Leopold Galocz

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji.
Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.

Leopold Galocz (ur. 31 marca 1904 w Rychwałdzie na Zaolziu, zm. 2 sierpnia 1975) - polski wojskowych, uczestnik pierwszego powstania śląskiego

[edytuj] Pierwsze powstanie śląskie

Jako 15-letni uczeń gimnazjalny, harcerz, wstąpił do POW i brał udział w pierwszym powstaniu śląskim. Walczył w miejscowościach Gorzyczki, Gorzyce, Pszów, Rybnik. Po upadku powstania, w czasie najazdu Czechów na Śląsk Cieszyński działał w oddziałach partyzanckich na terenie Orłowej, Dąbrowy, Lutyni i Skrzeczenia.

W roku 1923 wstąpił na stałe do Wojska Polskiego. Najpierw służył w Pucku w marynarce wojennej, jako bosmanmat. Następnie w 10.pułku artylerii ciężkiej w Przemyślu a od roku 1926 do roku 1932 w 6.pac-u we Lwowie, gdzie ukończył gimnazjum matematyczno-przyrodnicze, następnie Podchorążówkę w Toruniu. Jako podporucznik służył w jednostce artyleryjskiej w Modlinie.

Był wszechstronnym sportowcem. W roku 1937 w konkursie hippicznym o puchar premiera Sławoja Składkowskiego zdobył I nagrodę.

[edytuj] Druga wojna światowa

Wiosną 1939 roku służył w Korpusie Ochrony Pogranicza w Sarnach, a tuż przed wybuchem wojny, będąc w stopniu porucznika, otrzymał rozkaz objęcia dowództwa fortu Waligóra w Węgierskiej Górce, na Żywiecczyźnie. Po trzydniowej obronie fortu, wycofał się ze swoją jednostką po linii Andrychów, Kąty, Wadowice. Jako dowódca 7 baterii 21 pal wziął udział w bitwach na trasie Leżajska, Mogilany, Kłaj, Oleszyc. Po rozbiciu jednostek przedarł się z baterią pod Tomaszów Lubelski, gdzie wspierał w walkach Warszawską Brygadę Pancerno-Motorową pułkownika Roweckiego.

23 września, po 23 dniach walki, dostał się do niewoli. Porucznik Galocz znalazł się w Oflagu XI B Braunschweig, gdzie przebywał do czerwca 1940 roku. Następnie aż do wyzwolenia, w Oflagu II C Woldenberg.

Po wyzwoleniu obozu przez wojska radzieckie w dniu 31 stycznia 1945, wrócił do kraju i pracował jako kierownik szkoły podstawowej w Lisewie, koło Płońska.

[edytuj] Czasy powojenne

W lipcu 1945 roku władze wojskowe powołały go do Ludowego Wojska Polskiego. Dowodził jednostkami artyleryjskimi w Skwierzynie, Sulechowie, Skierniewicach i Elblągu. Ostatnią służbę pełnił w 8 Dywizji Zmechanizowanej w Koszalinie, w stopniu pułkownika, na stanowisku dowódcy artylerii dywizji.

Będąc w stanie spoczynku, zajął się pracą społeczną w kole Powstańców Śląskich i Wielkopolskich przy ZBoWiD. Pracował również jako korektor w Głosie Koszalińskim.