Kazimierz Bąbiński

Z Wikipedii

Kazimierz Bąbiński, ps. "Luboń", "Orlica", "Maciej Boryna", "Zrąb", "Krzysztof" (ur. 17 października 1896 w Stopnicy, zm. 23 września 1970) - pułkownik piechoty Wojska Polskiego, komendant Okręgu Armii Krajowej "Wołyń", twórca i pierwszy dowódca 27 Dywizji Wołyńskiej Armii Krajowej, żołnierz I Brygady Legionów, uczestnik wojny 1920 roku i Kampanii wrześniowej.

W 1914 roku wstąpił do I Brygady Legionów. Podczas bitwy pod Krzywopłotami, walcząc w II batalionie I Brygady Legionów, został ciężko ranny. Po wyleczeniu został przydzielony do 5 Pułku LP i wziął udział w walkach pod Styrem na Wołyniu. W bitwie pod Kostiuchnówką ponownie ciężko ranny.

W lipcu 1917 po odmowie złożenia przysięgi na wierność obcym monarchom opuścił szeregi wojska i podjął prace konspiracyjną w Polskiej Organizacji Wojskowej. W listopadzie 1918 roku zameldował się ponownie w 5 Pułku LP i wraz z nim ruszył na odsiecz Lwowa. W 1919 został wyznaczony do kadry 1 Dywizji Piechoty Legionów formującej się w Komorowie. Następnie w stopniu podporucznika jako dowódca 5 kompanii brał udział w walkach o Lidę i w zdobyciu Wilna, brał także udział w Wyprawie kijowskiej.

W sierpniu 1920 został adiutantem dowódcy II batalionu 5 Pułku LP, majora Wincentego Kowalskiego. Brał udział w bitwie o Białystok i bitwie nad Niemnem.

W latach 1922 - 1925 był oficerem (w stopniu kapitana) sztabu 1 Dywizji Piechoty Legionów w Wilnie. Następnie został przeniesiony do Nowych Święcian na stanowisko dowódcy kadry instruktorskiej Batalionu KOP "Nowe Święciany" gdzie służył do roku 1929. W tym samym roku awansowany do stopnia majora i objął dowództwo II batalionu 5 Pułku LP, którym dowodził do roku 1932. Przeniesiony do Nowych Trok został dowódcą XXII batalionu Korpusu Ochrony Pogranicza W styczniu 1937 awansował do stopnia podpułkownika i objął dowództwo 5 Pułku LP.

27 sierpnia 1939 rozpoczął kampanię wrześniową razem z 1 Dywizją Piechoty (dowodząc 5 Pułkiem LP będącym w jej składzie). Walczył pod Pułtuskiem, bronił przeprawy na Bugu pod Wyszkowem oraz w rejonie Stoczka, a ostatni bój stoczył pod Seroczynem. Dostał się do niewoli niemieckiej, z której uciekł i przedostał się do Warszawy gdzie w listopadzie 1939 roku gen. Stefan Rowecki mianował go szefem Wydziału Piechoty i Wyszkolenia w Oddziale III Sztabu Głównego Komendy Związku Walki Zbrojnej.

W lipcu 1942 roku Komendant Sił Zbrojnych w kraju wydzielił z obszaru lwowskiego samodzielny Okręg Wołyń AK, którego komendantem został ppłk. Kazimierz Bąbiński. W roku 1943 awansował do stopnia pułkownika.

W wyniku jego starań została utworzona na Wołyniu jednostka bojowa w sile korpusu składająca sie z trzech brygad. 15 stycznia 1944 r. płk. Bąbiński, na hasło "Burza", zarządził mobilizację sił zbrojnych okręgu, w wyniku czego powstała 27 Wołyńska Dywizja AK licząca około 6,5 tys. żołnierzy.

W lutym 1944 objął stanowisko w III Oddziale Sztabu Głównego AK w Warszawie, a dowództwo 27 Wołyńskiej Dywizji AK przekazał ppłk Jan Wojciech Kiwerski "Oliwa". Za dowodzenie i walkę na Wołyniu płk. Kazimierz Bąbiński oznaczony został Złotym Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari. 2 listopada 1945 r. został aresztowany i więziony do 16 grudnia 1953.

[edytuj] Bibliografia

• Józefa Turowskiego "Pożoga. Walki 27 Wołyńskiej Dywizji AK" (Warszawa 1990, PWN)