Józef Giza

Z Wikipedii

Józef Giza (ur. 3 marca 1887 w Dąbrówce Polskiej ^[1], zm. 16 sierpnia 1965 w Londynie) - generał brygady Wojska Polskiego.

Spis treści 1 Rodzina 2 Młodość i służba w C.K. Armii 3 W Wojsku Polskim 4 II wojna światowa 5 Awanse 6 Odznaczony 7 Przypisy

[edytuj] Rodzina

Był synem Michała Gissa-Gizy i Małgorzaty Szkaradek. Żonaty, miał synów: Mieczysława (1920-1939), absolwenta Korpusu Kadetów nr 1 we Lwowie, poległego w kampanii wrześniowej, Kazimierza, emigranta, i Tadeusza oraz córkę Marię po mężu Podgórską, łączniczkę Armii Krajowej.

[edytuj] Młodość i służba w C.K. Armii

W 1909 ukończył I Gimnazjum w Nowym Sączu. W czasie nauki należał do Polskich Drużyn Strzeleckich.

Podczas I wojny światowej służył w Cesarskiej i Królewskiej Armii od czerwca 1914 do października 1918 (20 Galicyjski Pułk Piechoty na froncie serbskim, rosyjskim i włoskim). Członek konspiracyjnej organizacji „Wolność” (1917-1918). Współautor antyaustriackiego zamachu wojskowego z 30 na 31 października 1918 w Tarnowie.

[edytuj] W Wojsku Polskim

W Wojsku Polskim od listopada 1918. Najpierw pełnił służbę w 1 Pułku Strzelców Podhalańskich w Nowym Sączu (1918-1927) jako dowódca kompanii, adiutant pułku podczas wojny polsko-rosyjskiej 1919-1921, a później dowódca batalionu. We wrześniu 1927 objął dowodzenie Batalionem KOP "Iwieniec", po czym w kwietniu 1931 został zastępcą dowódcy 82 Pułku Piechoty w Brześciu n. Bugiem, a od kwietnia 1932 - zastępcą dowódcy 2 Pułku Strzelców Podhalańskich w Sanoku. W czerwcu 1935 powierzono mu dowodzenie 3 Pułkiem Strzelców Podhalańskich w Bielsku, a maja 1938 do wybuchu II wojny światowej - dowodzenie Górnośląską Brygadą Obrony Narodowej w Katowicach.

[edytuj] II wojna światowa

We sierpniu 1939 objął funkcję dowódcy piechoty dywizyjnej 55 Dywizji Piechoty Rezerwowej. Walczył od Śląska aż po Tomaszów Lubelski. Uniknął niewoli i przedostał się na Węgry, gdzie był zastępcą dowódcy Przedstawicielstwa WP (1939-1940)w Budapeszcie. W maju 1940 przedostał się do Francji, skąd wkrótce został ewakuowany do Wielkiej Brytanii, gdzie pełnił m.in. funkcję zastępcy dowódcy 5 Brygady Kadrowej Strzelców w Szkocji. Po wyjeździe na Bliski Wschód od sierpnia 1942 do lipca 1943 dowodził 5 Wileńską Brygadą Piechoty, po czym został komendantem Centrum Wyszkolenia Armii. W maju 1944 objął dowodzenie 7 Dywizją Piechoty. Od października 1945 pozostawał w stanie nieczynnym. Po zakończeniu II wojny światowej na emigracji w Londynie, gdzie zmarł 16 sierpnia 1965.

[edytuj] Awanse

• podporucznik - 1915,
• porucznik - 1917,
• kapitan - 1920,
• major - 1922,
• podpułkownik - 23 stycznia 1929 ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 i 8 lokatą,
• pułkownik - 1938,
• generał brygady - 25 września 1944.

[edytuj] Odznaczony

Srebrnym Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami, trzykrotnie Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości.

Przypisy