Maksymilian Milan-Kamski
Z Wikipedii
Maksymilian Milan-Kamski (ur. 18 października 1895 w Trzebieńczycach pod Oświęcimiem - zm. 8 października 1979 w Warszawie-Włochach - generał brygady Wojska Polskiego.
Spis treści |
[edytuj] Młodość
W latach 1907-1910 uczył się w gimnazjum oświęcimskim, a następnie do 1914 w Wadowicach. W 1911 jako członek Związku Strzeleckiego ukończył kurs podoficerski.
[edytuj] I wojna światowa
Po wybuchu wojny wstąpił do kompanii Strzelców Podhalańskich w Zakopanem, skąd został skierowany do szkoły podchorążych w Krakowie, gdzie także zdał eksternistyczną maturę i rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1915 objął dowództwo kompanii 6 Pułku Legionów. W latach 1915–1916 brał udział w kampanii wołyńskiej. Po kryzysie przysięgowym 6 sierpnia 1917 został wcielony jako poddany austriacki do 32 pułku piechoty w Nowym Sączu (w stopniu szeregowego). Tam rozpoczął konspiracyjną działalność w POW, w której został wkrótce komendantem Okręgu. Aresztowany przez Austriaków w maju 1918 za ćwiczenie peowiaków. Po ucieczce z aresztu melduje się u komendanta POW, płk. Edwarda Rydza-Śmigłego, który mianuje go szefem wyszkolenia wojskowego Okręgu POW w Kijowie. Tam organizuje lotne oddziały POW.
[edytuj] Lata 1918-1920
We wrześniu 1918 z rozkazu Komendanta Głównego POW przedostał się na Kubań do formowanej tam 4 Dywizji Strzelców Polskich gen. Lucjana Żeligowskiego. Początkowo objął funkcję oficera operacyjnego Oddziału Polskiego, a następnie szefa łączności w sztabie. Po przetransportowaniu drogą morską Dywizji z Noworosyjska do Odessy, objął w listopadzie 1918 dowództwo batalionu w 13 Pułku Strzelców, późniejszym 28 Pułku Strzelców Kaniowskich. W szeregach Dywizji przeszedł w 1919 z Odessy do Stanisławowa. Wziął udział w walkach przy forsowaniu Seretu i oczyszczaniu terenu aż po rzekę Zbrucz (wrzesień 1919). Przerzucony następnie pod Wilno, na polsko-litewską linię demarkacyjną, pozostał na pozycjach do stycznia 1920.
[edytuj] Lata międzywojenne
Od 1920 pełni funkcje sztabowe w V Oddziale Sztabu MSWojsk. i Sztabie Generalnym. Po ukończeniu kursu doszkalającego w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie otrzymuje tytuł oficera Sztabu Generalnego. Od 2 maja 1929 do 26 sierpnia 1930 pełnił funkcję komendanta Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. We wrześniu 1930 został dowódcą piechoty dywizyjnej 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach. 4 kwietnia 1936 wyznaczony został na stanowisko dowódcy 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty. W sierpniu 1939 mianowany zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie, gen. bryg. Władysława Langnera.
[edytuj] II wojna światowa
Z polecenia gen. Langnera 14 września 1939 rozpoczął formowanie Grupy Operacyjnej "Dniestr", której zadaniem miała być obrona 170 km odcinka Dniestru. Do jego dyspozycji oddano jedynie batalion saperów, pułk KOP "Podole" i pułk kawalerii ppłk. Włodzimierza Gilewskiego. W skład tej grupy miały wejść także ośrodki lwowskiego i przemyskiego DOK. 17 września podległe mu oddziały, zgodnie z rozkazem Naczelnego Wodza, nie podjęły walki. 18 września w południe GO "Dniestr" przekroczyła granicę rumuńską.
Został internowany w obozie Baile Herculane, skąd uciekł wiosną 1940 i przez Turcję przedostał się na Bliski Wschód. Nie otrzymał żadnego przydziału i resztę wojny spędził w Ośrodku Zapasowym Brygady Strzelców Karpackich w Latrum (Palestyna).
[edytuj] Lata powojenne
W latach 1945–1952 przebywał w Wielkiej Brytanii, a następnie przeniósł się do Kanady. W 1958 powrócił do kraju i zamieszkał we Włochach pod Warszawą.
Zmarł 8 października 1979, został pochowany na starych Powązkach.
[edytuj] Odznaczenia
- Order Virtuti Militari V i IV klasy
- Order Polonia Restituta IV klasy
- Krzyż Niepodległości z Mieczami
- Krzyż Walecznych (4-krotnie)
[edytuj] Awanse:
- chorąży - 1915
- kapitan - 1918
- podpułkownik - czerwiec 1920 z pominięciem majora
- pułkownik SG - 1 stycznia 1928 ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i lokatą 10 w korpusie oficerów piechoty
- generał brygady - 19 marca 1939
