Okręty podwodne typu XXI

Z Wikipedii

Okręty podwodne typu XXI
Opis typu
Producent	Niemcy
Użytkownicy	Niemcy, Francja, Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, ZSRR
Wprowadzenie do służby	1944
Zbudowane okręty	118
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	nawodna: 1621 t podwodna: 1819 t
Długość	76,7 m
Szerokość	6,6 m
Napęd	2 silniki wysokoprężne MAN M6V40/46KBB o mocy 4,000 KM, 2 silniki elektryczne o mocy 5400 KM, 2 wyciszone silniki elektryczne o mocy 222 KM, 2 śruby napędowe
Prędkość	nawodna: 15,5 węzła podwodna 17 węzłów
Załoga	57
Uzbrojenie	2 podwójne działka przeciwlotnicze 20 mm 6 wyrzutni torpedowych na dziobie, 23 torpedy.

Okręty podwodne typu XXI -niemieckie okręty podwodne z okresu II wojny światowej które zostały wprowadzone do służby przez Kriegsmarine tuż przed końcem wojny.

[edytuj] Historia

Budowane były między innymi w stoczni Schichaua w Gdańsku, gdzie zbudowano 30 okrętów tego typu, o numerach U-3501 - U-3530, a nie dokończono dalsze 7. Okręty tego typu uważane są za najlepsze okręty podwodne II wojny światowej ale weszły do służby o wiele za późno, by odegrać znaczącą rolę.

Zbudowano i wprowadzono do służby 118 okrętów tego typu (według innych źródeł 119, pewna ilość okrętów była też prawie gotowa w momencie kapitulacji Niemiec). Pierwsze okręty tej klasy weszły do służby już w lecie 1944, ale tylko kilka było gotowych do wyjścia w morze na patrole bojowe przed zakończeniem wojny. Głównym źródłem opóźnień był długi proces szkolenia załóg który zabierał ponad 6 miesięcy, dwa razy dłużej niż na mniej technicznie zaawansowanych okrętach starszych typów. Co więcej, okręty miały wiele usterek i błędów konstrukcyjnych, z powodu użycia niedopracowanego projektu i zastosowania nowej metody budowy z sekcji kadłuba wykonanych w fabrykach które nie miały doświadczenia w produkcji okrętów podwodnych. Usuwanie tych usterek zajmowało wiele miesięcy.

Tylko jeden okręt, U-2511, wypłynął na patrol bojowy przed zakończeniem wojny. Okręt ten wyszedł z portu Bergen w Norwegii 30 kwietnia, 1945, ale już 4 maja, 1945 otrzymał rozkaz wstrzymania działań bojowych i powrotu do portu. Okręt powrócił do Bergen 5 maja, 1945.

Około 20 okrętów typu zostało zatopionych lub zniszczonych z różnych powodów podczas wojny. W ostatnich dniach wojny około 85 okrętów typu zostało samozatopionych przez swoje załogi w ramach Operacji Regenbogen. Cztery okręty (U-2502, U-2506, U-2511, U-3514) które dostały się pod kontrolę Aliantów po kapitulacji Niemiec zostały zatopione tuż po wojnie w ramach Operacji Deadlight.

8 okrętów przetrwało wojnę i zostało przejęte przez floty aliantów, które chciały używać jednostki tego typu by skorzystać z niemieckich doświadczeń. U-2513 i U-3008 były używane przez flotę amerykańską do początku lat 50. U-2518 był używany przez Francję pod nazwą Roland Morillot do 1967. U-2529, U-3017, U-3035, U-3041 i U-3515 zostały przejęte przez flotę brytyjską. W 1946 cztery z pięciu okrętów (bez U-3017) zostały przekazane ZSRR i służyły w radzieckiej marynarce.

Jeden okręt tej klasy, U-2540, jest obecnie okrętem muzeum w Bremerhaven. Samozatopiony przez Niemców w ostatnich dniach wojny, został wydobyty w 1957 i wcielony do marynarki wojennej RFN, gdzie służył jako okręt doświadczalny Wilhelm Bauer.

W stoczni Schichaua w Gdańsku zbudowano 30 jednostek o numerach U-3501 - U-3530, ponadto prawie ukończono, ale nie wprowadzono do służby kolejnych 7 jednostek (U-3531 - U-3537). W chwili przerwania prac z powodu zbliżania się frontu na pochylniach stoczni było w budowie 17 okrętów (od U-3538 do U-3554). W planach była budowa dalszych 127 okrętów (od U-3558 do U-3684).

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Dokładny opis okrętu (en)