Sopwith Snipe

Z Wikipedii

Sopwith Snipe
Dane podstawowe
Państwo	Wielka Brytania
Producent	Sopwith Aviation Company
Typ	myśliwiec
Konstrukcja	drewniana kryta płótnem
Załoga	1
Historia
Data oblotu	1917
Dane techniczne
Napęd	1 × Bentley BR.2, rotacyjny
Moc	234 KM (172 kW)
Wymiary
Rozpiętość	9,47 m
Długość	5,84 m
Wysokość	2,90 m
Powierzchnia nośna	25,46 m²
Masa
Własna	590 kg
Startowa	955 kg
Osiągi
Prędkość maksymalna	195 km/h
Prędkość wznoszenia	5,5 m/s
Pułap	6100 m
Długotrwałość lotu	3 godziny
Dane operacyjne
Uzbrojenie
2 × karabin maszynowy Vickers kal. 7,7 mm (.303) 4 × bomba o masie 11 kg
Użytkownicy
Australia, Kanada, Wielka Brytania

Sopwith Snipe (ang. bekas) — brytyjski jednomiejscowy dwupłatowy myśliwiec z okresu I wojny światowej zbudowany przez Sopwith Aviation Company. Ostatni samolot myśliwski aliantów, jaki wyprodukowano do zakończenia działań wojennych.

[edytuj] Historia

Snipe został zaprojektowany przez głównego konstruktora wytwórni Sopwith Aviation Company, Herberta Smitha w 1917 roku. Nowa maszyna była udoskonaloną wersją charakteryzującego się doskonałymi parametrami i wielokrotnie sprawdzonego w walce myśliwca Sopwith Camel, który wszedł do służby w tym samym roku. Produkcję myśliwców Snipe rozpoczęto w 1918 realizując zamówienie na 4500 egzemplarzy. Maszyna została wprowadzona do służby w ostatnim roku I wojny światowej najpierw do eskadr RAF-u, później do Australijskiego Korpusu Lotniczego AFC. Po zakończeniu wojny zostały przyjęte do służby także w Kanadyjskich Siłach Powietrznych, gdzie służyły do 1923 roku.

Konstrukcja myśliwca Snipe zapewniała pilotowi o wiele lepszą widoczność z kabiny niż z kokpitu Camela. Był on równie zwrotny jak poprzednik, ale łatwiejszy w pilotowaniu i ze względu na większą moc silnika szybszy, oraz posiadający większą prędkość wznoszenia, dzięki czemu był równorzędnym przeciwnikiem dla najnowszych niemieckich myśliwców. Sopwith Snipe był napędzany silnikiem rotacyjnym Bentley BR.2 o mocy 234 KM, co pozwalało na rozpędzenie maszyny do prędkości 185 km/h i utrzymanie się w powietrzu przez 3 godziny. Uzbrojenie samolotu stanowiły dwa karabiny maszynowe Vickers kalibru .303 cala (7,7 mm) strzelające przez śmigło, oraz cztery 11 kilogramowe bomby.

Mimo, że Snipe został wprowadzony do służby w końcowym okresie wojny, zdążył dowieść swej wartości w walce, oraz zdolności do pełnienia różnych zadań. Jedna z najsłynniejszych walk powietrznych myśliwca Snipe rozegrała się 27 października 1918 roku, gdy pilotowany przez kanadyjskiego asa myśliwskiego Williama George'a Barkera samolot zaatakował dwumiejscową niemiecką maszynę, którą po krótkiej walce zestrzelił. Chwilę później sam został zaatakowany przez Fokkera D.VII, który również po krótkiej walce padł łupem Kanadyjczyka. Następnie major Baker był atakowany przez nadlatujące w formacjach myśliwce Fokker D.VII, jedne z najlepszych ówczesnych myśliwców. Łącznie zaatakowało Bakera około 60 myśliwców wroga, a mimo to udało mu się przetrwać te ataki i zestrzelić dwa kolejne samoloty. Ostatecznie poważnie ranny Baker przeleciał przez linię frontu na brytyjską stronę, gdzie rozbił swojego Snipe'a. Za ten wyczyn major Baker został uhonorowany Krzyżem Wiktorii.

Mimo krótkiej wojennej służby Snipe'a uzyskano na nim bardzo wiele zestrzeleń. W 1919 maszyny te w ramach pomocy Ententy dla popierającej cara białej armii wzięły udział w wojnie domowej w Rosji przeciwko bolszewikom. Niektóre z maszyn zostały przechwycone przez bolszewików i włączone do własnego lotnictwa. Produkcję samolotów Sopwith Snipe zakończono w 1919 po zbudowaniu 497 maszyn. Zamówienie na pozostałe 4000 zostało anulowane ze względu na duże cięcia budżetowe wprowadzone w armii brytyjskiej po zakończeniu I wojny światowej. Na początku lat 20. rozpoczęto wycofywanie Snipe'ów ze służby by w 1926 ostatecznie wycofać wszystkie maszyny z RAF-u.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Fotografie częściowo zachowanego Snipe'a majora Bakera, w Kanadyjskim Muzeum Wojny w Ottawie.