Leon Moszczeński

Z Wikipedii

Leon Moszczeński
komandor lekarz
Urodzony	28 stycznia 1889 Lesko
Zmarł	kwiecień lub maj 1940 Katyń
Kariera wojskowa
W służbie od	1909 (w Austrii) 1919 (w Polsce)
Stanowiska	szef Służby Sanitarnej Dowództwa Floty, szef Szefostwa Sanitarnego Kierownictwa MW
Najważniejsze bitwy i wojny	I wojna światowa, II wojna światowa
Odznaczenia

Leon Moszczeński lub Leonard Moszczeński^[1] (ur. 28 stycznia 1889 roku w Lesku, zm. w kwietniu lub maju 1940 roku w Katyniu) – oficer polskiej Marynarki Wojennej w stopniu komandora, pośmiertnie awansowany na kontradmirała, doktor nauk medycznych, podczas I wojny światowej lekarz w Austro-Węgierskiej Marynarce Wojennej, od 1919 roku żołnierz Wojska Polskiego, szef Służby Sanitarnej Dowództwa Floty, później szef Szefostwa Sanitarnego Kierownictwa Marynarki Wojennej, uczestnik II wojny światowej, więzień obozu sowieckiego w Kozielsku i ofiara zbrodni katyńskiej, odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.

[edytuj] Służba wojskowa

Leon Moszczeński urodził się 28 stycznia 1889 roku w Lesku na terenie zaboru austriackiego. Był synem Ferdynanda i Marii z domu Muszyńskiej. W dniu 1 października 1909 roku wstąpił do Austro-Węgierskiej Marynarki Wojennej (niem. Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine), a następnie rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po uzyskaniu dyplomu i otrzymaniu 2 sierpnia 1915 roku promocji oficerskiej został skierowany na pierwsze stanowisko. W ostatnim okresie I wojny światowej był II oficerem lekarzem na pancerniku SMS "Szent István", do zatopienia okrętu 11 czerwca 1918 roku.

30 października 1918 roku wszedł w skład Komitetu Polskiego w Poli, natomiast w 1919 roku przybył do odrodzonej Polski. Początkowo oddelegowano go do 8 batalionu sanitarnego. W 1921 roku objął stanowisko oficera lekarza w Kadrze Szeregowych Floty w Świeciu. Równocześnie wykładał na Tymczasowych Instruktorskich Kursach dla Oficerów w Toruniu. Według Rocznika Oficerskiego z 1924 roku nadal służył w Kadrze Szeregowych Floty oraz dodatkowo ponad etat w 8 batalionie sanitarnym. W październiku 1926 roku został przeniesiony do Służby Sanitarnej Kierownictwa Marynarki Wojennej w Warszawie, a w późniejszym czasie był szefem Służby Sanitarnej Dowództwa Floty w Gdyni. Z dniem 9 listopada 1933 roku wyznaczono go szefem Szefostwa Służby Sanitarnej (szefem sanitarnym) w pionie szefa Służb Kierownictwa Marynarki Wojennej – zastępcy szefa Kierownictwa Marynarki Wojennej. 1 stycznia 1938 roku otrzymał awans na stopień wojskowy komandora z jednoczesnym przeniesieniem do Korpusu Osobowego Oficerów Służb Marynarki Wojennej Rzeczypospolitej Polskiej.

Podczas kampanii wrześniowej został 5 września ewakuowany z Warszawy w grupie kontradm. Xawerego Czernickiego. Od 8 do 12 września przebywał w Pińsku, a następnie w Brodach. W wyniku agresji ZSRR na Polskę w dniu 17 września znalazł się w Derażnem. Stamtąd 22 września wraz z dziewięcioma najstarszymi polskimi oficerami żołnierze Armii Czerwonej przetransportowali go do Równego, później Kozielska w którym znajdował się do 16 kwietnia 1940 roku. Zginął rozstrzelany przez NKWD w Katyniu. Zwłok nie zidentyfikowano. Tabliczka epitafijna na Polskim Cmentarzu Wojennym w lesie katyńskim nosi nr 2447. 9 listopada 2007 roku został pośmiertnie mianowany kontradmirałem, a jego nazwisko w trakcie uroczystości awansowania ofiar zbrodni katyńskiej odczytał prezydent Lech Kaczyński.^[2]