Emil Niemiec

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Należy w nim poprawić: Forma, podział na sekcje, źródła, błędy ort. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

Emil Niemiec (ur. 2 sierpnia 1895 w Stryju, zm. 26 stycznia 1989 w Grudziądzu) – polski oficer, uczestnik kampanii wrześniowej.

Spis treści 1 Życiorys 1.1 I wojna światowa 1.2 II Rzeczpospolita 1.3 II wojna światowa 1.4 Okres powojenny 2 Rodzina 2.1 Rodzice 2.2 Rodzeństwo 2.3 Żona 2.4 Dzieci 3 Przypisy

[edytuj] Życiorys

[edytuj] I wojna światowa

W 1914 roku wstąpił do Legionu Wschodniego sformowanego we Lwowie przez Sikorskigo, Hallera i Fijałkowskiego, w którym służył do jego rozwiązania we wrześniu 1914 w Mszanie Dolnej. Następnie przebywał w Budapeszcie. Powtórnie zgłosił się w 1915 o II Karpackiej Brygady Legionów Polskich. Służył w kompanii narciarskiej dowodzonej przez rotmistrza Mariusza Zaruskiego. Awansowany na kaprala, stopień ten zachował przez cały okres I wojny światowej. Walczył w rejonie Siedmiogrodu. Następnie wraz z Legionami przez Bukowinę dotarł do Galicji. W Kutach przekroczyli Prut. Kompanię narciarska rozformowano, a jej plutony wcielono do II batalionu 3 Pułku Piechoty Legionów Polskich. Wraz z plutonem służył w Czerniowcach, Sadagórze, pod Rarańczą i Rokitną gdzie przebiegała linia obrony. Pluton III-ci 7 kompanii, w której służył został przydzielony jak ochrona artylerii austriackiej (fortecznej) z Krakowa. Następnie II Brygada została przeniesiona na Wołyń do Kowla, Maniewicz, Kostiuchnówki. W czasie walk wraz z innymi żołnierzami dostał się do niewoli rosyjskiej. Przebywał w miejscowości Orzeł, gdzie pracował w gospodarstwie rolnym. Za pomoc w ucieczce oficerowi austriackiemu przesiedział 3 miesiące w więzieniu w Bołchowie. Przeżył bunt więźniów. Z więzienia został zwolniony podczas rewolucji lutowej. Do domu wrócił w 1918 r. przez Charków idąc Od Charkowa pieszo.

[edytuj] II Rzeczpospolita

Po zdaniu matury w 1919 roku wstąpł do Szkoły Podchorążych w Warszawie. Awansował na plutonwgo. Do wybuchu II wojny światowej służył w wojsku. 1 stycznia 1920 roku mianowany podporucznikiem piechoty. Służył jako instruktor w Ostrowiu Łomżyńskim, szkolił żołnierzy 19 Pułku Odsieczy Lwowa w Gródku Jagiellońskim. Następnie był dowódcą kompanii podoficerskiej 64 pułku piechoty w składzie 16 Dywizji Piechoty Pomorskiej w Grudziądzu. W 1923 otrzymał awans na porucznika. W 1925 roku w 8 pułku saperów w Toruniu. W lipcu 1925 otrzymał awans na kapitana. 12 maja 1926 roku w ramach działań wojskowych związanych z zamachem majowym przybył do Ożarowa pod Warszawą. Generał Kazimierz Ładoś dowodzący wojskiem opowiedział się po stronie prezydenta Wojciechowskiego. Odmówił jednak ataku na Warszawę bez pisemnego rozkazu. Po przejęciu władzy przez marszałka Piłsudskiego wojsko powróciło do garnizonu.

W czerwcu Emil Niemiec oddelegowany został do Kartuz jako Komendant Powiatowy Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Obronnego. Następnie służył na podobnym stanowisku w Wejherowie. Od 1929 roku czynnie uczestniczył w budowie strzelnicy i stadionu sportowego na Wzgórzu Wolności w Wejherowie. Od końca 1930 roku dowódca II Batalionu Strzelców w Tczewie.

[edytuj] II wojna światowa

Od 1937 roku jako major dowodził Batalionem Obrony Narodowej "Starogard", który wchodził w skład Oddziału Wydzielonego – OW "Wisła" działającego w strukturach Armii Pomorze. Batalion przeszedł szlak – Opalenie k/ Starogardu Gdańskiego – Saratowce (przeprawa przez Wisłę)-Chełmża – Toruń – Włocławek – Gostynin – Gąbin – Łasice – Warszawa. Emil Niemiec, mimo poniesionych strat, jako jeden z nielicznych dowódców wyprowadził swój oddział jako zwartą jednostkę ^[1]. Okres II wojny światowej mjr Emil Niemiec spędził w obozach: Hohnstein – Arnswalde – Grossborn. W oflagu IV A miał numer 48526. W obozie pełnił między innymi funkcję dowódcy kompanii oficerskiej w skład, której wchodzili oficerowie grający w teatrze obozowym (por. Słotwiński ppor Bolesław Płotnicki). Teatr założył Leon Kruczkowski.

[edytuj] Okres powojenny

Po wyzwoleniu Emil Niemiec nie został przyjęty do wojska. Otrzymał propozycję pracy w Komendzie Głównej Milicji Obywatelskiej. Pracował tam od 24 lutego 1945 do 30 listopada 1949 w stopniu podpułkownika. Prowadził działalność szkoleniową i instruktażową. Za zgodą Komendanta MO w 1947 roku mienił nazwisko"Niemiec" na Niemczyński do czas przeprowadzenia formalnej zmiany przez sąd. W 1948 roku zachorował na dur plamisty. Po leczeniu szpitalnymi rekonwalescencji przeszedł do cywila. Był bezpartyjny. Po przejściu do cywila pracował w Centralnym Zarządzie Przedsiębiorstw Usługowych "Orbis" w Warszawie do 1954 roku. Okres rekonwalescencji w Grudziądzu to lata 1954-1960. Po śmierci żony w listopadzie 1959 roku wyjechał do Szczawna-Zdroju. W Uzdrowisku Szczawno – Jedlina podjął pracę instruktora kulturalno-oświatowego. Po przejściu na emeryturę mieszkał kolejno u córek w Konstancinie i Grudziądzu, gdzie zmarł i został pochowany na tamtejszym cmentarzu^[2].

[edytuj] Rodzina

[edytuj] Rodzice

• Ojciec Jan był kolejarzem, a następnie posiadał warsztat blacharski w Stryju^[3].
• Matka Helena z d. Małaniak zajmowała się domem.

[edytuj] Rodzeństwo

• Stefania Niemiec – nauczycielka w Woli Rusinowskiej, zmarła na tyfus plamisty pracując jako pielęgniarka w Szpitalu Wojskowym u Bonifratrów w Krakowie w 1914
• Maria Niemiec – zmarła w Stryju w 1912 roku
• Kamilla Jasielska – nauczycielka, zmarła w Poznaniu w 1987, żona Jana Macieja Jasielskiego, oficera Legionów Polskich^[4]
• Gustaw Marian Niemiec – legionista, naczelnik Straży Pożarnej w Kołomyji, rozstrzelany przez hitlerowców w Szeparowcach w 1942.

[edytuj] Żona

• Franciszka Zmura pochodziła z Grudziądza.

[edytuj] Dzieci

• Maria Szotek (mieszka w Warszawie)
• Urszula Teresa Stachowska zmarła w Grudziądzu.

Przypisy