M37 HMC

Z Wikipedii

M37 HMC
Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Trakcja	gąsienicowa
Typ	działo samobieżne
Załoga	8 osób
Dane techniczne
Wymiary
Długość maks.	5000 mm
Szerokość	2900 mm
Wysokość	2500 mm
Prześwit	450 mm
Masa
Masa własna	18 200 kg
Osiągi
Prędkości maksymalne
Na drodze	55 km/h
Zdolność pokonywania przeszkód
Zasięg	240 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
Artyleryjskie	1 × haubica M4 kalibru 105 mm (90 nab.)
Strzeleckie	1 × wkm M2 kalibru 12,7 mm (900 nab.)

M37 Howitzer Motor Carriage to amerykańska haubica samobieżna zaprojektowana w okresie II wojny światowej. Pomimo swojej niezawodności M7 Priest który był wówczas standardową haubicą samobieżną armii amerykańskiej nie był konstrukcją do końca udaną – uważano, że był zbyt ciężki i za wolny. Postanowiono więc zaprojektować nowy pojazd, tym razem bazowany na podwoziu czołgu lekkiego M24 Chaffee – w tym samym czasie na tym samym podwoziu zaprojektowano także pojazdy M41 HMC i M19 GMC.

Nowo powstały pojazd był bardzo podobny do starego M7, włącznie z charakterystyczną "amboną" mieszczącą karabin maszynowy. W porównaniu z M7, M37 był krótszy i szerszy przez co był wygodniejszy i miał więcej miejsca dla załogi i przechowywania amunicji. Kąt ostrzału haubicy w pionie od -10° do +45°, w poziomie 45°, użyto tego samego modelu haubicy w który została uzbrojona jedna z odmian czołgu M4 Sherman (105). Maksymalna donośność pocisków była równa 11 250 m.

Łącznie wybudowano 316 egzemplarzy tego pojazdu, wszedł na uzbrojenie armii w 1945 i nie wziął udziału w walkach II wojny światowej.

[edytuj] Bibliografia

• Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak Encyklopedia współczesnej broni palnej, WiS, Warszawa 1994, ISBN 83-86028-01-7.

To jest tylko zalążek artykułu związanego z II wojną światową. Jeśli potrafisz, rozbuduj go.

To jest tylko zalążek artykułu związanego z bronią. Jeśli potrafisz, rozbuduj go.