Stanisław Grzmot-Skotnicki

Z Wikipedii

Stanisław Grzmot-Skotnicki (ur. 13 stycznia 1894 we wsi Skotniki, zm. 19 września 1939) – generał brygady Wojska Polskiego.

Stanisław Grzmot-Skotnicki
'


Życie	generał brygady
Data urodzenia	13 stycznia 1894 Skotniki
Data śmierci	19 września 1939 Tułowice
Kariera
W służbie od	1914
Pełniona funkcja	d-ca GO Czersk i Pomorskiej BK
Główne wojny i bitwy	bitwa nad Bzurą, wojna obronna 1939r., I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, wojna polsko-ukraińska
Odznaczenia

Urodził się w rodzinnej wsi Skotniki^[1] (od nazwy której pochodzi nazwisko rodowe generała) Rodzina pieczętowała się herbem Bogoria. Maturę zdał w 1912 w IV Liceum Ogólnokształcące im. Tytusa Chałubińskiego w Radomiu. Podjął studia w Akademii Handlowej w Sankt Gallen w Szwajcarii. Od 1913 dowodził tam oddziałem Związku Strzeleckiego.

W 1914 był członkiem tzw. "siódemki" - patrolu Władysława Prażmowskiego "Beliny", który w nocy z 2 na 3 sierpnia, jako pierwszy przekroczył granicę zaboru austriackiego z zaborem rosyjskim w Kocmyrzowie i 3 sierpnia wieczorem powrócił do Krakowa, a 6 sierpnia wyruszył wraz z 1 kompanią kadrową do Miechowa.

Służył w 1 Pułku Ułanów Legionów Polskich, dowodząc w nim kolejno plutonem i szwadronem. Po kryzysie przysięgowym internowany w Niemczech.

W listopadzie 1918 odtwarzał swój macierzysty pułk (późniejszy 1 Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego), w którym brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej.

Jesienią 1919 skierowany do Oficerskiej Szkoły Jazdy w Warszawie, a następnie do Aplikacyjnej Szkoły Kawalerii w Saumur we Francji.

Od sierpnia 1920 dowodził VIII Brygadą Jazdy, a później 2 Dywizją Kawalerii. Następnie objął stanowisko głównego instruktora w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. W latach 1924-1927 dowodził 15 Pułkiem Ułanów Poznańskich w Poznaniu. W czasie przewrotu majowego 1926 roku opowiedział się po stronie rządowej. Od 1927 dowódca 9 Samodzielnej Brygady Kawalerii, w 1932 przemianowanej na Brygadę Kawalerii "Baranowicze".

24 grudnia 1929 Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Ignacy Mościcki awansował go na generała brygady ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 3 lokatą^[2]. W 1937 został dowódcą Nowogródzkiej Brygady Kawalerii. W 1937 objął dowództwo Pomorskiej Brygady Kawalerii.

We wrześniu 1939 dowodził Grupą Osłonową Czersk i Pomorską Brygadą Kawalerii w składzie Armii "Pomorze". W bitwie nad Bzurą dowodził oddziałem piechoty, na czele którego następnie przebijał się do Warszawy. 18 września ranny pod Tułowicami, zmarł następnego dnia. Pochowany w miejscu zgonu, ekshumowany w 1952 i przeniesiony na Powązki w Warszawie.

W Tułowicach, tuż przy drodze nr 705 znajduje się niewielki kamień z kawaleryjskim proporczykiem - pamiątka ostatniego boju generała i 42 żołnierzy wziętych do niewoli oraz 6 mieszkańców Tułowic, wymienionych z nazwiska, których Niemcy rozstrzelali. W miejscu tym często stoją kwiaty i palą się lampki.^[3]