Leon Berbecki

Z Wikipedii

Leon Piotr Berbecki (ur. 25 lipca 1875, zm. 13 marca 1963 w Gliwicach) - inżynier, generał broni Wojska Polskiego.

Spis treści 1 Służba w Armii Rosyjskiej, Legionach Polskich i Polnische Wehrmacht 2 Służba w Wojsku Polskim 3 Awanse: 4 Ordery i odznaczenia: 5 Zobacz: 6 Źródła: 7 Przypisy

[edytuj] Służba w Armii Rosyjskiej, Legionach Polskich i Polnische Wehrmacht

Służył początkowo w armii rosyjskiej. Podczas I wojny światowej od 1914 wstąpił do Legionów Polskich, służąc do 1917 jako dowódca batalionu, następnie pułku. Odznaczył się m.in. w boju pod Raśną 21-24 sierpnia 1915. Po kryzysie przysięgowym, został szefem sztabu Polskiego Korpusu Posiłkowego. Na początku 1918 został mianowany z ramienia Tymczasowej Rady Stanu komendantem polskiej szkoły podchorążych Offizieren Aspiranten Schule powołanej przez władze niemieckie w Ostrowie Łomżyńskim.

[edytuj] Służba w Wojsku Polskim

Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, wstąpił do Wojska Polskiego. Pod koniec 1918 roku objął dowództwo grupy operacyjnej, walczącej na froncie ukraińskim. Między innymi, uczestniczył w długotrwałych walkach w obronie Bełza w styczniu-maju 1919. Podczas wojny z bolszewikami dowodził III Brygadą Piechoty (od 10 maja 1919), a następnie objął (7 sierpnia) dowództwo 3 Dywizji Piechoty Legionów i sprawował je do 25 września 1921. Po demobilizacji i przejściu wojska na stopę pokojową wyznaczony został na zastępcę dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu. 7 listopada 1922 został zastępcą Inspektora Armii Nr I w Wilnie, którym był gen. dyw. Edward Śmigły-Rydz. Od lipca 1923 do marca 1924 przebywał we Francji na stażu. 12 marca 1924 mianowany został dowódcą Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie.

31 marca 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek ministra spraw wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego awansował go na generała dywizji ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 3 lokatą. ^[1]

W 1926 po zamachu majowym przeniesiony do Torunia na równorządne stanowisko dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII. Od 1928 był inspektorem armii, a od 1929 także prezesem Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej (LOPP). 19 marca 1939 awansowany na generała broni i przeniesiony w stan spoczynku. W kampanii wrześniowej nie brał udziału. Podczas II wojny światowej w latach 1939-45 przebywał w niewoli niemieckiej (w oflagach Dorsten i Dössel). Po wojnie, w 1946 powrócił do Polski. Pracował w szkołach technicznych w Zabrzu i Sławięcicach. W okresie powojennym inwigilowany przez komunistyczną tajną policję - UB. Zmarł w Gliwicach, tam również został pochowany. Jego grób znajduje się na Cmentarzu Centralnym przy ul. Kozielskiej.

Napisał "Pamiętnik generała broni", Katowice 1959

Imię Berbeckiego nosi 5 Tarnogórski Batalion Obrony Przeciwchemicznej w Tarnowskich Górach.

[edytuj] Awanse:

• podporucznik - 1 sierpnia 1895
• porucznik - 1 sierpnia 1899
• kapitan - 1 września 1905
• major - 2 lipca 1915
• podpułkownik - 1 kwietnia 1916
• pułkownik - 1917
• generał brygady - zweryfikowany ze starszeństwem z dnia 1 czerwca 1919
• generał dywizji - 31 marca 1924 ze starszeństwem z dnia 1 lipca 1923 i 3 lokatą
• generał broni - 19 marca 1939

[edytuj] Ordery i odznaczenia:

• order Virtuti Militari 5 kl.
• order Polonia Restituta 3 kl.
• Krzyż Niepodległości z Mieczami
• czterokrotnie Krzyż Walecznych
• pięciokrotnie złoty Krzyż Zasługi

[edytuj] Zobacz:

• Generałowie polscy
• Generałowie II Rzeczypospolitej Polskiej
• Generałowie II Rzeczypospolitej Polskiej awansowani w 2007 r.
• Generałowie w ujęciu historycznym - statystyka
• Generałowie polscy w niewoli

[edytuj] Źródła:

• Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s. 23,
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6, s. 74-75,

Przypisy