Z Wikipedii

Ramsay MacDonald
Data i miejsce urodzenia	ur. 12 października 1866 Lossiemouth
Data i miejsce śmierci	9 listopada 1937 Atlantyk
Premier Wielkiej Brytanii
Okres urzędowania	od 22 stycznia 1924 do 4 listopada 1924
Przynależność polityczna	Partia Pracy
Poprzednik	Stanley Baldwin
Następca	Stanley Baldwin
Premier Wielkiej Brytanii
Przynależność polityczna	Partia Pracy, od 1931 r. Narodowa Partia Pracy
Okres urzędowania	od 5 czerwca 1929 do 7 czerwca 1935
Poprzednik	Stanley Baldwin
Następca	Stanley Baldwin
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

James Ramsay MacDonald (ur. 12 października 1866 w Lossiemouth, Morayshire, Szkocja, zm. 9 listopada 1937 podczas rejsu statkiem Reina del Pacifico na Oceanie Atlantyckim) – polityk brytyjski szkockiego pochodzenia, premier Wielkiej Brytanii w latach 1924 oraz 1929-1935. Przewodził mniejszościowemu rządowi Partii Pracy, który załamał się wobec wielkiego kryzysu. Od 1931 r. MacDonald stał na czele tzw. "rządu narodowego" składającego się z konserwatystów, liberałów i kilku laburzystów. Wszedł też do kolejnego rządu premiera Baldwina.

Spis treści 1 Wczesne lata życia 2 Początki kariery politycznej 3 Pierwszy raz na stanowisku premiera 4 Na czele opozycji i drugi rząd 5 Rząd narodowy 6 Życie prywatne 7 Gabinety Ramsaya MacDonalda 7.1 Pierwszy gabinet, styczeń - listopad 1924 7.2 Drugi gabinet, czerwiec 1929 - sierpień 1931 7.3 Gabinet narodowy, sierpień 1931 - maj 1935 8 Publikacje 9 Linki zewnętrzne 10 Bibliografia 11 Przypisy 12 Mężczyźni 12.1 Członkowie Rodziny Królewskiej 12.2 Wysocy Urzędnicy Państwowi 12.3 Arystokracja 12.4 Lista ministrów lotnictwa cywilnego

[edytuj] Wczesne lata życia

Przyszyły premier był nieślubnym synem szkockiego rolnika Johna Macdonalda i Anne Ramsay^[1]. Podstawowe wykształcenie odebrał w Free Church of Scotland School w Lossiemouth. Od 1875 r. kształcił się w szkole parafialnej w Drainie. W latach 1881-1885 był nauczycielem w tej szkole. Następnie rozpoczął pracę w Bristolu. Tam wstąpił do Federacji Demokratycznej, która wkrótce przekształciła się w Federację Socjaldemokratyczną. Pod koniec 1885 r. powrócił na krótko do Lossiemouth, ale na początku 1886 r. wyjechał do Londynu. Tam początkowo nie mógł znaleźć pracy. Kontynuował nadal swoją działalność w organizacjach socjalistycznych.

Interesował się polityką rządu w sprawach szkockich. W 1888 r. brał udział w tworzeniu London General Committee of Scottish Home Rule Association. Po 1890 r. wycofał się z aktywnego uczestnictwa w pracach komitetu, ale pozostał zwolennikiem wprowadzenia w Szkocji rządów domowych. W tym czasie MacDonald uczęszczał na wieczorowe kursy fizyki, botaniki, rolnictwa i matematyki w Birkbeck Literary and Scientific Institution, jednak nagłe pogorszenie się jego stanu zdrowia uniemożliwiło mu przystąpienie do egzaminów.

W 1888 r. MacDonald został prywatnym sekretarzem Thomasa Lougha, późniejszego liberalnego deputowanego do Izby Gmin. MacDonald pracował u niego do 1892 r., następnie został dziennikarzem. Przez krótki czas był członkiem Fabian Society oraz wykładowcą w London School of Economics.

[edytuj] Początki kariery politycznej

W maju 1894 r. MacDonald wstąpił do utworzonej rok wcześniej Niezależnej Partii Pracy. W 1895 r. wystartował z jej ramienia w wyborach parlamentarnych, ale poniósł porażkę. Brakiem sukcesu zakończył się również jego start w wyborach 1900 r. W 1900 r. został pierwszym sekretarzem Labour Representation Committee. W tym czasie wiele podróżował. Odwiedził m.in. Kanadę i Stany Zjednoczone w 1897 r., Związek Południowej Afryki w 1902 r., Australię i Nową Zelandię w 1906 r., oraz kilkukrotnie Indie.

W 1906 r. LRC zmienił nazwę na Partię Pracy i wchłonął w swoje szeregi ILP. W tym samym roku MacDonald wreszcie dostał się do Izby Gmin, wygrywając wybory w okręgu Leicester. Nieliczna grupa parlamentarzystów Partii Pracy popierała liberalne gabinety. MacDonald rychło stał się liderem lewego skrzydła partii, nawołującego do odcięcia się od polityki Partii Liberalnej. W 1911 r. MacDonald został przewodniczącym Parlamentarnej Partii Pracy. W 1914 r. poparł rząd w sprawie przystąpienia Wielkiej Brytanii do I wojny światowej.

MacDonald przegrał wybory parlamentarne w 1918 r. i przez kolejne 4 lata pozostawał poza Izbą Gmin. Do parlamentu powrócił w 1922 r., wygrywając wybory w okręgu Aberavon. W tym samym roku został wybrany liderem Partii Pracy. W tym czasie, wobec kryzysu w szeregach Partii Liberalnej, laburzyści stali się główną opozycją parlamentarną. W grudniu 1923 r. odbyły się przedterminowe wybory, które wprawdzie wygrała Partia Konserwatywna, ale nie uzyskała większości w Izbie Gmin. W styczniu 1924 r. rząd Stanleya Baldwina otrzymał od izby wotum nieufności i podał się do dymisji. Nowym premierem został dotychczasowym lider Opozycji, Ramsay MacDonald.

[edytuj] Pierwszy raz na stanowisku premiera

Równocześnie z objęciem stanowiska premiera MacDonald został przewodniczącym Izby Gmin i ministrem spraw zagranicznych. W marcu 1924 r., mimo sprzeciwu ze strony Admiralicji, zadecydował o zakończeniu budowy bazy wojskowej w Singapurze. W czerwcu odbyła się w Londynie konferencja państw alianckich z czasów I wojny, na którym opracowano nowy plan spłat reparacji wojennych oraz podjęto decyzje w sprawie francuskiej okupacji Zagłębia Ruhry. Wkróce podpisano brytyjsko-niemiecki traktat handlowy.

Rząd brytyjski nawiązał również bliższe kontakty ze Związkiem Radzieckim, przede wszystkim poprzez uznanie tego państwa. W lutym 1924 r. rozpoczęły się negocjacje nad brytyjsko-radzieckim traktatem handlowym. Te negocjacje spotkały się ze sprzeciwem zarówno konserwatystów jak i liberałów. Stały się też jedną z przyczyn upadku pierwszego laburzystowskiego rządu.

25 października 1924 r., na cztery dni przez przyspieszonymi wyborami parlamentarnymi, w konserwatywnym Daily Mail ukazał się tzw. "list Zinowjewa" (Zinoviev Letter), adresowany do Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Wielkiej Brytanii, który nawoływał partię do zwiększenia agitacji w Wielkiej Brytanii, zwłaszcza w siłach zbrojnych. Konserwatyści wykorzystali to do kampanii przeciwko brytyjsko-radzieckiemu traktatowi handlowemu z 8 sierpnia, który ich zdaniem był furtką dla radzieckich wpływywów w brytyjskim ruchu robotniczym. Wybory zakończyły się lawinowym zwycięstwem konserwatystów i Partia Pracy ponownie przeszła do opozycji.

[edytuj] Na czele opozycji i drugi rząd

The strong majority enjoyed by Baldwin’s party allowed him to preside over a government that would serve a full term during which it would have to deal with the General Strike and miners’ strike of 1926. Unemployment in the UK during this period remained high but relatively stable at just over 10% and, apart from 1926, strikes were at a low level.[49] At the May 1929 election, Labour won 288 seats to the Conservatives' 260, with 59 Liberals under Lloyd George holding the balance of power. (At this election MacDonald moved from Aberavon to the seat of Seaham Harbour in County Durham.) Baldwin resigned and MacDonald again formed a minority government, at first with Lloyd George's cordial support. This time MacDonald knew he had to concentrate on domestic matters. Henderson became Foreign Secretary, with Snowden again at the Exchequer. J.H. Thomas became Lord Privy Seal with a mandate to tackle unemployment, assisted by the young radical Oswald Mosley.

MacDonald's second government was in a stronger parliamentary position than his first, and in 1930 he was able to pass a revised Old Age Pensions Act, a more generous Unemployment Insurance Act, and an act to improve wages and conditions in the coal industry (i.e. the issues behind the General Strike). He also convened a conference in London with the leaders of the Indian National Congress, at which he offered responsible government, but not independence, to India. In April 1930 he negotiated a treaty limiting naval armaments with the United States and Japan.

MacDonald's government had no effective response to the economic crisis which followed the Stock Market Crash of 1929. Snowden was a rigid exponent of orthodox finance and would not permit any deficit spending to stimulate the economy, despite the urgings of Moseley, David Lloyd George and the economist John Maynard Keynes.

During 1931 the economic situation deteriorated, and pressure from orthodox economists and the press for sharp cuts in government spending, including pensions and unemployment benefits, increased. Keynes, though, urged MacDonald to devalue the pound by 25% and abandon the existing economic policy of a balanced budget. MacDonald, Snowden and Thomas, however, supported such measures as necessary to maintain a balanced budget and to prevent a run on the Pound sterling, but the measures split the Cabinet down the middle and the trade unions bitterly opposed them.

Although there was a narrow majority in the Cabinet for drastic reductions, the minority included senior ministers such as Arthur Henderson who made it clear they would resign rather than acquiesce to the cuts. With this unworkable split, On August 24, 1931 MacDonald submitted his resignation and then agreed, on the urging of king George V to form a National Government including the Conservatives and Liberals.

MacDonald, Snowden and Thomas were expelled from the Labour Party and subsequently formed a new National Labour Party, but this had little support in the country or the unions.

Great anger in the labour movement greeted MacDonald's move. Mass riots by unemployed people took place in protest in Glasgow and Manchester. The Independent Labour Party disaffiliated from the Labour Party.

Shortly after this a General Election was called. the 1931 general election saw the Labour Party, now headed by Arthur Henderson go down to its worst ever defeat, winning only 52 seats. This further increased the bitterness felt towards MacDonald by his former colleages.

[edytuj] Rząd narodowy

MacDonald did not want an immediate election, but the Conservatives forced him to agree to one in October 1931. The National Government won 554 seats, comprising 470 Conservatives, 13 National Labour, 68 Liberals (Liberal National and Liberal) and various others, while Labour won only 52 and the Lloyd George Liberals four. This was the largest mandate ever won by a British Prime Minister at a democratic election, but it left MacDonald at the beck-and-call of the Conservatives. Neville Chamberlain became Chancellor of the Exchequer while Baldwin held the real power in the government as Lord President.

Effectively powerless at home, MacDonald involved himself heavily in foreign policy, and attended in two conferences in 1932; the Geneva Disarmament Conference and the Lausanne Conference, which was concerned with German reparations.

MacDonald was deeply affected by the anger and bitterness caused by the fall of the Labour government. He continued to regard himself as a true Labour man, but the rupturing of virtually all his old friendships left him an isolated figure.

During 1933 and 1934 MacDonald's health declined, and he became an increasingly ineffective leader as the international situation grew more threatening. His pacifism, which had been widely admired in the 1920s, led Winston Churchill and others to accuse him of failure to stand up to the threat of Adolf Hitler.

In May 1935 he was forced to resign as Prime Minister, taking the largely honorary post of Lord President vacated by Baldwin, who returned to power. At the election later in the year MacDonald was defeated at Seaham by Emanuel Shinwell. Shortly after he was elected at a by-election in January 1936 for the Combined Scottish Universities seat, but his physical and mental health collapsed in 1936. A sea voyage was recommended to restore his health, and he died at sea in November 1937.

[edytuj] Życie prywatne

Ramsay MacDonald married Margaret Gladstone in 1896. The marriage was a very happy one, and they had six children, including Malcolm MacDonald (1901-81), who had a prominent career as a politician, colonial governor and diplomat, and Ishbel MacDonald (1903-82), who was very close to her father. MacDonald was devastated by Margaret's death from blood poisoning in 1911, and had few significant personal relationships after that time, apart from with Ishbel, who cared for him for the rest of his life. Following his wife's death, MacDonald commenced a relationship with Lady Margaret Sackville[52]. In the 1920s and '30s he was frequently entertained by the society hostess Lady Londonderry, which was much disapproved of in the Labour Party since her husband was a Conservative cabinet minister, and it was said that MacDonald was infatuated with her.

MacDonald's unpopularity in the country following his stance against Britain's involvement in the First World War spilled over into his private life. In 1916, he was expelled from the Moray Golf Club in Lossiemouth for supposedly bringing the club into disrepute because of his pacifist views.[53] The manner of his expulsion was regretted by some members but an attempt to re-instate him by a vote in 1924 failed. However a Special General Meeting held in 1929 finally voted for his reinstatement. By this time, MacDonald was Prime Minister for the second time. He felt the initial expulsion very deeply and refused to take up the final offer of membership.[54]

[edytuj] Gabinety Ramsaya MacDonalda

[edytuj] Pierwszy gabinet, styczeń - listopad 1924

• [[

[edytuj] Drugi gabinet, czerwiec 1929 - sierpień 1931

• [[

[edytuj] Gabinet narodowy, sierpień 1931 - maj 1935

• [[

[edytuj] Publikacje

Ramsay MacDonald, The Socialist Movement, 1911 Ramsay MacDonald, Labour and Peace, Labour Party 1912 Ramsay MacDonald, Parliament and Revolution, Labour Party 1919 Ramsay MacDonald, Foreign Policy of the Labour Party, Labour Party 1923 Ramsay MacDonald, Margaret Ethel MacDonald, 1924

[edytuj] Linki zewnętrzne

• [

[edytuj] Bibliografia

Jane Cox, A Singular Marriage: a Labour Love Story in Letters and Diaries (of Ramsay and Margaret MacDonald), Harrap, London 1988 Lord Elton, The Life of James Ramsay MacDonald 1939 Bernard Barker (editor), Ramsay MacDonald's Political Writings, Allen Lane, London 1972 David Marquand, Ramsay MacDonald, Jonathan Cape, London 1977 Greg Rosen (ed), Dictionary of Labour Biography. Politicos Publishing, London, 2001. ISBN 1188 Greg Rosen, Old Labour to New, Politicos Publishing, London 2005.

Poprzednik Herbert Henry Asquith

Lider Opozycji 1922-1924

Następca Stanley Baldwin

Poprzednik Stanley Baldwin

Premier Wielkiej Brytanii 1924

Następca Stanley Baldwin

Poprzednik George Curzon, 1. markiz Curzon of Kedleston

Minister spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii 1924

Następca Austen Chamberlain

Poprzednik Stanley Baldwin

Lider Opozycji 1924-1929

Następca Stanley Baldwin

Poprzednik Stanley Baldwin

Premier Wielkiej Brytanii 1929-1935

Następca Stanley Baldwin

Poprzednik Stanley Baldwin

Przewodniczący Izby Gmin 1924

Następca Stanley Baldwin

Poprzednik Stanley Baldwin

Przewodniczący Izby Gmin 1929-1935

Następca Stanley Baldwin

Poprzednik Stanley Baldwin

Lord Przewodniczący Rady 1935-1937

Następca Edward Wood, 3. wicehrabia Halifax

Poprzednik nowy urząd

Sekretarz Brytyjskiej Partii Pracy 1900-1912

Następca Arthur Henderson

Poprzednik Arthur Henderson

Skarbnik Brytyjskiej Partii Pracy 1912-1924

Następca ???

Poprzednik John Robert Clynes

Lider Brytyjskiej Partii Pracy 1922-1931

Następca Arthur Henderson

Marek Nawrot
Data urodzenia	ur. 1955
Sekretarz generalny SLD
Okres urzędowania	od 31 maja 2008
Przynależność polityczna	Sojusz Lewicy Demokratycznej
Poprzednik	Grzegorz Napieralski

Marek Nawrot (ur. 1955), polski polityk, działacz Sojuszu Lewicy Demokratycznej, od 1998 r. sekretarz Rady Wojewódzkiej SLD w Wielkopolsce, 31 maja 2008 r. został wybrany sekretarzem generalnym partii. Otrzymał 332 na 367 oddanych głosów. Był jedynym kandydatem na to stanowisko.^[2]

Przypisy

To jest tylko zalążek artykułu. Jeśli potrafisz, rozbuduj go.

Kategoria:Politycy SdRP i SLD Kategoria:Urodzeni w 1955

[edytuj] Mężczyźni

[edytuj] Członkowie Rodziny Królewskiej

1. Jej Wysokość Królowa Elżbieta II
2. Jego Królewska Wysokość Książę Edynburga
3. Jego Królewska Wysokość Książę Walii
4. Jego Królewska Wysokość Książę Yorku
5. Jego Królewska Wysokość Hrabia Wessex
6. Jego Królewska Wysokość Książę Wilhelm z Walii
7. Jego Królewska Wysokość Książę Henryk z Walii
8. Jego Królewska Wysokość Książę Gloucester
9. Jego Królewska Wysokość Książę Kentu
10. Jego Królewska Wysokość Książę Michał z Kentu

[edytuj] Wysocy Urzędnicy Państwowi

1. Arcybiskup Canterbury - Najczcigodniejszy i Wielce Szanowny Rowan Williams
2. Lord Wielki Steward - mianowany tylko podczas koronacji
3. Lord Kanclerz - Wielce Szanowny Jack Straw
4. Arcybiskup Yorku - Najczcigodniejszy i Wielce Szanowny John Sentamu
5. Premier Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, pierwszy lord skarbu - Wielce Szanowny Gordon Brown
6. Premierzy państw wchodzących w skład Wspólnoty Brytyjskiej w kolejność obejmowania urzędu (tylko podczas wizyt w Zjednoczonym Królestwie)
7. Lord Wielki Skarbnik - urząd komisyjny
8. Lord Przewodniczący Rady - patrz: Precedencja wśród kobiet
9. Speaker Izby Gmin - Wielce Szanowny Michael Martin
10. Speaker Izby Lordów - patrz: Precedencja wśród kobiet
11. Lord Prywatnej Pieczęci - patrz: Precedencja wśród kobiet
12. Ambasadorowie i Wysocy Komisarze akredytowani przy Dworze Świętego Jakuba w kolejności akredytacji
13. Lord Wielki Szambelan - Najbardziej Szanowny Markiz Cholmondeley
14. Lord Wielki Konstabl - mianowany tylko podczas koronacji
15. Lord Marszałek - Jego Łaskawość Książę Norfolk
16. Lord Wielki Admirał - Jej Wysokość Królowa Elżbieta II
17. Lord Stewart Dworu Królewskiego - Jego Łaskawość Książę Abercorn
18. Lord Szambelan Dworu Królewskiego - Wielce Szanowny Hrabia Peel
19. Koniuszy Królewski - Wielce Szanowny Lord Vestey

[edytuj] Arystokracja

1. Książęta w parostwie Anglii
   1. Jego Łaskawość Edward Fitzalan-Howard, 18. książę Norfolk
   2. Jego Łaskawość John Seymour, 19. książę Somerset
   3. Jego Łaskawość Charles Gordon-Lennox, 10. książę Richmond
   4. Jego Łaskawość Hugh FitzRoy, 11. książę Grafton
   5. Jego Łaskawość David Somerset, 11. książę Beaufort
   6. Jego Łaskawość Murray Beauclerk, 14. książę St Albans
   7. Jego Łaskawość Andrew Russell, 15. książę Bedford
   8. Jego Łaskawość Peregrine Cavendish, 12. książę Devonshire
   9. Jego Łaskawość John Spencer-Churchill, 11. książę Marlborough
   10. Jego Łaskawość David Manners, 11. książę Rutland
2. Książęta w parostwie Szkocji
   1. Jego Łaskawość Angus Douglas-Hamilton, 15. książę Hamilton
   2. Jego Łaskawość Richard Scott, 10. książę Buccleuch
   3. Jego Łaskawość Torquhil Campbell, 13. książę Argyll
   4. Jego Łaskawość John Murray, 11. książę Atholl
   5. Jego Łaskawość James Graham, 8. książę Montrose
   6. Jego Łaskawość Guy Innes-Ker, 10. książę Roxburghe
3. Książęta w parostwie Wielkiej Brytanii
   1. Jego Łaskawość Alexander Montagu, 13. książę Manchester
   2. Jego Łaskawość Ralph Percy, 12. książę Northumberland
4. Książęta w parostwie Irlandii
   1. Jego Łaskawość Maurice FitzGerald, 9. książę Leinster
   2. Jego Łaskawość James Hamilton, 5. książę Abercorn
5. Książęta w parostwie Zjednoczonego Królestwa
   1. Jego Łaskawość Arthur Wellesley, 8. książę Wellington
   2. Jego Łaskawość Francis Egerton, 7. książę Sutherland
   3. Jego Łaskawość Gerald Grosvenor, 6. książę Westminster
   4. Jego Łaskawość James Carnegie, 3. książę Fife
   5. Jego Królewska Wysokość Ryszard Windsor, 2. książę Gloucester
   6. Jego Królewska Wysokość Edward Windsor, 2. książę Kentu
   7. Jego Królewska Wysokość Filip Mountbatten, 1. książę Edynburga
   8. Jego Królewska Wysokość Andrzej Mountbatten-Windsor, 1. książę Yorku
6. Hrabia Ulsteru
7. Hrabia St Andrews
8. Ministrowie i oficjalni goście z zagranicy
9. Markizowie w parostwie Anglii
   1. Najbardziej Szanowny Nigel Paulet, 18. markiz Winchester
10. Markizowie w parostwie Szkocji
    1. Najbardziej Szanowny Granville Gordon, 13. markiz Huntly
    2. Najbardziej Szanowny David Douglas, 12. markiz Queensberry
    3. Najbardziej Szanowny Charles Hay, 14. markiz Tweeddale
    4. Najbardziej Szanowny Michael Kerr, 13. markiz Lothian
11. Markizowie w parostwie Wielkiej Brytanii
    1. Najbardziej Szanowny Charles Petty-Fitzmaurice, 9. markiz Lansdowne
    2. Najbardziej Szanowny George Townshend, 7. markiz Townshend
    3. Najbardziej Szanowny Robert Gascoyne-Cecil, 7. markiz Salisbury
    4. Najbardziej Szanowny Alexander Thynn, 7. markiz Bath
    5. Najbardziej Szanowny Henry Seymour, 9. markiz Hereford
    6. Najbardziej Szanowny John Crichton-Stuart, 7. markiz Bute
12. Markizowie w parostwie Irlandii
    1. Najbardziej Szanowny John Beresford, 8. markiz Waterford
    2. Najbardziej Szanowny Arthur Hill, 9. markiz Downshire
    3. Najbardziej Szanowny Patrick Chichester, 8. markiz Donegall
    4. Najbardziej Szanowny Thomas Taylour, 8. markiz Headfort
    5. Najbardziej Szanowny Jeremy Browne, 11. markiz Sligo
    6. Najbardziej Szanowny Charles Tottenham, 9. markiz Ely
    7. Najbardziej Szanowny Alexander Vane-Tempest-Stewart, 9. markiz Londonderry
    8. Najbardziej Szanowny Frederick Conyngham, 7. markiz Conyngham
13. Markizowie w parostwie Zjednoczonego Królestwa
    1. Najbardziej Szanowny Michael Cecil, 8. markiz Exeter
    2. Najbardziej Szanowny Spencer Compton, 7. markiz Nothampton
    3. Najbardziej Szanowny David Pratt, 6. markiz Camden
    4. Najbardziej Szanowny George Paget, 7. markiz Anglesey
    5. Najbardziej Szanowny David Cholmondeley, 7. markiz Cholmondeley
    6. Najbardziej Szanowny Michael Brudenell-Bruce, 8. markiz Ailesbury
    7. Najbardziej Szanowny Frederick Hervey, 8. markiz Bristol
    8. Najbardziej Szanowny Archibald Kennedy, 8. markiz Ailsa
    9. Najbardziej Szanowny Constantine Phipps, 5. markiz Normanby
    10. Najbardziej Szanowny Christopher Nevill, 6. markiz Abergavenny
    11. Najbardziej Szanowny Mark Dundas, 4. markiz Zetland
    12. Najbardziej Szanowny Adrian Hope, 4. markiz Linlithgow
    13. Najbardziej Szanowny Alexander Gordon, 7. markiz Aberdeen i Temair
    14. Najbardziej Szanowny George Mountabtten, 4. markiz Milford Haven
    15. Najbardziej Szanowny Simon Isaacs, 4. markiz Reading
14. Najstarsi synowie książąt
    1. Henry Fitzalan-Howard, hrabia Arundel i Surrey
    2. Sebastian Seymour, lord Seymour
    3. Charles Gordon-Lennox, hrabia Marchii i Kinrary
    4. James FitzRoy, hrabia Euston
    5. Henry Somerset, markiz Worcester
    6. Charles Beauclerk, hrabia Burford
    7. Henry Russell, markiz Tavistock
    8. William Cavendish, markiz Hartington (używa tytułu hrabiego Burlington)
    9. Jamie Spencer-Churchill, markiz Blandford
    10. Charles Manners, markiz Granby
    11. Alexander Douglas-Hamilton, markiz Douglas i Clydesdale
    12. Walter Scott, hrabia Dalkeith
    13. Archibald Campbell, markiz Lorne
    14. Bruce Murray, markiz Tullibardine
    15. James Graham, markiz Graham
    16. Charles Innes-Ker, markiz Bowmont i Cessford
    17. Alexander Montagu, wicehrabia Mandeville
    18. George Percy, hrabia Percy
    19. Arthur Wellesley, markiz Douro
    20. James Egerton, markiz Stafford
    21. James Hamilton, markiz Hamilton
    22. Hugh Grosvenor, hrabia Grosvenor
    23. David Carnegie, hrabia Southesk
    24. Aleksander Windsor, hrabia Ulsteru
    25. Jerzy Windsor, hrabia St Andrews
    26. Karol Mountbatten-Windsor, książę Walii
15. Hrabiowie w parostwie Anglii
    1. Wielce Szanowny Charles Chetwynd-Talbot, 22. hrabia Shrewsbury
    2. Wielce Szanowny Edward Stanley, 19. hrabia Derby
    3. Wielce Szanowny William Hastings-Bass, 17. hrabia Huntingdon
    4. Wielce Szanowny William Herbert, 18. hrabia Pembroke
    5. Wielce Szanowny Hugh Courtenay, 18. hrabia Devon
    6. Wielce Szanowny Robert Fiennes-Clinton, 19. hrabia Lincoln
    7. Wielce Szanowny Michael Howard, 21. hrabia Suffolk
    8. Wielce Szanowny Alexander Feilding, 12. hrabia Denbigh
    9. Wielce Szanowny Anthony Fane, 16. hrabia Westmorland
    10. Wielce Szanowny Richard Bertie, 14. hrabia Lindsey
    11. Wielce Szanowny Daniel Finch-Hatton, 17. hrabia Winchilsea
    12. Wielce Szanowny John Montagu, 11. hrabia Sandwich
    13. Wielce Szanowny Frederick Capell, 11. hrabia Essex
    14. Wielce Szanowny George Howard, 13. hrabia Carlisle
    15. Wielce Szanowny Nicholas Ashley-Cooper, 12. hrabia Shaftesbury
    16. Wielce Szanowny Timothy Bentinck, 12. hrabia Portland
    17. Wielce Szanowny Richard Lumley, 13. hrabia Scarbrough
    18. Wielce Szanowny Rufus Keppel, 10. hrabia Albemarle
    19. Wielce Szanowny Victor Coventry, 13. hrabia Coventry
    20. Wielce Szanowny George Villiers, 10. hrabia Jersey
16. Hrabiowie w parostwie Szkocji
    1. Wielce Szanowny Robert Lindsay, 29. hrabia Crawford
    2. Wielce Szanowny Merlin Hay, 24. hrabia Erroll
    3. Wielce Szanowny [[

[edytuj] Lista ministrów lotnictwa cywilnego

Minister	Czas urzędowania
Duncan Sandys	14 października 1959 - 27 lipca 1960
Peter Thorneycroft	[[]] 1960 - [[]] 1962
Julian Amery	[[]] 1962 - [[]] 1964
Roy Jenkins	[[]] 1964 - [[]] [[]]
[[]]	[[]] [[]] - [[]] [[]]
[[]]	[[]] [[]] - [[]] [[]]
[[]]	[[]] [[]] - [[]] [[]]
[[]]	[[]] [[]] - [[]] [[]]
[[]]	[[]] [[]] - [[]] [[]]
[[]]	[[]] [[]] - [[]] [[]]
[[]]	[[]] [[]] - [[]] [[]]
[[]]	[[]] [[]] - [[]] [[]]
[[]]	[[]] [[]] - [[]] [[]]
[[]]	[[]] [[]] - [[]] [[]]
[[]]	[[]] [[]] - [[]] [[]]
[[]]	[[]] [[]] - [[]] [[]]
[[]]	[[]] [[]] - [[]] [[]]
[[]]	[[]] [[]] - [[]] [[]]
[[]]	[[]] [[]] - [[]] [[]]
[[]]	[[]] [[]] - [[]] [[]]
[[]]	[[]] [[]] - [[]] [[]]