M16 MGMC

Z Wikipedii

M16 MGMC
Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	White Motor Co.
Trakcja	Półgąsienicowa
Typ	Samobieżne działo przeciwlotnicze
Załoga	5 osób
Historia
Prototyp	1942
Lata produkcji	1943-1944
Wyprodukowano	2877
Dane techniczne
Silnik	silnik gaźnikowy IHC Red Diamond-450 B
Moc	143 KM
Transmisja	mechaniczna
Moc jedn.	15 KM/t
Nacisk jedn.	0,86 kg/cm²
Wymiary
Długość maks.	6,10 m
Szerokość	2,20 m
Wysokość	2,35 m
Prześwit	0,28 m
Masa
Masa bojowa	9,4 t
Poj. zb. paliwa	227 l
Opancerzenie
Typ pancerza	nitowany z płyt walcowanych
Grubość pancerza	6,3 - 12,7 mm
Osiągi
Prędkości maksymalne
Na drodze	62 km/h
Zdolność pokonywania przeszkód
Brody bez przygotowania	80 cm
Rowy	100 cm
Ściany pionowe	30 cm
Stoki o nachyleniu do	30%
Zasięg	320 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
Artyleryjskie	4 sprzężone karabiny maszynowe kal. 12,7 mm Browning M2HB na podstawie obrotowej M45
Strzeleckie	5 karabinów załogi
Użytkownicy
USA, ZSRR (M17), Polska, Wlk. Brytania,

M16 MGMC - samobieżne działo przeciwlotnicze (przeciwlotniczy wielkokalibrowy karabin maszynowy) kal. 12,7 mm, konstrukcji amerykańskiej, z okresu II wojny światowej.

[edytuj] Historia

Podwozie transportera opancerzonego Halftrack, posłużyło do budowy różnego typu dział samobieżnych. Były one poddawane testom na poligonach. Niektóre zostały przyjęte do uzbrojenia, produkcji seryjnej, a następnie użyte bojowo. Należały do nich przede wszystkim samobieżne działa przeciwlotnicze uzbrojone w wielkokalibrowe karabiny maszynowe kalibru 12,7 mm. Jesienią 1941 roku, poddano próbom pierwsze tego typu konstrukcje. Podstawowym założeniem ich konstrukcji, było połączenie podwozia transportera Half-track z obrotową wieżyczką, z własnym napędem, typu stosowanego w samolotach bombowych. Testowano wieżyczki zaprojektowane przez firmy: Bendiks, W.L. Maxon Company oraz Oddział Uzbrojenia Wright Field. Wszystkie były uzbrojone w dwa karabiny maszynowe Browning HB.Za najlepsze rozwiązanie uznano wieżyczkę Maxon. Pojazd w nią wyposażony przyjęto do uzbrojenia w lipcu 1942, pod oznaczeniem M13 MGMC.

W efekcie dalszych prac, udało się zaadaptować wieżyczkę Maxon do montażu czterech karabinów maszynowych. W grudniu 1942 tak uzbrojony pojazd został standaryzowany jako M16 MGMC. W maju 1943, zastąpił poprzedni model na taśmach produkcyjnych. Wiele pojazdów M13 MGMC zostało przebudowanych na nowy model. Na potrzeby Armii Czerwonej, wyprodukowano partię 1000 identycznych pojazdów nazwanych M17.

[edytuj] Konstrukcja

Samobieżne działo przeciwlotnicze M16, był to transporter opancerzony M3 z nieznacznie zmienionym opancerzeniem. Jego górne części, można było odchylać dla zapewnienia większego pola ostrzału karabinom maszynowym. W odkrytym przedziale bojowym transportera zamontowano specjalną podstawę napędzaną silnikami elektrycznymi. Zasilane one były przez agregat prądotwórczy. Silniki zapewniały obrót podstawy w zakresie 360°, oraz pochylenie karabinów w zakresie od -10° do +90°. Prędkość obrotu podstawy była regulowana i osiągała maksymalnie 60°/sek. Celowniczy obsługiwał uzbrojenie siedząc w dostosowanym do jego wzrostu i pochylanym w granicach 45° siodełku. Od przodu osłaniała go tarcza pancerna. Każdy karabin mógł wystrzelić w ciągu minuty 500-600 pocisków. Praktyczny pułap ostrzału wynosił 1500-2000 m. Działo było skuteczne nie tylko przeciw samolotom. Z powodzeniem stosowano je do ostrzału celów naziemnych, w tym piechoty nieprzyjaciela. W żargonie żołnierzy amerykańskich działo nazywane było "Meat choppers" czyli maszynka do mięsa.

..

To jest tylko zalążek artykułu związanego z II wojną światową. Jeśli potrafisz, rozbuduj go.