardzo pospolitym i zapewne przyczyniły się do jego klęski w roku 711. Lata 612-621 przypadły na okres panowania Sisebuta I, który to nieomal nie pozbył się zupełnie Bizantyjczyków z Półwyspu, ale jeszcze starał się upowszechnić w swym królestwie niemal religijny kult władcy (tak jak miało to miejsce w Cesarstwie). Żydom z kolei dały się we znaki jego antysemickie poglądy i szereg ustaw z nimi związanych. Walkę z Bizancjum kontynuował Swintila (621-631). Następne pięć lat to rządy Sisenanda, kojarzonego głównie z Czwartym Synodem Toledańskim, który jednak nie zatrzymał powolnego rozkładu państwa. Bardziej zdecydowane kroki podjął Chindaswint, który stanął na czele buntu i przejął władzę, odsyłając dotychczasowego króla z przystrzyżonymi włosami do klasztoru. Okres do roku 672 to próby - często bardzo krwawe - uzdrowienia królestwa wizygockiego. Z tonu spuścił dopiero syn Chindaswinta - Rekcceswint, panujący już u boku ojca podczas jego ostatnich lat bytności na tym świecie. Ważnym wydarzeniem było ogłoszenie w roku 654 Liber Iudicum - czyli spisu praw, znoszącego już jakiekolwiek różnice prawne pomiędzy ludnością hispanorzymską oraz wizygocką.
Królestwo Wizygotów przetrwało do 711, kiedy król Roderyk (Rodrigo) został zabity podczas odpierania inwazji Umajjadów nacierających z Afryki. Większość Półwyspu Iberyjskiego znalazła się pod panowaniem muzułmańskim do 718 r.
Sądzi się, że Rekonkwistę Iberii rozpoczął szlachcic wizygocki, Pelayo, w 718 r. Pokonał on wtedy Umajjadów i założył Królestwo Asturii w północnej części Półwyspu. Wizygoci odmawiający przyjęcia wiary muzułmańskiej i życia pod rządami muzułmanów, uciekli na północ do królestwa Franków, w którym pokolenia później odegrali poważną rolę w kształtowaniu się imperium Karola Wielkiego.
