Wacław Kłoczkowski
Z Wikipedii
| Wacław Kłoczkowski | |
| kontradmirał | |
| Urodzony | 16 lutego 1873 Sankt Petersburg |
| Zmarł | 5 stycznia 1930 Warszawa |
| Kariera wojskowa | |
| Stanowiska | zastępca szefa Kierownictwa Marynarki Wojennej |
| Najważniejsze bitwy i wojny | wojna rosyjsko-japońska I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   |
|
Wacław Kłoczkowski (ur. 16 lutego 1873, zm. 5 stycznia 1930) - polski kontradmirał i morski oficer pokładowy okrętów podwodnych. W okresie od 1898 do 1918 służył w Imperatorskiej Marynarce Wojennej Rosji, dowodząc m.in. okrętami podwodnymi "Pieskar" i "Okun" oraz brygadą okrętów podwodnych. Brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej i I wojnie światowej. Po wojnie powrócił do Polski i był zastępcą szefa Kierownictwa Marynarki Wojennej.
Spis treści |
[edytuj] Wykształcenie
Wacław Kłoczkowski urodził się 16 lutego 1873 w Sankt Petersburgu w rodzinie Eugeniusza i Elżbiety z Staniewiczów. Był stryjem komandora podporucznika Henryka Kłoczkowskiego. W 1893 ukończył gimnazjum w Wilnie i rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Po demonstracji na cześć Jana Kilińskiego w 1894, został zesłany do Jarosławla, gdzie uczęszczał do Demidowskiego Liceum Prawa. Od 1898 do 1899 służył jako junkier floty w Marynarce Wojennej Rosji. Po ukończeniu nauki otrzymał promocję oficerską (stopień miczmana) i rozpoczął służbę na okrętach. Był także absolwentem kursu podwodnego pływania z 1908.
[edytuj] Służba wojskowa w Rosji
W 1905 wyróżnił się w bitwie pod Cuszimą, będąc starszym oficerem nawigacyjnym krążownika "Admirał Nachimow" (razem z dowódcą jako ostatni zeszli z tonącego okrętu, zrywając zawieszoną na nim przez Japończykow banderę). Następnie dostał się do japońskiej niewoli, po czym wrócił do Rosji. Od 1908 dowodził okrętami podwodnymi "Pieskar" i "Okun". W 1909 został starszym oficerem na okręcie szkolnym "Chabarowsk". W 1910 był wyznaczony kolejno na stanowiska dowódcy dywizjonu okrętów podwodnych we Flocie Czarnomorskiej oraz zastępcy dowódcy Zespołu Okrętów Podwodnych Floty Bałtyckiej. Dowodził również okrętem szkolnym "Chabarowsk" i okrętem pomocniczym "Bakan". W 1913 został dowódcą dywizjonu okrętów podwodnych na Morzu Bałtyckim, a w 1914 dowódcą kontrtorpedowca "Strasznyj".
Po wybuchu I wojny światowej wyznaczono go dowódcą Brygady Okrętów Podwodnych na Morzu Czarnym. Osobiście dowodził stawianiem pól minowych u wejścia do cieśniny Bosfor oraz pod portami Warną i Konstancą. W 1917 otrzymał awans na kontradmirała. W 1918 hetman Paweł Skoropadski mianował go przedstawicielem ukraińskim do kontaktów z Niemcami. Następnie rozkazem generała Antona Denikina został wyznaczony dowódcą Floty Ukraińskiej i komendantem portu w Sewastopolu. Był także prezesem Związku Wojskowych Polaków.
| Awansował kolejno na stopnie oficerskie: | |
[edytuj] Służba wojskowa w Polsce
Po powrocie do Polski w 1919 zgłosił się do Wojska Polskiego. Zweryfikowany jako generał brygady marynarki, a następnie kontradmirał, został mianowany nieetatowym zastępcą szefa Departamentu dla Spraw Morskich przy Ministerstwie Spraw Wojskowych w Warszawie. Reprezentował Polskę w Paryżu na konferencji pokojowej oraz Ligę Żeglugi Polskiej na Kongresie Sprzymierzonych Lig Morskich. Od 1919 do 1922 był pełnomocnikiem wojskowym przy Poselstwie Rzeczypospolitej Polskiej w Londynie i zajmował się sprawami budowy oraz modernizacji okrętów. W 1922 ponownie objął funkcję nieetatowego zastępcy szefa Departamentu dla Spraw Morskich.
Z dniem 20 stycznia 1924 zwolniony ze stanowiska II zastępcy szefa Administracji Armii i pozostawiony w dyspozycji M.S.Wojsk. z równoczesnym odkomenderowaniem na I kurs Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. [1]
Po przekształceniu się Departamentu w Kierownictwo Marynarki Wojennej z dniem 1 listopada 1924 został oficjalnie zastępcą szefa. [2] Pod koniec 1924 był przewodniczącym komisji opracowującej dane taktyczno-techniczne dla nowych okrętów podwodnych.
W związku z tzw. aferą minową w połowie 1925, wraz z szefem Kierownictwa wiceadmirałem Kazimierzem Porębskim i wieloma innymi wysokimi oficerami Marynarki Wojennej, został zawieszony w czynnościach, a następnie zwolniony ze stanowiska. Wyjechał do Paryża, gdzie został doradcą ambasadora Alfreda Chłapowskiego ds. budowy okrętów podwodnych. W 1927 był przez krótki czas dowódcą piechoty w 15 Dywizji Piechoty w Toruniu, po czym przeniesiono go w stan spoczynku. Zmarł 5 stycznia 1930 w Warszawie. Został pochowany na Powązkach.
[edytuj] Odznaczenia
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Walecznych
- Oficeria Legii Honorowej (francuska)
[edytuj] Bibliografia
- Julian Czerwiński, Małgorzata Czerwińska, Maria Babnis, Alfons Jankowski, Jan Sawicki. "Kadry Morskie Rzeczypospolitej. Tom II. Polska Marynarka Wojenna. Część I. Korpus oficerów 1918-1947." Wyższa Szkoła Morska. Gdynia 1996. (ISBN 83-86703-50)
Przypisy
