T17 Armored Car

Z Wikipedii

T17 Armored Car Staghound
T17E1 Staghound Muzeum Yad la-Shiryon (Izrael)
Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Ford Motor Company, Chevrolet Motor Division
Typ pojazdu	ciężki samochód pancerny
Trakcja	kołowa
Załoga	5
Historia
Prototypy	1942
Produkcja	1942 - 1944
Wyprodukowano	ok. 3100
Dane techniczne
Silnik	2 silniki gaźnikowe, 6-cylindrowe Hercules JXD lub GMC 270 o mocy 110 KM lub 97 KM (każdy)
Transmisja	mechaniczna
Pancerz	o grubości: 10 - 32 mm
Długość	5,48 m
Szerokość	2,79 m
Wysokość	2,36 m
Prześwit	0,35 m
Masa	13 200 – 13 900 kg (bojowa w zależności od wyposażenia)
Osiągi
Prędkość	90 km/h (droga)
Zasięg	800 km (droga)
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 armata M6 kal. 37 mm (Staghound Mk I) 1 haubica kal. 76,2 mm (Staghaund Mk II) 1 armata czołgowa QF Ordnance kal. 75 mm (Staghound Mk III) 2 – 3 karabiny maszynowe Browning M1919A1 kal. 7,62 mm 2 sprzężone karabiny maszynowe M2 kal. 12,7 mm (Staghaund AA)
Użytkownicy
Wielka Brytania, Arabia Saudyjska, Australia, Belgia, Brazylia, Dania, Honduras, Holandia, Indie, Izrael, Kanada, Kuba, Liban, Nikaragua, Nowa Zelandia, Republika Południowej Afryki, Rodezja, Polska (oddziały polskie walczące we Włoszech)

T17 Armored Car (oznaczenie brytyjskie Staghound) – amerykański ciężki samochód pancerny z okresu II wojny światowej, użytkowany przez wojska państw Wspólnoty Brytyjskiej

[edytuj] Historia

W 1941 roku Departament Uzbrojenia złożył zamówienie na prototyp i produkcję nowego ciężkiego samochodu pancernego. W odpowiedzi na to zamówienie wytwórnia Chevrolet Motor Division opracowała dwa projekty takiego samochodu : jeden o napędzie 6 x 6 (oznaczenie fabryczne T17 Deerhound) i drugi o napędzie 4 x 4 (oznaczenie fabryczne T17E1 Staghound).

W 1942 roku zbudowano pierwsze prototypy tych samochodów. W pierwszej fazie prób armii amerykańska zainteresowała się tym samochodem, lecz ostatecznie zakupiła tylko 250 samochodów T17 Deerhound dla żandarmerii wojskowej (wyprodukowane przez Ford Motor Company w 1942), lecz nie wprowadzono ich na wyposażenie wojsk amerykańskich a te samochody w ramach umowy Lend-Lease przekazano Brazylii.

Jednak samochód ten w wersji T17E1 Staghound zainteresowała się brytyjska komisja do spraw zakupów, która złożyła zamówienie na budowę 3000 tego typu pojazdów, które miały się różnić uzbrojeniem i zastosowaniem. W armii brytyjskiej otrzymał on oznaczenie Staghound (pol. ”Ogar”). Zainteresowało się nim również wojsko amerykańskie, gdzie miał nosić nazwę Armored Car M6 lecz nigdy nie wszedł na uzbrojenie.

Ostatecznie w 1942 roku rozpoczęto produkcję niewielkiej serii samochodów T17 Deerhound oraz samochodów T17E1 Staghound dla armii Brytyjskiej Wspólnoty Narodów. Produkcję zakończono w 1944 roku w tym czasie wyprodukowano około 3100 tych samochodów.

Wersje samochodu pancernego T17:

• T17 Deerhound – wersja o napędzie w układzie 6 x 6
• Staghound Mk I (T17E1) – wersja o napędzie 4 x 4, podstawowa, uzbrojona armatę M6 kal. 37 mm i sprzeżony z nią karabin maszynowy Browning M1919A1
• Staghound Mk II – wersja wozu wsparcia, uzbrojona w armat M5 kal. 76,2 mm
• Staghound Mk III – wersja wyposażona w wieżę z czołgu Crusader z armatą QF 6 pdr Mk IV kal. 57 mm
• Staghound AA – wersja przeciwlotnicza, uzbrojona w 2 sprzężone karabiny maszynowe M2 kal. 12,7 mm umieszczone w odkrytej wieżyczce typu Frazer Nash
• Staghound Rear Link – wóz łączności, wyposażony w dodatkowe radiostacje
• Staghound Command – wóz dowodzenia ze zdjętą wieżą, służący jako transporter wyższych dowódców związków taktycznych
• T17E2 – prototypowy samochód wyposażony w wieżę z samochodu M8 Greyhound wyposażoną w haubicę M2/M3 kal. 75 mm

[edytuj] Służba

Samochód pancerny T17 Staghound, częściej znany pod oznaczeniem brytyjskim Staghound trafił do jednostek wojsk brytyjskich na początku 1943 roku. Początkowo był używany w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie. Znalazła się również na wyposażeniu jednostek innych armii państw należących do Brytyjskiej Wspólnoty Narodów. Później był wykorzystywany w Europie.

Był on również na wyposażeniu 15 Pułku Ułanów II Korpusu Polskiego we Włoszech.

Po zakończeniu II wojny światowej w ramach demobilizacji znaczną ilość samochodów Staghound sprzedano do krajów afrykańskich, na Bliski Wschód i Ameryki Łacińskiej, gdzie używano ich w konfliktach lokalnych. Niektóre z nich były używane jeszcze w latach siedemdziesiątych XX wieku.