Mieczysław Smorawiński

Z Wikipedii

Mieczysław Makary Smorawiński
'


Życie	generał brygady
Data urodzenia	25 grudnia 1893 Kalisz
Data śmierci	1940 Katyń
Kariera
W służbie od	1914
Pełniona funkcja	dowódca Okręgu Korpusu nr II
Główne wojny i bitwy	wojna obronna 1939, I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Grób generała Smorawińskiego i generała Bohatyrowicza w Katyniu

Mieczysław Makary Smorawiński (ur. 25 grudnia 1893 w Kaliszu, zamordowany w 1940 w Katyniu) - generał brygady Wojska Polskiego.

Ukończył szkołę powszechną i polską Szkołę Handlową w Kaliszu. W 1911 roku za działalność niepodległościową w organizacji "Zarzewie" został skazany na 6 miesięcy więzienia i zesłany w głąb Rosji do Jekaterynosławia. Następnie udał się do Lwowa, gdzie w 1912 roku zdał maturę i podjął studia na wydziale chemii technicznej Politechniki Lwowskiej. Naukę na uczelni przerwał wybuch I wojny światowej. W czasie studiów w Lwowie należał od lutego 1912 do sierpnia 1914 roku do Drużyn Strzeleckich w których odbył przeszkolenie wojskowe a w 1914 roku ukończył kurs oficerski.

W chwili wybuchu I wojny światowej udał się do Krakowa, gdzie 16 sierpnia 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich, wstąpił do II Brygady Legionów 2 pułku piechoty, gdzie pełnił kolejno stanowiska dowódcy plutonu, kompanii i batalionu. Od dnia 30 września 1914 roku gdy wraz z brygadą udał się na Węgry był na froncie. Na froncie w ramach II Brygady Legionów walczył do dnia 30 grudnia 1917 roku. Następnie po kryzysie przysięgowym pozostał w 2 pułku piechoty Polskiego Korpusu Posiłkowego do 30 stycznia 1918 roku a następnie w okresie 16 lutego - 30 października 1918 roku w Polskiej Sile Zbrojnej (Polski Wehrmacht).

Od 1 listopada 1918 wstąpił do Wojska Polskiego i został dowódcą 2 batalionu 8 pułku piechoty Legionów, którym był do dnia 13 lipca 1919 roku. W tym okresie w dniach 17 lutego - 5 maja 1919 roku pełnił obowiązki dowódcy 8 pułku piechoty Legionów i dowodził tym pułkiem w walkach pod Lwowem w składzie brygady płk Kulińskiego. A następnie na froncie polsko-ukraińskim, Litwie i Białorusi.

Następnie w okresie lipiec-sierpień 1919 roku organizował i dowodził 9 pułkiem piechoty Legionów, by po jego zorganizowaniu powrócić do 8 pułku piechoty , którym dowodził do października 1919 roku.

Od 10 listopada 1919 roku do 4 sierpnia 1920 roku był dowódcą 4 Pułku Piechoty Legionów, a następnie dowódcą IV Brygady Piechoty Legionów (4 sierpnia 1920 – 1 września 1921), która walczyła w rejonie Warszawy a następnie Hrubieszowa. Ostatecznie walki brygada zakończyła w rejonie Lidy.

Po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej 2 września 1921 roku został dowódcą piechoty 2 Dywizji Piechoty Legionów , którą pełnił do 20 marca 1927 roku. W tym czasie w okresie od 8 września do 22 grudnia 1922 roku ukończył kurs dowódców pułków piechoty i piechoty dywizyjnej w Rembertowie. W czasie przewrotu majowego w 1926 roku opowiedział się po stronie Józefa Piłsudskiego i w dniu 13 maja 1926 roku wyruszył z Kielc, gdzie stacjonowała 2 Dywizja Piechoty Legionów, do Warszawy na czele oddziału wydzielonego z dywizji aby wesprzeć oddziały wierne Piłsudskiemu.

Następnie w dniu 19 marca 1927 roku został mianowany dowódcą 6 Dywizji Piechoty w Krakowie, stanowisko objął w dniu 21 marca i pełnił ją do października 1932 roku.

1 stycznia 1928 Prezydent RP, Ignacy Mościcki awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dnia 1 stycznia 1928 i lokatą 9.^[1] Był wówczas najmłodszym generałem w Wojsku Polskim.

W okresie od października 1932 do października 1934 był zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu nr III w Grodnie, a od października 1934 do września 1939 – dowódcą Okręgu Korpusu nr II w Lublinie. W przeddzień wybuchu wojny organizował 39 Rezerwową Dywizję Piechoty i bazy zaopatrzeniowe dla 3 Dywizji Piechoty Legionów.

W chwili wybuchu II wojny światowej będąc dowódcą Okręgu Korpusu nr II w Lublinie organizował mobilizację oddziałów oraz bazy zaopatrzenia dla walczących oddziałów. Do dnia 14 września 1939 roku przebywał w Lublinie, a następnie udał się zgodnie z rozkazem Kwatermistrza Wojska Polskiego początkowo do Kowla, a potem do Włodzimierza Wołyńskiego.

W dniu 18 września 1939 roku po wkroczeniu wojsk Armii Czerwonej do wschodniej Polski wydał rozkaz podległym mu oddziałom zakazu otwierania ognia do żołnierzy Armii Czerwonej, a także podjął decyzję o demobilizacji szeregowych i podoficerów, a pozostałym doradzał przebijania się do Rumunii i na Węgry. Po dotarciu Armii Czerwonej do Włodzimierza Wołyńskiego rozpoczął z nimi pertraktację, a w dniu 20 września 1939 roku z oddziałami zgodnie z porozumieniem miał udać się w kierunku Bugu, lecz po wyruszeniu kolumna został zatrzymana, a następnie ogłoszono, że od tego momentu są jeńcami wojennymi. Gen. Smorawiński został po pobycie w kilku obozach jenieckich, ostatecznie pod koniec 1939 roku umieszczony w obozie w Kozielsku. Wraz z większością jeńców z tego obozu został zamordowany w Katyniu w 1940 roku. Był jednym z dwóch zidentyfikowanych generałów (obok gen. Bronisława Bohatyrewicza) w czasie ekshumacji w zwłok w lesie katyńskim 1943 roku.