Druga bitwa o Osgiliath

Z Wikipedii

Bitwa Śródziemia
Druga bitwa o Osgiliath Wojna o Pierścień
Data	20 czerwiec 3018 rok Trzeciej Ery
Miejsce	Osgiliath
Wynik	sukces wojsk Saurona
Terytorium	Gondor
Walczące strony wojska Gondoru wojska Mordoru Dowódcy Faramir Wódz Nazgûli Siły kilka tysięcy ? kilka-kilkanaście tysięcy ? Straty nieznane nieznane

Druga bitwa o Osgiliath – fikcyjna bitwa ze stworzonej przez J. R. R. Tolkiena mitologii Śródziemia.

Bitwa ta jest jedną z batalii mających miejsce w trakcie trwania akcji Władcy pierścieni. Wspominana jest w tekście Powrotu króla, drugiej części powieści. Pewne informacje na jej temat można znaleźć też w Dodatkach do trzeciego tomu.

Druga bitwa o Osgiliath – bitwa stoczona 12 marca 3019 roku Trzeciej Ery^[1], pomiędzy wojskiem Gondoru a armią Saurona podczas Wojny o Pierścień.

W obliczu zbliżającego się ataku sił Władcy Ciemności, namiestnik Denethor II postanowił wzmocnić załogę zachodniej części ruin miasta Osgiliath. Składało się na nią zapewne kilkuset żołnierzy, wspieranych przez trzy setki Strażników Ithilien. Denethor uważał, że właśnie ta placówka powinna stawić największy opór i zadać wrogom jak największe straty, a może i zmusić do odwrotu. Opierał swój osąd o doświadczenia pierwszej bitwy o miasto. Choć jego rada sceptycznie odnosiła się do tego poglądu, namiestnik przeforsował swoją wolę. Na czele posiłków postawił swojego syna Faramira, który na rozkaz swego władcy i zarazem ojca podjął się tego zadania. Dnia 11 marca wyruszył z Minas Tirith, biorąc ze sobą garstkę żołnierzy, których można było ująć załodze stolicy i którzy chcieli w tej wyprawie wziąć udział^[2]. Na czele stosunkowo niewielkiej liczby ludzi, Faramir musiał stawić czoło co najmniej dziesięciokrotnie silniejszemu wrogowi – armii Wodza Nazgûli, liczącej zapewne kilka-kilkanaście tysięcy orków, Easterlingów i Haradrimów.

Dnia 12 marca doszło do bitwy. Całe niebo spowijały Ciemności, kompletnie zasłaniające słońce, nasłane przez Saurona. Wojska Mordoru przeprawiły się przez Anduinę, dzięki licznym łodziom i tratwom, już wcześniej przygotowanym we wschodniej części Osgiliath. Gondorczycy zadali atakującym znaczne straty, lecz nie wpłynęły one na przebieg batalii. W toku dalszej walki żołdacy Saurona zaczęli wypierać obrońców z zajmowanych pozycji. Szczególnie na to miał wpływa sam Wódz Nazgûli, bowiem gdziekolwiek się pojawiał, tam momentalnie opór słabł – strach jaki wywoływał Upiór ogarniał najdzielniejszych żołnierzy Gondoru. Faramir jeszcze tego samego dnia musiał opuścić Osgiliath i pospiesznie wycofać się na linię muru Rammas Echor.

W wyniku tej bitwy wojska Saurona zdołały opanować przeprawę przez Anduinę i mogły bez problemu przerzucać posiłki ze wschodniego na zachodni brzeg rzeki. Opór Faramira okazał się, mimo męstwa jego i jego podkomendnych, za słaby w obliczu tak silnego wroga. Należy jednak przyznać, iż udało im się chociaż chwilowo powstrzymać marsz armii Wodza Nazgûli na Minas Tirith.

[edytuj] Ekranizacja

W ekranizacji Władcy pierścieni (reżyseria Peter Jackson) przedstawiono tą bitwę w Powrocie króla. Wersja reżyserska (rozszerzona) filmu, wydana na DVD, zawiera parę scen więcej tej batalii. Jednak jej przebieg odbiega dość znacznie od literackiego pierwowzoru.

W filmie widzimy jak w nocy łodzie wypełnione orkami płyną ze wschodniego na zachodni brzeg rzeki. Gondorczycy nie spodziewają się ataku, jednak zostają o nim ostrzeżeni, gdy jeden z orkowych łuczników zabija żołnierza, który przypadkowo dostrzegł wroga na Anduinie. Faramir i jego ludzie starają się powstrzymać atak nieprzyjaciela, jednak ma on przewagę liczebną. Już za dnia, w obliczu dużych strat i niemocy powstrzymania orków, Faramir postanawia się wycofać do Minas Tirith. Jego ludzi w większości konno ruszają do stolicy, lecz są atakowani przez Nazgûle, dosiadające skrzydlatych bestii. Od jeszcze większych strat ratuje ich przybycie Gandalfa, który odpędza Upiory. Namiestnik Denethor decyduje się wysłać z powrotem żołnierzy, by odbili Osgiliath. Faramir sprzeciwia się temu, bezsensownemu już pomysłowi, lecz na rozkaz ojca, musi go wypełnić. Na czele konnego oddziału (złożonego z wypartej załogi Osgiliath) rusza do szarży na wroga. Jednak cały atak kończy się klęską – orkowie z łuków masakrują gondorskich jeźdźców. Giną wszyscy, poza Faramirem, którego ciężko rannego koń dowleka do Minas Tirith.

[edytuj] Przypisy

1. ↑ Wedle kalendarza hobbitów z Shire'u był to dzień 12 miesiąca Rethe roku 1419. Jedynie z grubsza odpowiada on naszemu marcowi, bowiem hobbicki kalendarz nie jest tożsamy z naszym. Hobbici daty roczne liczyli od osiedlenia się w swoim kraju (rok 1601 Trzeciej Ery).
   Z kolei według kalendarza stosowanego w innych częściach Śródziemia (tzw. Kalendarz Namiestników) miesiąc ten zwał się Súlimë.
2. ↑ Cytat z Powrotu króla (księga 5, rozdział 4 Oblężenie Gondoru) w przekładzie Marii Skibniewskiej.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Bitwa o Osgiliath (Alan Lee)
• [1], [2] - zdjęcia scen z części filmowej bitwy, pochodzące zarówno z wersji reżyserskiej jak i kinowej