Ludwik Kmicic-Skrzyński
Z Wikipedii
| Ludwik Kmicic-Skrzyński | |
|---|---|
| ' | |
| Życie |  generał brygady |
| Data urodzenia | 26 sierpnia 1893 r. Odessa |
| Data śmierci | 14 lutego 1972 r. Manchester |
| Kariera | |
| W służbie od | 1914 |
| Pełniona funkcja | dowódca Podlaskiej Brygady Kawalerii |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, kampania wrześniowa |
| Odznaczenia | |
     |
|
Ludwik Kmicic-Skrzyński (ur. 26 sierpnia 1893 Odessa, zm. 14 lutego 1972 Manchester) – polski wojskowy, generał brygady
Urodził się w Odessie na Ukrainie. Po ukończył gimnazjum w Tyflisie wyjechał do Francji, gdzie studiował w Nancy na wydziale chemicznym politechniki. W roku 1912 wstępuje do Związku Strzeleckiego i organizuje w Nancy pluton Związku Strzeleckiego, którego zostaje dowódcą.
W 1914 roku przyjechał do Krakowa, gdzie jest uczestnikiem kursu oficerskiego Związku Strzeleckiego. W sierpniu 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich.
Był członkiem tzw. "siódemki" - patrolu Władysława Prażmowskiego "Beliny", który w nocy z 1 na 2 sierpnia, jako pierwszy przekroczył granicę zaboru austriackiego z zaborem rosyjskim w Kocmyrzowie i 3 sierpnia wieczorem powrócił do Krakowa, a 6 sierpnia wyruszył wraz z 1 kompanią kadrową do Miechowa.
Następnie pełnił funkcje: dowódcy plutonu w 1 Pułku Ułanów Beliny-Prażmowskiego (1914-1915), dowódcy 7 kompanii w 5 Pułku Piechoty Legionów (1915-1916) i ponownie służba w 1 Pułku Ułanów Beliny-Prażmowskiego. Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 roku został internowany w obozie w Beniaminowie, gdzie przebywał do sierpnia 1918 roku.
W październiku 1918 roku ponownie w Wojsku Polskim, został wtedy dowódcą szwadronu, a potem zastępcą dowódcy 1 Pułku Szwoleżerów w Chełmie. Wraz z tym pułkiem uczestniczył w zdobyciu Wilna i wyprawie kijowskiej. W lipcu 1920 roku został dowódcą 16 Pułku Ułanów Wielkopolskich, z którym brał udział w bitwie warszawskiej, w walkach na Suwalszczyźnie, operacji nad Niemnem i w ostatniej ofensywie na Krzywicze kończącej wojnę polsko-bolszewicką.
Od październiku 1921 do października 1924 roku w zastępstwie pełnił obowiązki dowódcy 11 Pułku Ułanów Legionowych w Ciechanowie. Od październiku 1924 roku do października 1925 roku studiował w Wyższej Szkole Wojennej. Następnie pełnił kolejno funkcję: szefa sztabu 2 Dywizji Kawalerii, szefa wydziału w Departamencie Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych.
W czerwcu 1927 roku został skierowany do Korpusu Ochrony Pogranicza, gdzie pełnił służbę do marca 1929 roku.
W marcu 1929 roku został mianowany dowódcą Białostockiej Brygady Kawalerii (w 1938 roku zmieniono nazwę brygady na Podlaska Brygada Kawalerii) i funkcję tę pełnił do 1939 roku.
Wraz z Podlaską Brygadą Kawalerii wziął udział w kampanii wrześniowej początkowo w składzie Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew” a następnie Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie”. Wziął udział w bitwie pod Kockiem i w dniu 6 października 1939 roku dostał się do niewoli.
W niewoli niemieckiej przebywał w Oflagu IID Gross-Born w okresie od października 1939 roku do kwietnia 1945 roku.
Po opuszczeniu obozu wyjechał do Włoch i wstąpił do 2 Korpusu Polskiego. Po rozwiązaniu korpusu wyjechał do Anglii i zamieszkał w Manchesterze.
Zmarł w dniu 14 lutego 1972 roku w Manchesterze i został pochowany na cmentarzu South End.
[edytuj] Awanse
- major (1919)
- podpułkownik (1923)
- pułkownik (1928)
- generał brygady (1938)
