Języki w Unii Europejskiej

Z Wikipedii

Na terenie Unii Europejskiej 23 języki mają status języka oficjalnego.

W 2007 roku taki status uzyskał język irlandzki, który w samej Irlandii został wyparty przez angielski na skutek tego, że większość ludności opuściła ten kraj, a reszta wymieszała się z osobami anglojęzycznymi. Jednakże za tłumaczenia będzie płacił rząd Irlandii, gdyż bardzo mało osób posługuje się irlandzkim jako pierwszym językiem, a w szkołach naucza się go wszystkich tak jak martwej łaciny.

Spis treści

1 Oficjalne języki Unii Europejskiej
2 Komunikacja wewnątrz europejskich organów
3 Języki nieposiadające statusu oficjalnych w Unii Europejskiej
4 Liczba użytkowników
5 Zobacz też
6 Linki zewnętrzne

[edytuj] Oficjalne języki Unii Europejskiej


Unia Europejska na skróty
• Agencje UE • Członkowie • Edukacja • Ekonomia • Euro • Historia • Języki • Kultura	• Obywatelstwo • Polityka • Poziom życia • Rozszerzenia • Społeczeństwo • Statystyka • Struktura • Wojsko

Poza tym we wszystkich tych krajach występuje szereg języków bez statusu języka urzędowego, języków o zasięgu lokalnym, dialektów i odmian. Czasem są one językami używanymi w sytuacjach nieformalnych, mniej prestiżowymi, obsługującymi uboższe grupy społeczne, jak na przykład język gaelicki w Szkocji. W wielu krajach języki, którym grozi wymarcie, są subsydiowane przez rząd.

W wielu z tych języków zauważalne jest zjawisko diglosji.

[edytuj] Komunikacja wewnątrz europejskich organów

Większość języków indoeuropejskich, na które silnie wpłynęła łacina, w odmianie pisanej jest łatwiej zrozumiała dla ich użytkowników niż oficjalnie nazywany w Chinach jednym językiem język chiński, który posiada około 900 odmian i dialektów. Często zresztą określanie jakiegoś języka jest kwestią polityczną, na przykład pomimo dużych podobieństw język serbochorwacki nazywa się dzisiaj chorwackim, serbskim i bośniackim.

Jednym z projektów sztucznego języka europejskiego jest interlingua, będąca uproszczoną odmianą łaciny. Środowiska esperantystów chciałyby, aby językiem roboczym Unii Europejskiej stało się esperanto. Esperantyści wysuwali również projekt wprowadzenia esperanto jako języka liturgicznego w Kościele rzymskokatolickim zamiast łaciny. We Francji zarejestrował się nawet ruch polityczny EDE (pol. Europa demokracja esperanto), który w programie wyborczym zawarł wprowadzenie esperanto do nauczania w szkołach jako pierwszego języka obcego i jako roboczego języka Unii Europejskiej. Nie uzyskał on jednak w żadnym regionie poparcia wyższego niż 0,5% w wyborach do Parlamentu Europejskiego. Podobny ruch powstał ostatnio również w Niemczech.

Język angielski ma trudną ortografię, która w samej Wielkiej Brytanii powoduje ogromne straty, chociażby w obrocie pocztowym. Dlatego powstały plany uproszczenia jej. Problem nadal jednak stanowi niemożność pogodzenia odmiennej wymowy języka angielskiego w różnych krajach i regionach. Na przykład język szkocki (scots) uważany jest przez jednych badaczy za grupę dialektów języka angielskiego, przez drugich za samodzielny język. Dla Anglików jest on jednak niezrozumiały. Poza tym w samej Wielkiej Brytanii nauczanymi językami obcymi są przeważnie francuski, hiszpański, czasami włoski.

Najpopularniejszym językiem obcym, jakiego uczą się Europejczycy jest język angielski, język francuski,język niemiecki, język hiszpański. W Danii 100% uczniów uczy się angielskiego, w Holandii 60% posługuje się także obok angielskiego także niemieckim. We Francji i Włoszech ponad 60% dzieci, młodzieży i studentów uczy się w szkołach języka hiszpańskiego. W krajach łacińskich, takich jak Hiszpania, Włochy, Portugalia, ludzie wykształceni znają często bardzo dobrze język francuski. W Niemczech największą popularnością cieszą się angielski, francuski i łacina.

W najlepiej rozwiniętych krajach Unii Europejskiej od jakiegoś czasu stają się coraz popularniejsze w szkołach zwykłych i prywatnych takie języki jak: język hiszpański, język rosyjski i języki azjatyckie, takie jak język japoński i chiński, gdyż Japończycy i Chińczycy są głównymi pozaeuropejskimi partnerami handlowymi Europejczyków.

Dobrym przykładem wielojęzyczności mogą być dla Europy takie federacje, jak Kanada i Szwajcaria, gdzie wszystkie języki są równouprawnione.

[edytuj] Języki nieposiadające statusu oficjalnych w Unii Europejskiej

Mieszkańcy Katalonii i Kraju Basków chcieliby, aby status języków oficjalnych Unii Europejskiej uzyskały także język kataloński i język baskijski. Tymczasem brak postanowień co do języka luksemburskiego, który w Luksemburgu jest językiem potocznym, a gazety wydawane są w języku niemieckim i języku francuskim. Statusu języka Unii Europejskiej nie posiada również rosyjski, który jest językiem bardzo silnej mniejszości rosyjskiej w Estonii, na Łotwie i Litwie. Rządy tych krajów najprawdopodobniej nie będą się ubiegać o taki status, gdyż w czasach ZSRR mieszkańcy republik nadbałtyckich poddawani byli rusyfikacji. W Estonii Rosjanie nie mają nawet prawa do dwujęzycznych tablic informacyjnych, zaś na Łotwie w szkołach dopuszczalny jest jedynie łotewski jako język wykładowy, nawet w szkołach, gdzie kształcą się prawie sami Rosjanie, którzy łotewski znają bardzo słabo.

waloński
luksemburski
kataloński
kaszubski
galego
baskijski
lapoński
fryzyjski
farerski
sardyński
liguryjski
języki regionalne w Wielkiej Brytanii: walijski, gaelicki, szkocki
języki regionalne we Francji: szampański, prowansalski, alzacki, bretoński
języki regionalne w Niemczech: plattdeutsch, dolnołużycki, górnołużycki
rosyjski
cygański (romski)
retoromański
język migowy

[edytuj] Liczba użytkowników

Język	Liczba ludności UE posługująca się językiem
Język	jako język ojczysty	jako język obcy	razem
angielski	13%	34%	47%
francuski	12%	16%	28%
niemiecki	18%	10%	28%
hiszpański	9%	6%	15%
włoski	13%	2%	15%
polski	9%	1%	10%
niderlandzki	5%	1%	6%
rosyjski	1%	6%	7%
szwedzki	2%	1%	3%
grecki	3%	0%	3%
czeski	2%	1%	3%
portugalski	2%	0%	2%
węgierski	2%	0%	2%
duński	1%	1%	2%
słowacki	1%	1%	2%
kataloński	1%	0%	1%
fiński	1%	0%	1%