Bitwa pod Morannonem

Z Wikipedii

Bitwa Śródziemia
Bitwa pod Morannonem Wojna o Pierścień
Data	25 marzec 3019 rok Trzeciej Ery
Miejsce	Morannon
Wynik	zwycięstwo Armii Zachodu
Walczące strony Armia Zachodu - siły Gondoru i Rohanu wojska Mordoru Dowódcy Aragorn, Éomer, Gandalf Biały, Imrahil Rzecznik Saurona Siły 6000 żołnierzy kilkanaście-kilkadziesiąt tysięcy ? Straty nieznane, acz prawdopodobnie niewielkie nieznane, lecz większość żołnierzy

Bitwa pod Morannonem – fikcyjna bitwa ze stworzonej przez J. R. R. Tolkiena mitologii Śródziemia.

Bitwa ta jest jedną z batalii mających miejsce w trakcie trwania akcji Władcy pierścieni.

Jej przebieg opisano w jednym z rozdziałów Powrotu króla, trzeciej części powieści.

Plan jej przebiegu przedstawiła na jednej z map Karen Wynn Fonstad w swoim Atlasie Śródziemia.

Bitwa pod Morannonem – bitwa stoczona 25 marca 3019 roku Trzeciej Ery^[1] pomiędzy wojskami Gondoru i Rohanu a armią Saurona podczas Wojny o Pierścień.

Spis treści 1 Wyprawa na Mordor 2 Bitwa 3 Ekranizacja 4 Przypisy 5 Linki zewnętrzne

[edytuj] Wyprawa na Mordor

Dnia 18 marca 3019 roku z Minas Tirith wymaszerowała Armia Zachodu, połączone oddziały Gondorczyków oraz Rohirrimów, dowodzone przez Aragorna II, Gandalfa Białego, Éomera i Imrahila. Na wyprawę tą ruszyli również trzej członkowie Drużyny Pierścienia – Legolas, Gimli i Pippin Tuk, a także Strażnicy Północy z Szarej Drużyny oraz Elladan i Elrohir, synowie Elronda. W sumie siły te liczyły 6000 piechurów i 1000 jeźdźców. Cała reszta wojsk Gondoru i Rohanu pozostała w Minas Tirith, gotowa bronić miasta. Głównym celem jaki postawili przed sobą Wodzowie Zachodu nie było pobicie wojsk Mordoru, lecz odciągnięcie uwagi Saurona od jego własnego kraju. Chciano w ten sposób dać większe szanse Frodowi Bagginsowi i Samowi Gamgee na dotarcie do Góry Przeznaczenia wraz z Pierścieniem. Nikt jednak nie miał wielkiej nadziei na zwycięstwo.

Po przekroczeniu Anduiny w Osgiliath Armia Zachodu początkowo maszerowała w kierunku Minas Morgul. Jednak przy Rozstaju Dróg postanowiono skierować się na Morannon. U skrzyżowania traktów pozostawiono silny oddział Strażników Ithilien dla odparcia ewentualnego natarcia wroga z Morgulu lub z południa. Dalszy marsz przebiegał spokojnie. 21 marca pobito niewielki oddział orków i Easterlingów, którzy usiłowali wciągnąć straż przednią w zasadzkę. Wszyscy jednak nadal obawiali się najgorszego, zwłaszcza że Nazgûle na skrzydlatych bestiach zaczęły śledzić marsz wojsk Aragorna. Upiory szerzyły też strach wśród żołnierzy samą swoją obecnością. Gdy Armia opuściła Ithilien i wkroczyła na tereny zniszczone ongiś przez Saurona (zwano je Pustacią Morannonu), części ludzi zabrakło odwagi by dalej maszerować, (...) przywykli Mordor uważać nie za kraj istniejący rzeczywiście, lecz za symbol zła, za legendę nie mającą nic wspólnego z ich powszednim życiem. Teraz nagle koszmarny sen okazał się okrutną jawą, a nieszczęśnicy nie rozumieli ani sensu tej wojny, ani dlaczego los ich właśnie w jej wiry zepchnął^[2]. Aragorn wysłał więc ich by odbili wyspę Cair Andros, zajęta przez żołdaków Saurona.

[edytuj] Bitwa

25 marca Armia Zachodu stanęła pod Czarną Bramą. Liczyła teraz 6000 żołnierzy. W zasadzie była bez szans w walce z wielokrotnie silniejszym, jak się spodziewano, przeciwnikiem. Wodzowie ustawili swoich podkomendnych na dwóch, blisko położonych, pagórach (usypane zostały z kamieni, żużlu i ziemi w wyniku prac orków). Na jednym stanął Aragorn z Gandalfem, a na drugim Éomer wraz z Imrahilem. Tuż naprzeciw Bramy Mordoru, skąd miał przyjść najsilniejszy atak, ustawili się synowie Elronda, a obok nich Strażnicy Północy, rycerze z Dol Amrothu i najdzielniejsi spośród gwardzistów z Minas Tirith. Przed samą batalią Wodzowie wraz z członkami Drużyny Pierścienia spotkali się z Rzecznikiem Saurona, wysłannikiem Władcy Ciemności. Odrzucili jego żądania i zaraz potem Sauron rzucił swe siły do ataku. Jego wojska były co najmniej dziesięciokrotnie liczniejsze do sił Gondoru i Rohanu. Z otwartych wrót Morannonu wylało się mnóstwo orków, wilków, trolli i ludzi, Haradrimów. Zza wschodniej z Zębatych Wież wysunęły się oddziały Easterlingów. W krótkim czasie żołdacy Saurona otoczyli rozpaczliwie broniącą się Armię Zachodu. Nazgûle z morderczym krzykiem pojawiły się na niebie. Walka była zacięta, szczególnie gdy włączyły się do niej trolle z Gorgoroth (walcząc z nimi zostali zranieni Pippin i Beregond). Kolejne ataki żołnierzy Mordoru załamywały się, ale sytuacja otoczonych zdawała się przesądzona. Wzbierające morze nieprzyjacielskiej armii niemal zalewało wodzów Zachodu^[3]. W pewnym momencie niespodziewanie nadleciały liczne orły z Gór Mglistych pod wodzą Gwaihira, które zaatakowały Nazgûle. Upiory Pierścienia nie stawiły im czoła, bowiem Sauron nakazał im lecieć do Góry Przeznaczenia, by zdobyć Pierścień (który doniósł tam Frodo). Władca Ciemności, pochłonięty myślami o bezcennym dla niego klejnocie, przestał pchać do walki swoich żołdaków, którzy (...) patrząc w oczy przeciwników zobaczyli teraz zabójczą światłość i zlękli się jej^[3]. Żołnierze Gondoru i Rohanu ruszyli do kontrataku ze swych pozycji. Wtedy też Pierścień został zniszczony, co doprowadziło do unicestwienia Saurona, którego wojska poszły rozsypkę. Fortyfikacje Czarnej Bramy runęły, a orkowie i trolle, pozbawieni władcy, nie wiedzieli co robić. Jedni z nich sami się zabijali, inni zaś kryli się w jaskiniach. Spośród ludzi tylko najbardziej oddani Sauronowi Easterlingowie i Haradrimowie rzucili się do beznadziejnej walki. Większość zaczęła uciekać, a inni poddali się.

Bitwa pod Morannonem zakończyła się wielkim i niespodziewanym zwycięstwem Armii Zachodu. Wojska Saurona poniosły zaś całkowitą i ostateczną klęskę. O wyniku tej batalii przesądziło, nie ujmując nic męstwu podkomendnych Aragorna, przed wszystkim jednak zniszczenie Pierścienia.

[edytuj] Ekranizacja

W ekranizacji powieści (reżyseria Peter Jackson) przedstawiona została ta bitwa. Jest to jedna z bardziej widowiskowych scen w filmie Powrót króla. Przebieg filmowej batalii odbiega jednak nieco od literackiego pierwowzoru. W wersji reżyserskiej (rozszerzonej) Powrotu króla, wydanej na DVD, dodano kilka nowych scen do bitwy.

W filmie Armia Zachodu formuje wielkie koła przed Morannonem. Po spotkaniu Wodzów z Rzecznikiem Saurona (tylko w wersji reżyserskiej) następuje atak armii Władcy Ciemności. Olbrzymie masy orków otaczają żołnierzy Gondoru i Rohanu, którzy w oddali widzą Barad-dûr, siedzibę Saurona. W pewnym momencie Aragorn rzuca się do ataku na przeciwników, a za nim rusza cała armia. Zacięta walka jest zestawiona ze scenami rozgrywającymi się na Górze Przeznaczenia. Pokazane też zostają orły, które nadlatują z pomocą. Aragorn o mało nie ginie w pojedynku z trollem, lecz wtedy następuje zniszczenie Pierścienia. Armia Saurona idzie w rozsypkę, a żołnierze Zachodu widzą upadek Czarnej Wieży.

Warto nadmienić iż w filmowej batalii obok Pippina bierze też udział Merry Brandybuck. Początkowo też Peter Jackson zamierzał wprowadzić do bitwy samego Saurona, który miał stanąć do walki z Aragornem (podobnie jak w Drużynie Pierścienia walczy z Elendilem i Isildurem). Mimo nakręcenia tej sceny, ostatecznie reżyser nie włączył jej do filmu.

[edytuj] Przypisy

1. ↑ Wedle kalendarza hobbitów z Shire'u był to dzień 25 miesiąca Rethe roku 1419. Jedynie z grubsza odpowiada on naszemu marcowi, bowiem hobbicki kalendarz nie jest tożsamy z naszym. Hobbici daty roczne liczyli od osiedlenia się w swoim kraju (rok 1601 Trzeciej Ery).
   Z kolei według kalendarza stosowanego w innych częściach Śródziemia (tzw. Kalendarz Namiestników) miesiąc ten zwał się Súlimë.
2. ↑ Cytat z Powrotu króla (księga 5, rozdział 10 Czarna Brama się otwiera) w przekładzie Marii Skibniewskiej.
3. ↑ ^{3,0 3,1} Cytat z Powrotu króla (księga 6, rozdział 4 Na polach Cormallen) w przekładzie Marii Skibniewskiej.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Uproszczony plan bitwy
• [1], [2], [3], [4] - zdjęcia scen z części filmowej bitwy