M18 Hellcat

Z Wikipedii

M18 Hellcat
Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Buick Motor Car Division of General Motors Corporation
Typ pojazdu	niszczyciel czołgów
Trakcja	gąsienicowa
Załoga	5 osób
Historia
Produkcja	1943-1944
Wyprodukowano	2507 szt.
Dane techniczne
Silnik	silnik benzynowy , gwiazdowy, czterosuwoawy Wright Continental R-975-C4 o mocy 400 KM przy 2400 obr/min
Transmisja	hydromechaniczna Torqmatic
Długość	6,66 m
Szerokość	2,87 m
Wysokość	2,16 (do górnej krawędzi wieży) 2,56 m (całkowita)
Prześwit	0,36 m
Masa	17,7 t (bojowa)
Moc jedn.	20,5 KM/t
Nacisk jedn.	0,89 kg/cm²
Osiągi
Prędkość	80 km/h
Zasięg	160-200 km
Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)	1,2 m
Rowy (szer.)	1,9 m
Ściany (wys.)	0,9 m
Kąt podjazdu	30°
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 x armata M1A1. M1A1C lub M1A2 kal. 76,2 mm 1 x wkm Browning M2HB kalibru 12,7 mm

76 mm Gun Motor Carriage M18 to amerykański niszczyciel czołgów z okresu II wojny światowej. Był to najszybszy pojazd gąsienicowy z okresu II wojny światowej, jego popularna nazwa to "Hellcat" (ang., potocznie "złośliwa, wroga kobieta", "jędza", a także pseudonim komiksowej superbohaterki Hellcat).

[edytuj] Historia

W grudniu 1941 amerykański "War Ordnance Department" (departament ds. uzbrojenia) ogłosił konkurs na nowy niszczyciel czołgów z zawieszeniem typu Christie, silnikiem Wright Continental R-975 i armatą 37 mm.

Już w czasie kampanii północnoafrykańskiej (Operacja Torch) zdecydowano na zmianę uzbrojenia na armatę 57 mm, a w czasie testów zwiększono jeszcze uzbrojenie główne kolejno na armaty 75 mm i 76 mm. Zdecydowano także porzucić oryginalnie zamówione podwodzie Christie na rzecz podwozia z drążkiem skrętnym. W lutym 1943 zdecydowano się na ostateczny projekt i produkcja tego pojazdu rozpoczęła się w lipcu tego roku.

M18 wziął udział w walkach w Europie od 1944 i okazał się być znakomitym i udanym pojazdem, znakomicie nadającym się do ataków z zasadzki i szybkich rajdów na nieprzyjaciela, do czego świetnie pasowały jego niska sylwetka, wysoka prędkość i armata o dużej mocy. Był on w stanie zniszczyć praktycznie wszystkie niemieckie czołgi. W rękach dobrze wyszkolonej załogi stanowił on znakomite narzędzie do niszczenie czołgów nieprzyjaciela, na przykład 630. batalion niszczycieli czołgów w samym tylko lipcu 1944 zniszczył 53 Pantery, 15 dział pancernych i jednego Tygrysa tracąc przy tym tylko 17 własnych pojazdów.

W odróżnieniu od M10 Wolverine, który powstał na bazie czołgu M4 Sherman, "Hellcat" został zaprojektowany od początku jako niszczyciel czołgów, z tego powodu był on mniejszy, ważył o połowę mniej od M10, był znacznie szybszy i był uzbrojony w lepszą armatę. Miał także przestronniejszy kadłub w którym mieściła się pięcioosobowa załoga i zapas amunicji do działa – 45 pocisków.

Istniał tylko jeden wariant produkcyjny M18 - Armored Utility Vehicle M39 (opancerzony pojazd techniczny M39). Była to bezwieżowa wersja M18, która była użyta jako transporter opancerzony do przewozu żołnierzy i zaopatrzenia oraz jako ciągnik artyleryjski.

Produkcję M18 zakończono w październiku 1944 w związku ze zbliżającym się końcem wojny, do tego czasu wyprodukowano 2507 egzemplarzy tego pojazdu.

[edytuj] Bibliografia

• Żurkowski, Paweł. M18 Hellcat. Pierwszy i ostatni niszczyciel czołgów z prawdziwego zdarzenia. Nowa Technika Wojskowa. 2000, nr 1, str. 27-34. ISSN 1230-1655.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• M18
• M39
• Battlefront
• OnWar o M18
• Pojazdy II wojny światowej