Supermarine Walrus

Z Wikipedii

Supermarine Walrus ("Mors") amfibijna łódź latająca zaprojektowana przez R. Michella i produkowana w zakłądach Supermarine, używana była przez Air Fleet Arm (siły lotnicze Royal Navy), a także przez RAAF, RNZN, RCAF, i RNZAF.

Spis treści 1 Historia powstania 2 Opis konstrukcji 3 Wersje produkcyjne 3.1 Seagull V 3.2 Supermarine Walrus I 3.3 Supermarine Walrus II 4 Użytkownicy 4.1 Użytkownicy wojskowi 4.2 Użytkownicy cywilni 5 Źródła 6 Linki zewnętrzne

[edytuj] Historia powstania

Walrus powstał na zamówienie australijskiej Marynarki Wojennej jako samolot pokładowy dla krążowników. W fazie projektowej otrzymał wewnętrzne oznaczenie firmy jako Supermarine 228, pierwszy lot prototypu odbył się 21 czerwca 1933.

Samolot w wersji australijskiej otrzymał oznaczenie Seagull Mk V pomimo, że nie był to następca wcześniejszego Supermarine Seagull III. 24 "Morsy" zostały zamówione przez RAAF jeszcze zanim samoloty te weszły do produkcji, w późniejszym czasie samolot został także zamówiony przez RAF w wersji Supermarine Walrus, był eksportowany do innych krajów i służył także jako samolot cywilny.

[edytuj] Opis konstrukcji

Dwupłatowa amfibijna łódź latająca z pojedynczym silnikiem pchającym. Skrzydła mogły być złożone w do składowania na pokładzie okrętu. Kadłub samolotu w zależności od wersji był metalowy (Seagull V, Walrus Mark I) lub drewniany Walrus Mark II. W 1944 niektóre samoloty zostały wyposażone w radar ASV Mk II.

"Mors" został zaprojektowany do startów z katapulty pokładowej (był pierwszym amfibijnym samolotem na świecie który mógł startować z katapulty z pełnym obciążeniem). Pomimo swojego raczej niezgrabnego wyglądu i stosunkowo niskiej mocy silnika był on w stanie wykonywać akrobacje lotnicze takie jak pętla czy odwrócona pętla, jednak jeżeli w głównym pływaku samolotu znajdowało się choć trochę wody dawała ona o sobie znać przy wykonywaniu tych manewrów i piloci więcej już nie próbowali takich sztuczek.

Dość unikalną cechą Walrusa było to, że kolumna sterowa nie była wmontowana na stałe ale można ją było wyjmować, także w czasie lotu, i przekładać do jednego z dwóch gniazd. Zazwyczaj na pokładzie samolotu znajdowała sie tylko jedna kolumna sterowa i kiedy pilot przekazywał kierowanie samolotem drugiemu pilotowi przekazywał on mu całą kolumnę sterową.

[edytuj] Wersje produkcyjne

[edytuj] Seagull V

Wersja australijska, 24 egzemplarze, zamówiona w sierpniu 1934 (Specification 6/34) wyposażona w silnik Pegasus IIM2 o mocy 625 KM, pierwszy lot prototypu odbył się 25 czerwca 1935. Produkowany w latach 1935-38, sześć samolotów tego typu zostało także zamówionych przez Turcję, dostarczone je w 1938. Załoga składała się z trzech osób, samolot uzbrojony był w dwa pojedyncze karabiny maszynowe Vickers K w otwartych kokpitach z przodu i w tylnej części kadłuba. Prędkość maksymalna 201 km/h na wysokości 1000 m. Maksymalna masa startowa 3106 kg. Rozpiętość skrzydeł 14,02 m (5,5 ze złożonymi skrzydłami).

[edytuj] Supermarine Walrus I

Angielska wersja Seagull V z niewielkimi zmianami. Pierwsze 12 egzemplarzy zamówiono w 1935, samoloty początkowo otrzymały wewnętrzne oznaczenie firmy Supermarine Type 236 zmienione później na oficjalne Walrus I. Silnik Pegasus IIM2 o mocy 690 KM, prędkość maksymalna 217 km/h na wysokości 1500 m.

[edytuj] Supermarine Walrus II

Wersja Walrusa I ale z drewnianym, a nie metalowym kadłubem. Dwa pierwsze prototypy powstały w zakładach Supermarine po przebudowaniu Walrusów I (numery seryjny X1045, X1046), pierwszy lot tej wersji odbył się 2 maja 1940. Produkcja została przekazana zakładom Saro i łącznie zbudowano 190 egzemplarzy tego typu, służył głównie w roli samolotu treningowego. Niektóre egzemplarze przekazano do RNZAF, RAN i RCN.

[edytuj] Użytkownicy

[edytuj] Użytkownicy wojskowi

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• : Royal Navy, Fleet Air Arm, Royal Air Force

[edytuj] Użytkownicy cywilni

• : linia lotnicza Amphibious Airways
• : dwa samoloty używane na okręcie wielorybniczym Willem Barendsz
• : linia lotnicza Vestlandske Luftfartsskelskap
• : firma United Whalers

[edytuj] Źródła

• Andrews, C.F. and Morgan, E.B. Supermarine Aircraft Since 1914. London: Putnam Books Ltd.,2nd revised edition 2003. ISBN 0-85177-800-3.
• Kightly, James and Wallsgrove, Roger. Supermarine Walrus & Stranraer. Sandomierz, Poland/Redbourn, UK: Mushroom Model Publications, 2004. ISBN 83-917178-9-5.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Fleet Air Arm Archive
• Zdjecia Walrusa w Google Images
• Zdjęcia Walrusa